Een middagje uit

Gistermiddag kreeg ik opeens de kriebel, dat wil zeggen dat ik het dringende gevoel had, dat ik er even tussenuit moest. Voor de trein was het al aan de late kant, dus maar eens even Kwaster gepeild. “Zou jij het niet leuk vinden, Kwastertje, om even naar Alkmaar te rijden en die tentoonstelling in het Stedelijk Museum te gaan bekijken?” vroeg ik dus. Kwaster keek mij stomverbaasd aan. “Nu?” vroeg hij. Ja, hij kan weken tevreden thuis zitten, maar ik heb juist wat afwisseling nodig. Dan kom ik helemaal ‘opgeladen’ weer thuis. Ik doe dan van alles tot… de volgende uitgaansvlaag bezit van mij neemt. Het was dus weer zo ver, maar ’s ochtends had ik het nog niet zo gemerkt. Meestal voel ik het de avond tevoren al. Enfin, Kwaster vond het goed en vliegensvlug gingen wij op weg. Tenslotte hebben wij allebei een museumjaarkaart en dan moet je die gebruiken ook, maar dat tussen haakjes.

Er was een tentoonstelling van Piet van Wijngaerdt, de grondlegger van de Bergense School noemt men hem. Van wat ik begrepen heb, bleef hij eerst ‘klassiek’ schilderen in de trant van de Haagse school en wilde hij niets weten van dat moderne gedoe. Maar later sloeg hij om en experimenteerde erop los. Het legde hem geen windeieren want al spoedig was hij een van de beroemdste schilders van zijn tijd. Ik heb maar wat verschillende foto’s genomen, zodat u een indruk krijgt. Ik zelf vond het een mooie tentoonstelling.

Advertentie

Tip numéro 1

Groeien uw kamerplanten ook hun pot uit? Dat is natuurlijk heel fijn, máár bij sommigen wordt het moeilijk water geven of nog erger: het lukt helemaal niet meer omdat heel veel bladeren de aarde bedekken en als ik dan met de gieter komt, loopt alles via die bladeren naar beneden. “Kwaster” vroeg ik, “weet jij daar niks op?” . Ik sla de tussenliggende discussie even over, want hij is altijd voor SNOEIEN en ik voor VERPOTTEN EN STEKKEN. Maar deze prachtige plant, de Hoya oftewel wasbloem, had  ik nog nooit gestekt en dat is dan riskant, vond ik. Dus nee, niet snoeien. “Heb je helemaal geen idee??  Hij moet echt water hebben én hij zo zwaar, dus een badje lukt ook niet…”

En toen kwam echtgenoot met een geniaal idee. “Ik weet wel wat” bromde hij “met een trechter”  en hij keek alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. “JA, dat is het, je bent een genie!” riep ik enthousiast. En dat deed ik. Ik duwde het ding wat de aarde in en goot voorzichtig en nog eens en nog eens. Fán-tás-tisch.  En dan later ga ik proberen te stekken en als dat dan lukt, wordt hij (misschien) gesnoeid. WE zijn eruit. HOERA.

Een geweldige vondst

Het afgelopen weekend kregen wij bezoek: uit Gorinchem zoon Aron en zijn vrouw Linda, de( klein)kinderen Mare en Rein en uit Hoorn zoon Martijn.  De boel was compleet dus. Het was tevens  in ons dorp de intocht van Sinterklaas en hoewel er geen gelovigen meer onder ons zijn, vond iedereen dat toch heel leuk. Temeer daar hij twee keer door de Hoofdstraat komt, één keer gaat hij naar rechts  en na een tijd komt hij weer terug. Bijzonder hè? Zaterdagavond zette men de schoenen klaar, wij zongen de bekende liederen, heel zuiver maar ook veelstemmig vals. Enfin, de Sint heeft het ons niet kwalijk genomen want ’s ochtends had iedereen wel muizen en ander snoepgoed in zijn of haar schoen.

En dan de optocht, alles gezellig ouderwets, alsof hier geen protesten zijn doorgedrongen. De Pieten pikzwarte gezichten. Het enige nieuwe –nou ja, van de laatste twee of drie jaar- is de vrouwelijke versie, Pieten met leuke jurkjes en lang haar. Er is ook geen wanklank gevallen of iets naars gebeurd, nee, vrolijkheid troef. Mare stond buiten met haar mooie blonde haren los en menige Piet zag ik kijken. Zij werd ook royaal bedeeld met pepernoten, hartjes en schuimpjes, tot haar grote plezier.

Maar wat is nu die schat, zult u denken? Wacht maar, ik leg het uit. Al heel lang waren wij een deel van de Lego en de Play Mobiel van vroeger kwijt. Tot afgelopen zondag dus. Op een verborgen hoekje van een van de zoldertjes in onze school vonden Rein en zijn papa een heleboel van dat spul terug. En niet alleen dat maar ook veel andere dingen van vroeger: prijzen en medailles voor het badminton, ladingen autootjes, een kasteel (ook Play .Mobiel.) zonder gebruiksaanwijzing, riddertjes en nog van alles wat. “Zullen we nóg een keer gaan, Oma?” vroeg Rein. Zo gezegd, zo gedaan. Binnen de kortste keren lag alles vol. Er was meer opwinding dan de Sint ons kon brengen, de tafels lagen vol met spullen uit een ver verleden. Het leek wel een beetje op de schat van de Graaf van Monte Christo of van Scharlaken Rackham. Ik was ook heel verrast, want ik had de moed om het nog terug te vinden al lang opgegeven. En dan opeens … haha, dat was nog eens een vondst, zeg!

 Dank je voor de bijdrage aan foto’s. Martijn.

Indische pracht

Gisteren was ik in het Westfries Museum in Hoorn. Ik had gelezen dat daar een fototentoonstelling was van de Indonesische flora en ik zag één foto, zo prachtg, dat ik er wel heen MOEST. En was de rest ook zo mooi, was het de moeite?

Ja, het was nog veel mooier dan ik mij had kunnen voorstellen. De fotograaf Dennis A-Tjak is al heel lang bezig met dit project,

Hij heeft veel foto’s gemaakt in de Hortus In Leiden en in die van Amsterdam, maar ook is hij naar Indonesië gereisd. Daar fotografeerde hij in de Hortus op Java, de oudste en meest vooraanstaande van het land en op Bali. Wat mij het meeste boeide, is dat hij niet alleen prachtige realistische bloemen en planten laat zien, maar ook vrije verwerkingen daarvan. Ik keek mijn ogen uit. Als u eens iets echt prachtigs zou willen zien, ga dan naar Hoorn en verlustig u aan deze tropische schoonheid.

Nieuws, nou ja nieuws, tja…

Het wordt de hoogste tijd voor een nieuw logje. Al is het maar om achteraf te weten wat ik toen (= nu) allemaal deed. Ten eerste ben ik al een paar weken met de looptherapie bezig. Twee keer in de week bij de fysiotherapeute op een loopband, die zij iedere keer óf in snelheid omhoog zet óf qua helling. Nou, ik voelde het vanochtend wel wat in mijn kuiten. En dan zo mogelijk iedere dag nu 35 minuten zonder halt te houden lopen. Ik heb minder pijn dan in het begin maar een lolletje is het niet, hoor. Het lijkt niet op mijn plezierige wandelingen van vroeger met nu eens hier kijken dan daar weer wat foto’s maken, honden fotograferen en een praatje maken met de hondenbaas of bazin. Maar het is niet anders. Ik doe maar braaf wat mij gezegd wordt. Verder ben ik eindelijk weer aan het schilderen geslagen, dieren, mensen en kinderen* voor mijn dierentuinexpositie-plan, eventueel dan. Nou en dan ruim ik dan hier, dan daar wat op en maak schoon. Daar gaat ook al gauw flink tijd in zitten en zo zijn mijn dagen snel gevuld en gauw om. Ik kom dus eigenlijk tijd te kort, maar dat zullen veel mensen wel hebben. En dan nog iets geks en dat is het volgende. Aan de overkant is een mooie modezaak, zoals u misschien wel weet en die zijn de laatste dagen van oktober al begonnen met de kerstverlichting op te hangen. Dat komt er eigenlijk op neer, dat wij met onze grote ramen twee maanden in de kerstsfeer zitten én ’s nachts liggen dan, in ons bed. Wij hebben er niet echt last van, maar een beetje raar vinden wij het wel. Zeker nu in de tijd van HET MILIEU, vindt u niet? Voor ons vangen dus de donkere dagen vóór kerst  pas erna aan. Ik heb er wat foto’s van gemaakt zodat u een indruk krijgt. Nou beste lezers, dit was het dan weer. Houdt u taai en … nou ja, wat u verder leuk vindt, gewoon doen!