januari | 2019 | Thérèse Aarts

Nu ben ik helemáál achter geraakt. En ik had nog wel twee heel prettige zondagen, waar ik best iets over had kunnen schrijven. Maar goed, het zij zo en het is niet anders. Ik doe het alsnog toch maar even maar dan in vogelvlucht.

De eerste zondag vierden wij de 12e verjaardag van kleindochter Mare. Ik zal –ook in het kort- even vertellen hoe het met haar gaat. Zij speelt nog altijd op de dwarsfluit, maar zit even niet meer in het orkest. Zij zit in de laatste klas (de 8^e??) en gaat volgend jaar al naar de middelbare school. Zij kon zo prachtig turnen, zat in de selectie zelfs, met zo’n leuk pakje aan, maar het werd te veel, er moest zo veel geoefend worden. En nu? Nu heel wat anders, zij voetbalt. Als dát geen heel groot verschil is, dan weet ik het niet. Zij is nu meer een stoere meid geworden in plaats van een sierlijk soort elfje, dat danste op de evenwichtsbalk. Zij holt nu met opgebonden haar en een voetbalpak aan samen met jongens en meiden achter de voetbal aan.

En dan nu het leuke van die dag. Die zondag was er in Gorkum heel toevallig een cultuurroute en of we daar misschien zin in hadden, opperden de beide ouders. Nou, dat leek iedereen wel wat en zo togen wij eerst naar het museum waar een tentoonstelling was die met eten te maken had, ‘De smaak te pakken’. Ik ga dat niet uitleggen, want het was zo divers. Maar zeker de moeite waard als je in de buurt bent. Hier zijn wat foto’s, de namen ben ik veelal vergeten, behalve van die man met de vis en dat gedicht; die zijn van Lucebert.

Verder zijn we in een galerie geweest, waar ik nog voor mijn verjaardag een cadeautje kreeg. Zoon Aron had opgevangen dat ik een vogeltje zo leuk vond –nee, was NIET de bedoeling- maar ik was er wel heel blij mee.

Daarna gingen we nog een andere ruimte binnen waar tot onze verrassing gemusiceerd werd. Twee dames zongen en speelden op diverse instrumenten. Lollige liedjes waar veel om gelachen werd. Daarna zong een man in zijn eentje en bespeelde ook al diverse instrumenten. En toen – helaas- kwam er een olifant met een lange snuit en blies deze middag uit.

O wat heerlijk, nog even en de rust breekt weer aan. Voorbij al die rare feestdagen, verplichte vrolijkheid, kerstversieringen, eten en drinken en boodschappen doen en vooral bedenken wát –dat heel veel dagen-, verjaardagen, telefoontjes, mailtjes en sinds kort ook ‘apjes’ enzvoort etcetera. Ik had hier nota bene dapper geschreven dat ik het groots zou aanpakken, maar reeds de 3^e of 4^e dag vóór Kerst zonk mij al de moed in de schoenen. Nou ja, het is voorbij en daar ben ik blij om.

Goede voornemens heb ik niet gemaakt, U wel? Ik doe dat niet meer. Als er een goed voornemen in mij opkomt – ja, dat gebeurt wel eens- kan ik het ook op bijvoorbeeld 17 februari doen. Ik heb zo iets eens gedaan in begin september: het voornemen om een jaar lang elke dag minstens één tekening te maken en ja, ik heb het volgehouden. Daar zat ik toch mooi met meer dan 366 tekeningen (was een schrikkeljaar). Nu heb ik ook wel vage plannen maar ik ben er nog niet helemaal uit. Maar dat geeft niks, voorlopig eerst alles maar eens kalmpjes aan doen.

Nou, kalmpjes aan? Ik had mij trouwens het bejaard zijn heel anders voorgesteld. Want ik moest bijvoorbeeld gisteren al vroeg mijn lekkere bedje uit om mij te latten prikken, iedere dag moet ik een heel eind lopen, vrijdagochtend a.s. moet ik al om half 10 bij de fysio zijn om daar weer te lopen op een band, a.s. dinsdag ook op die tijd bij de praktijkondersteunster voor diabetescontrole. Een moderne bejaarde kan het eigenlijk maar zelden rustig aan doen.

Neem nu vanochtend: ik zat al omstreeks 9 uur een lama te tekenen voor 10 minuten Schetsen. Dat is namelijk een clubje op Face Book, waarvan ik opeens de beheerder werd. En ja, dan moet je toch een soort van goed voorbeeld geven, nietwaar? Het clubje groeit trouwens met de dag, we zitten al boven de 600 leden. Maar als u denkt dat er zoveel tekeningen voorbijkomen, nee hoor. Nou ja, gelukkig maar; het zou ook wat veel zijn.