Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Advertentie

Etalagebenen

Slecht nieuws, mensen. Mijn benen doen niet meer wat ze zouden moeten doen en tot nog toe ook altijd deden. Dat heet in de volksmond ‘etalagebenen’. Er is ook een Latijnse naam voor, maar die ben ik vergeten.

Ik was op de 3-maandelijkse controle bij mijn diabetesverpleegkundige Bernadette en toen wij het over beweging kregen, zei ik wat nonchalant: “Ja, de laatste tijd loop ik wat moeizamer, ik moet af en toe even stoppen maar dan gaat het weer, hoor. Zal wel de leeftijd zijn, denk je niet?” Nee, dat dacht zij helemaal niet. Zij dacht aan etalagebenen. Ik moest dan en dan terugkomen en dan zou zij het onderzoeken. En het was zo.

Voor verdere controle moest ik naar de vaatschirurg. Ach dat zal wel een tijd duren, dacht ik optimistisch. Maar nee, de volgende dag werd er gebeld en een afspraak gemaakt. Ik kreeg extra medicijnen en werd vervolgens naar fysiotherapie verwezen om daar ‘looptherapie’ te gaan doen. Ook daar werd ik al meteen opgebeld en er werd een afspraak gemaakt voor een intakegesprek.

Dat heb ik inmiddels gehad en maandag (morgen dus) sta ik in alle vroegte op de loopband  (half 10 al). Er is mij veel uitgelegd, waarvan ik ook al veel vergeten ben van de schrik, maar het schijnt zo te zijn dat ik dóór moet lopen, als ik pijn krijg en dat dan mijn lijf nieuwe aders gaat aanmaken én dat gaat niet snel; het hele traject kan wel een jaar duren. Tjonge, ik ben er niet blij mee. Ik heb behoorlijk de pest in. Doe je vier of vijf jaar trouw je wandelingen en dan krijg je dát.

Een abuis

Ik had al een tijdje zin om weer eens wat te haken en dan vooral iets waarmee je allerlei kleuren kunt gebruiken, die ik nog volop heb van mijn vorige handwerkperiode’s. Ik ben weliswaar nog steeds volijverig aan het schilderen, tekenen en etsen, maar iets erbij voor een saaie avond zou wel lekker zijn, dacht ik zo. Nu zag ik bij Hanscke op haar weblog een gehaakt fruitnet. Als je er met dun garen een paar maakt, kun je ze gebruiken in plaats van plastic zakken, dat stond er bij. Is nog goed voor het milieu ook. Ik kreeg van Hanscke het patroon toegestuurd.

“Ik neem gewoon katoen, dat zal ook niet zo dik zijn” dacht ik. Nodig was ook een dikke haaknaald, las ik. Mijn dikste pen was nummertje 10 en ik vond hem behoorlijk dik. Ik zocht wat leuke kleuren uit en begon opgewekt te haken. Toen ik zo een eindje  gedaan had, zag ik bij mij een heel ander net ontstaan dan die op de foto van Hanscke. Veel dikker én kleinere openingen. Maar dat net was te klein, schreef zij, want er kon maar krap een of twee appels in. “Veel meer steken meerderen” had zij er bij geschreven. Nou, dan maar een ander soort net, dacht ik en maakte er een hoop steken bij. Toen ik het wel genoeg vond, stopte ik met meerderen en haakte vrolijk verder aan mijn kleurige net. Maar … wat was dat? Het net bleef klein en werd zwaarder en zwaarder. Mismoedig bekeek ik het ding en begreep: er was dus veel dunner garen voor nodig geweest en dat had ik niet. Ik kon er natuurlijk wel een ander soort tasje van maken … of … nee, meer kon ik niet bedenken. Teleurgesteld zette ik het ding maar op mijn kop om Kwaster zijn aandacht te trekken. Kwaster keek en zei bewonderend: “Niks meer aan doen, is een fantastisch leuke muts!”  Ik ging in de spiegel kijken en ja, helemaal niet zo gek, hee. Ik denk dat ik dat maar doe, met een koordje erdoor of een elastiek en alle kleuren jassen staan er prima bij. Hoe vind u dat? Het is helemaal geen abuis maar een complete creatie, zeg maar. Toch is het een gek idee, hoor. Je begint aan een net en het wordt zomaar een muts, haha!

(Sorry Hanscke)

Rommel de bommel

“Wat is er Kwaster? Hoofdpijn, ach… Ga even lekker op het bedje lig… o nee, dat ligt helemaal vol”. Moet ik nodig weer eens opruimen. Maar ja, ik kan ook niet alles tegelijk. Ik ben al bezig met de boekenkasten, boven én beneden, schiet nog niet erg op, en zo tobde ik wat in mijzelve. Intussen was ik een soortement van boodschappennetje aan het haken van een patroon dat ik van Hanscke toegstuurd had gekregen. En omdat ik het verkeerde garen had –moest heel erg dun zijn – én een haaknaald had die nóg dikker moest zijn dan ik al had, was ik dus helemaal fout bezig. En van het een kwam het ander. Opeens zag ik de waarheid onder ogen. Hier komt hij: OVERAL WAAR IK ZIT, KOMEN ER STAPELTJES SPULLEN TE LIGGEN. Je kunt het spoor zo volgen. Op de bank en op de middentafel bollen katoen in allerlei kleuren e.a.d. (en andere dingen), op dat bewuste bedje tekenspullen, krijtjes, schetsblokjes, etui’s, aquareldingen e.a.d. én alsof het nog niet erg genoeg is, zet zoon Martijn er vaak nog wat bij, met name 4 plastic flamingo’s (3 zijn heel en 1 kapot) en een grote doos VOL met gedichten. Voor beiden heb ik nog geen plaatsje gevonden. Wel heb ik al  twee bundels gelezen, hoewel ik dat normaal zelden doe. Het stukje bank dat over is, daar ligt Boeli op, ontzettend slordig, al zeg ik het zelf. Maar ja, zo’n beest past zich aan, je kunt het hém niet kwalijk nemen. Het is toch wat hè mensen? Op deze manier krijg ik nooit van zijn leven een opgeruimd huis, want ik zelf blijf stapeltjes produceren, ongemerkt en nog veel vlugger dan ik kan (of wil?) opruimen. Gelukkig heb ik wél van nature een opgeruimd karakter en dat is ook wat waard, hoor.

‘k Ben zelf een dom gansje…’

Ik heb lang zitten twijfelen of ik u dit wel zou gaan vertellen of niet. U zou misschien kunnen denken dat ik hier zou willen klagen, maar dat is het niet, hoor. Het IS wel zielig voor mij, maar u MAG er ook een beetje om lachen. Ja, niet te hartelijk natuurlijk, want zo lollig  is het nu ook weer niet.

Ik ga het u dus WEL vertellen. Ik was aan het wandelen, eergisteren; het was prachtig weer, de tulpen bloeiden dat het een aard had; de Keukenhof was er niks bij. Ik maakte flink wat foto’s en kwam al wandelend en genietend bij een bruggetje, dat leidt naar een tunneltje onder het spoor. Op dat bruggetje hebben ze links en rechts dunne latjes gemaakt om niet uit te glijden tijdens de afdaling bij nat weer. Maar ik moest juist naar boven, keek of er nog wat moois te fotograferen was en opeens voelde ik mij struikelen  en BOEM au au, daar lag ik. Niet op zo’n latje gelet. Daar zat ik op dat bruggetje en voelde al dat het moeilijk zou worden om omhoog te komen. Ik bleef maar even zitten dan en bekeek mijn knieën, jawel geschaafd, met bloed, net als onze jongens vroeger zo vaak. Ik deed weer een poging om omhoog te komen, maar het lukte niet. Maar toen –het leek wel een sprookje, mensen- kwam er een lieve mevrouw aan in een auto. Zij stopte en kwam naar mij toe rennen. Zij vroeg waar ik pijn had, hielp mij omhoog en bood aan mij naar de dokter te brengen. Het leek mij niet nodig, want ik voelde mij goed. Toen zei ze: “Ik breng u wél even naar huis, hoor. Is een kleine moeite”. Kordaat hees zij mij omhoog, keek bezorgd of ik goed kon lopen en bracht mij thuis. Wat ontzettend lief hè?

Maar waar ik nu meezit, is de vraag of ik op mijn leeftijd (73) het tijdperk der kwalen inga, dan weer hier over struikel dan daar weer dáár afdonder en dat ik dan heel voorzichtig moet worden, waar ik tot nu toe bijna nooit aan dacht. Dat zal nog een heel leerproces worden. Of is het nu voorlopig dan afgelopen met die pechvogelarij??  Tja…

Gordelroos

Zo was ik kerngezond, zo bleek ik gordelroos te hebben. Het is een heel vervelende ziekte: erg besmettelijk en ook nog zeer pijnlijk.  Voorzien van een pak pillen en pijnstillers ben ik naar huis gestuurd en nu moet ik genezen. Ik hoop dat het niet zo lang gaat duren, maar er is geen pijl op te trekken, is mij verteld. Dus mocht u even niets van mij horen, dan weet u waar het aan ligt. Ik word in de watten gelegd en men verwent mij, voor zover dat dan mogelijk is. Potdorie.

Wat een dag

Het begon dus zo mooi, zoals ik al schreef. Ik stond op het station te wachten op de trein naar Amsterdam en keek naar die velden waar zo’n sprookjesachtige nevel boven hing. Ik maakte een foto en voelde mij helemaal happy. Ik zou naar Artis gaan en had er zin ‘an’. Maar waar bleef die trein nou toch? En dat zei ik ook hardop. “Hij gaat om 13 over” zei iemand. Hee, dat was dus veranderd. Dan had ik toch nog een trein eerder kunnen halen, nou ja, dat was ook niet zo belangrijk. Daar was hij al en wij stapten in. Ik las wat en keek naar buiten en zo was ik snel in Amsterdam. Ik vergat NIET uit te checken en liep naar tramlijn 9. Er kwam een man aan, die ieder van ons een vervangende route ging wijzen. “En u?” vroeg hij. “Naar Artis” zei ik. “De metro, twee haltes” zei hij. Ik moest onder de grond, terwijl ik dat in Amsterdam nog nooit gedaan had. Ik liep een heleboel trappen af, zag geen aanwijzingen staan, iedereen liep allerlei kanten op en daar stond ik. Toch –op de een of andere manier- heb ik het gevonden. Vól die metro, ajakkes wat ongezellig.

 

Ik stapte uit op het Waterlooplein (want 2e halte) en moest dus nog een aardig eind lopen. Gewoon de tramlijn volgen, dacht ik, maar de weg kwam mij steeds minder bekend voor. Bovendien zag ik ook geen tramlijn daar. Nou ja, daar stond een groepje mensen te pauzeren (want roken) en die zouden het wel weten. En ja, ik zat helemaal fout. Maar er was een man bij, die het mij haarfijn uit kon leggen. “Recht naar die slagbomen, tegen die huizen aanlopen en dan naar rechts en meteen naar links. Komt u zo bij de ingang van Artis”. En ja, dat deed ik goed, daar was die mooie poort met die gouden adelaars, hiep hoi.

Ja, een eendenpuzzel a.h.w.

Ik ging naar binnen en daar begon dan eindelijk het grote genieten. Hoewel…ik toch een beetje zat te tobben hoe het nu zou moeten op de terugweg. Zou ik een metrostation kunnen vinden of het hele stuk moeten lopen naar het Centraal? Nou ja, het was er mooi. Er stonden volop krokussen, vooral witte en narcissen, ook vooral witte met een oranje toetertje en sneeuwklokjes en hier en daar al tulpjes, nee geen witte, maar rode. Ik genoot van de dieren, van de kinderen en maakte foto’s.  Afijn, het leek mij verstandig om niet te laat op de terugweg te gaan, vanwege die geheimzinnige lijn 9. Maar BOF BOF hij reed weer gewoon. (wordt dadelijk vervolgd)

Verder   “ Nou hee, is dat nu alles?” zult u zeggen.  Nee, beste lezers, het ergste moet nog komen. Ik reed dus met lijn 9 naar Centraal en stapte uit. Ik liep naar de betreffende gang en dacht: Zo, mij kan niks meer gebeuren. Even wachten en daar kwam mijn trein. Het was druk in de trein maar ik had nog fijn een zitplaats. Enfin ik lees weer wat, ik kijk wat rond en daar wordt wat omgeroepen. “De volgende stopplaats is Heilo”. Wat? Heilo?  “HEILO??”   riep ik. “Gaat deze trein niet naar Enkhuizen???”  Mijn coupé begon zich er meteen mee bezig te houden, “in Alkmaar dadelijk uitstappen, ik zoek het perron even op, ja spoor 3, 13 over 6 en dan naar Enkhuizen”. Beteuterd zat ik daar. O wat erg en o wat vreselijk stom. Nee hoor, kan iedereen overkomen, zei mijn coupé. En “hier moet u eruit en goede reis” zeiden ze met z’n allen. Daar stond ik dan, op een bijna leeg perron. Er was daar wel een lekker warm hokje en daar ging ik dan maar zitten. Ik belde Hans om mij te melden en Ik raakte nog in gesprek met een meisje, omdat ik nu zo onzeker raakte of ik wel de goede trein zou pakken. En ja, bijna gebeurde het…. toen ik in Hoorn uit de trein stapte, stond daar een trein klaar, maar ik stapte er NIET in en gelukkig maar, want hij ging naar Heerlen nota bene. Ik zag het al voor mij en hoorde mij zeggen: “Hans, ik ben nu op weg naar Heerlen… “  Straks mag ik niet meer alleen reizen.  Nou, dat was het dan. Zo iets overkomt alleen mij, jullie gebeurt dat niet zeker, hè??

Dé Plek

Dé  Plek    Boem, dáár stonden wij stil, midden in de Achterhoek, om precies te zijn ergens tussen Aalten en Varsseveld, op een small weggetje. Was het nu de Veenweg of de Entinkweg? Dat wilde de Wegenwacht graag weten om ons te kunnen vinden in dat weidse land. Nergens een naamplaatje te zien. Maar goed, ze kwamen eraan maar het kon wel een uurtje duren. Over een uurtje hadden wij in het crematorium moeten zijn bj de uitvaart van een lieve (bijna) 95 jarige zwager. Maar ja, overmacht hè? Het was ons ook gebeurd toen wij onlangs op een 80-jarige verjaardag van een schoonzusje uitgenodigd waren. Stonden wij ook al met autopech. Het is het Noodlot, denk ik.

Het verschil is dat we nu daar nog aangekomen zijn, de verjaardag hebben wij destijds helemaal niet bereikt. Behalve de dienst dan hebben wij alles nog meegemaakt. Men was blij ons alsnog te zien opdagen. Wij waren ook blij natuurlijk om de weduwe te kunnen condoleren en onze daar aanwezige andere familieleden. Dit keer hadden wij alles zo goed voorbereid: de auto had pas een grote beurt gehad, ik had mijn mobieltje opgeladen, we vertrokken vroeg en waren in feite een uur te vroeg daar en toch, lieve mensen…  Enfin, het was een mooie dienst, wij hebben alsnog de teksten en voordrachten gekregen per mail  (lief Aart en Astrid, dank jullie wel) En onze zwager zal heel tevreden zijn, denk ik wel.

Een rommelige tijd

Het is de tijd van de timmermannen waarin we nu zitten en die is rommelig. Het ligt niet echt aan hun, want timmeren, zagen en boren gaat nu eenmaal niet rustig. Het is meer dat ze al zo vroeg komen, áls ze al komen, want soms komen zij een dagje niet vanwege een andere klus tussendoor of een paar dagen verzuimen zij helemaal omdat ze in de werkplaats onze nieuwe ramen maken. Zij zeggen het steeds keurig van te voren, hoor. Maar zo snel je aan de stilte went, zo gauw schrik je weer van een hele dag lawaai. Bovendien doe ik een soort catering, om ongeveer half 10 willen zij graag twee koppen koffie, de een met suiker, de ander met koffiemelk. Om 1 uur ’s middags eten zij wéér brood en willen dan graag de een twee koffie en de ander nu twee thee. Bovendien gebeurt er van alles waar we niet op gerekend hadden. Het Internet lag er plotseling uit en dan heeft er niemand in de school Wifi. Een lichte paniek breekt uit. De router is stuk, denkt men en Hans (Kwaster) gaat een nieuwe kopen. Als hij ermee thuis komt en het ding wil aansluiten boven, komt hij tot de ontdekking dat juist op die plaats de mannen een raam eruit gesloopt hebben en druk met een nieuw bezig zijn. Dat wordt wachten dus. “O ja Hans”, zegt Tanja, die een atelier beneden heeft, “even nu ik je toch zie,. de wc blijft doorlopen, hij trekt wel door maar je hoort steeds water lopen…”  Oké, ik bel de loodgieter en zowaar, na een uurtje staat hij al voor mijn neus. Een heel knappe donkere man moet ik zeggen, een allochtoon waarschijnlijk  – ja, het viel mij nu eenmaal op- zowel uiterlijk als dat hij zo’n ouderwetse trek-wc nog kan maken. Dat kan niet iedereen. Wij hebben daar ervaring mee. Menige heerlijk ouderwetse spoelbak is al in zijn geheel vervangen door zo’n waardeloos geval waar je op moet drukken. Die trek-wc’s spoelen namelijk heel hard en met veel geraas zelfs de zwaarste drol met gemak door (pardon). Dat kan je van onze vervangende toiletten nu echt niet zeggen. Vandaag hebben wij weer een dagje stil, want op vrijdag schijnt tegenwoordig bijna niemand meer te werken. Ook hopen wij op een beetje rustig weekend, kunnen onze zenuwen wat tot bedarent komen. Ik wens u allen ook een prettig weekend, een druk of een kalm, net naar gelang u verkiest.

 

Nog pas …

Nog pas schreef ik over de natuur en liet daarbij wat van mijn foto’s zien en die gingen allemaal over de zomer. En nu is het opeens herfstig en dat terwijl het nog lang geen 21 september is. Waar is het vijfde seizoen, een mooie nazomer, waarin een mens zich zóóóó gelukkig voelt? Gisteren regende het de hele dag en hard ook nog. Vanmorgen idem dito. Nu schijnt hier even de zon, maar dat zal niet lang duren. Eergisteren vond ik mijn eerste kastanje, er liggen al heel wat bladeren op de grond, het ruikt herfstig en de mensen hebben een chagrijnig najaarsgezicht, tenminste hier, maar dat zal elders ook wel zo zijn. Het barst van de spinnen (sorry Hermieneke) die met een vergenoegd gezicht hun webben aan het weven zijn. Oké oké, het is nu eenmaal hún seizoen en dat gun ik ze best.  Dat ze vooral veel muggen mogen opeten, die loeders. De muggen, bedoel ik. Enfin, u merkt wel dat ik ook niet mijn vrolijke zelf ben, als totaal onverwacht dit soort dingen mij zo sneaky overvallen.

En dan lees ik maar eens een gedicht van Kloos nog wel en wat staat daar: …”ik ween om bloemen in de knop gebroken, en vóór den uchtend van haar bloei vergaan… enzovoort; u kent het wel en dan denk ik ‘O wat droef, wat vreselijk treurig. Nou ja, let u maar niet op mij, zou ik zeggen. Ik heb wat last van het wisselen der seizoenen; kan ik niks aan doen.