Gisteren ben ik bestraald geworden. (Een paar dagen eerder waren er al foto’s gemaakt van mijn onderrug) . Dat zou heel goed helpen tegen de pijn, was mij verteld. Er waren toen dikke lijnen op mijn lijf getekend waar er precies bestraald moest worden. Hans bracht mij –hij gaat overal mee naar toe, de lieverd- en daar zaten wij, ruim op tijd, in een grote wachtkamer… te wachten. Ik was al wat zenuwachtig maar toen het duurde en duurde … minstens een half uur en dát is dan lang, werd ik steeds nerveuzer. Raar, want het doet geen pijn en waarom dan, zou je denken.
Eindelijk was ik aan de beurt en lag ik onder een groot apparaat. Heel vriendelijk werd mij uitgelegd wat er ging gebeuren. Wat waardeer je in mijn toestand al die vriendelijkheid, temeer als je anders hebt meegemaakt. Dat vertel ik misschien nog wel een keer. Ik had kennelijk goed stil gelegen, want alles was in één keer goed gegaan en ik mocht weer naar huis. Het was een eenmalige bestraling, dus ik was opgelucht maar nog steeds bloednerveus. Misschien dat nu de waarheid pas echt goed tot mij doordringt??
… heb ik besloten om door te gaan met mijn weblog, want hoewel ik het al bijna zeker wist, hoorde ik het officieel van de specialist: ik word niet meer beter. Om het heel duidelijk te zeggen: ik heb longkanker met uitzaaiïngen naar de lever en de botten. Waarom zou ik dan niet meer schrijven, zou je denken? Wel, misschien omdat het ‘not done’ is? Ik althans lees het nergens op een blog. Maar ik ga het toch maar doen. Ik heb er behoefte aan. Bovendien hoeft het lang niet allemaal over ziekte te gaan. We zullen wel zien, ik ga het in ieder geval proberen. Dit was een kort stukje, maar u hoort nog verder van mij.