Gisteren ben ik bestraald geworden. (Een paar dagen eerder waren er al foto’s gemaakt van mijn onderrug) . Dat zou heel goed helpen tegen de pijn, was mij verteld. Er waren toen dikke lijnen op mijn lijf getekend waar er precies bestraald moest worden. Hans bracht mij –hij gaat overal mee naar toe, de lieverd- en daar zaten wij, ruim op tijd, in een grote wachtkamer… te wachten. Ik was al wat zenuwachtig maar toen het duurde en duurde … minstens een half uur en dát is dan lang, werd ik steeds nerveuzer. Raar, want het doet geen pijn en waarom dan, zou je denken.
Eindelijk was ik aan de beurt en lag ik onder een groot apparaat. Heel vriendelijk werd mij uitgelegd wat er ging gebeuren. Wat waardeer je in mijn toestand al die vriendelijkheid, temeer als je anders hebt meegemaakt. Dat vertel ik misschien nog wel een keer. Ik had kennelijk goed stil gelegen, want alles was in één keer goed gegaan en ik mocht weer naar huis. Het was een eenmalige bestraling, dus ik was opgelucht maar nog steeds bloednerveus. Misschien dat nu de waarheid pas echt goed tot mij doordringt??
Thérèse Aarts 
niet korrekt van die afdeling om je te laten wachten….. Maar je hebt het doorstaan en kan er een helder verhaal van maken, dat is kranig…… Nu maar afwachten hoe je je morgen voelt, de day after the day before….
Hopelijk heb je er baat bij. Het is ook het onbekende wat je angstig maakt en natuurlijk is het dan fijn dat Hans dan bij je is. Sterkte hoor.
Dat staat verkeerd zie ik nu, maar je hebt het vast gelezen 😉
Goed dat de mensen van de kliniek heel vriendelijk waren.
Hoe dan ook, veel sterkte bij dit alles.
Ik denk ook dat wat vriendelijkheid en begrip een heel verschil uitmaken als je dit soort dingen moet ondergaan. Hopelijk helpt het Thérèse. Sterkte met alles.
Margo
Je hebt het toch maar flink ondergaan. Vriendelijkheid en geduld zijn onontbeerlijk en fijn dat je aan Hans veel steun hebt.
Je nervositeit snap ik wel, het zal de vreemdheid zijn geweest Thérèse, en het besef.
Moeilijk hoor alles wat erbij komt kijken als je een behandeling moet ondergaan die je niet kent. Het gaat wel om je eigen lichaam en helaas daar horen een onzeker gevoel over hoe je lichaam zal reageren en wachten, wachten wachten ook bij. Gelukkig was men aardig, en dat heb je ook hard nodig ook.
Oh, wat begrijp ik je goed! Ben je op tijd, bloednerveus over wat er je allemaal staat te gebeuren en dan is elke minuut wachten wel een half uur. Zo lijkt het. Maar tof dat je zo lief en begripvol bent begeleid. En Hans blijkt maar weer die ridder op dat immer witte paard! Goud waard!
Wat akelig als je dan ook nog zo lang moet wachten, maar wel fijn dat ze je goed begeleidden toen je eenmaal aan de beurt was.
Pfoe, blij dat dat achter de rug is. Hopen dat het echt goed helpt, en dan nu maar weer verder …
Het is gewoon allemaal heel naar en akelig, dat ziekenhuisgedoe. Gelukkig zijn ze tegenwoordig een stuk aardiger tegen de patiënten dan vroeger. Althans…dat is mijn ervaring hier in Friesland. Ik hoop dat die bestraling goed helpt tegen de pijn, Thé.
Het is je gevoel dat je dat moet ondergaan als pijnbestrijding. Bestralen is niet niks. En de afdeling is ook niet echt opbeurend.
Nu maar hopen dat het helpt tegen de pijn Thérèse.
Gelukkig heb je het achter de rug. Hopelijk helpt het goed tegen de pijn, Thé. En een vlag 🇫🇷 voor Hans en een blom 🌻voor jou!
Ja, gelukkig heb je het gedoe met de rug achter de rug en nu maar hopen dat het geholpen heeft!
Wachtkamers zijn nooit leuk maar dit zou zo niet moeten gebeuren. Tegenwoordig krijg je na ieder bezoek aan wie of wat dan ook meestal een mail waarin men vraagt hoe je geholpen bent, mocht dat gebeuren dan is dit wel iets om te melden. Of er ook iets mee gedaan wordt is dan de vraag natuurlijk. Ik hoop dat de bestraling iets goeds voor je doet Therese.
Heel vaak in ziekenhuizen geweest – en meestal moeten wachten: wat is daar verkeerd aan? Ik ben toch niet de enige op de wereld ? Er is altijd een reden: spoedgeval, file en wat dies meer zij. WIJ hebben goede ziekenhuizen, op behapbare afstand. En zullen toch zelf ook wel eens te laat komen. En ja, bestralen: voel je niks van – al voel je er later wellicht wel iets van. Fijn is het niet, omdat je het weet. Chemo: ook vaak meegemaakt bij dierbaren. Ook bepaald niet fijn, net als operaties soms. Maar het kan hier allemaal in Nederland, en ze proberen je te helpen, je te genezen, of te voorkomen dat t nog erger wordt, en nee: het is bij velen geen pretje. Sommigen komen, krijgen de chemo, en gaan daarna gewoon weer vrolijk weg, vertelde men ons in het AvL. En sommigen waren trots op hun kale hoofd, en hoefden geen pruik, die je wel, twee zelfs, van de verzekering krijgen kan. Uit mijn ervaringen: een grote pluim.
Vreselijk die wachtkamers. Ik zorg altijd dat ik iets boeiends of spannends te lezen bij me heb.
Het helpt echt om niet gek te worden van die malende hersenpan. Sterkte Thérèse.
Wachten is soms naar inderdaad, maar het is belangrijk dat ze je wel de aandacht en uitleg gaven. Hopelijk helpt het tegen de pijn, dat is nog belangrijker, veel groeten
Zojuist bij de tandarts geweest – de behandeling duurde een kwartier langer dan gepland – dus moeten dan alle volgenden minimaal een kwartier wachten – inderdaad: tekenpapier mee, en tablet, smartphone, boek of ander leesmateriaal … Ik kom de laatste 15 jaar 3 keer per maand gemiddeld in ziekenhuizen en bij artsen: en ik ben er altijd te vroeg, want kan dan lekker lezen of praatje maken. Scheelt natuurlijk dat ik me daar thuis voel, want opgegroeid in grote weeshuizen – dus voel me daar net zo thuis als thuis – sterkte voor jullie allen die het er wel moeilijk mee hebt.
Dat ellendige wachten , het gebeurt ook in Groningen. Ik ben ook steeds met P. Meegeweest. Ik had vooral in het begin het gevoel, hier horen wij niet bij. Wel dus.