Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Advertentie

Eindelijk in Artis

Even terug in de week: afgelopen donderdag was ik samen met Hans in Artis. Eindelijk. Het scheen eerder maar niet te mogen: óf ik moest naar een dokter óf er kwam iemand aan huis en dan vooral die hittegolf hè? IK ga echt niet met 40 gr. door Amsterdam lopen. Maar donderdag kon het zowaar. Wij hadden een heerlijke dag. We zagen het jonge gorillaatje heel goed én de babygibbon.

Verder dwaalden wij op ons gemak door de tuin, zowel de dieren bekijkend als de prachtige bloemen en planten. Daar zijn ze goed in, hoor bij Artis. In ieder seizoen, ook ’s winters, is er van een prachtige aanplant te genieten, waaronder veel eetbaars voor de dieren. Verser kunnen ze het niet krijgen en je ziet ze dan ook smullen. En wij? Wij hadden een geweldige dag. Wel een beetje stijf geworden, maar je moet er iets voor over hebben, nietwaar?

Prachtig einde boekenweek

 

Na lang denken waar wij met de trein allemaal heen konden én wat wij alle drie leuk vonden –pa, ma en zoon Martijn- gingen wij gewoon naar Artis. Het zou heel mooi weer worden en dát gaf de doorslag. Ik gooide thuis nog mijn vest uit en deed mijn zomerjack aan, veel te optimistisch natuurlijk weer. We waren heel vroeg weggegaan en heel de ochtend was het nogal fris en stond er een koud windje. Pas ’s middags werd het wat warmer en zonniger. Maar toen werden wij al een beetje moe. Ja, wie gaat er ook zo vroeg op pad? Het was niet mijn idee, dat snapt u wel.

Maar goed, er zijn verblijven daar waar het lekker warm is, het reptielenhuis en de vlindertuin bijvoorbeeld. Het was voor het eerst dat ik die warmte echt waardeerde.

We bekeken veel dingen waar ik normaal niet zo vaak kom, maar die zoon M. waardeert, het Insectuarium en het Aquarium. Zo was het een mooi maar ander bezoek dan ik gewend ben en dat is natuurlijk ook wel eens goed. Die beesten zitten er per slot ook niet voor Jan Joker. En als je die verhalen bij de insecten gaat lezen, is dat een vreselijk gevaarlijke wereld. Men vecht en knokt, men spuugt gif naar elkaar, maden vreten een ander dier van binnen leeg om zelf groot te worden en dat doen ze zo slim dat ze de belangrijkste organen zo lang mogelijk in tact laten…akelig hè? Ik ben helemaal verbaasd dat er nog insecten over zijn gebleven. Enfin, het was een mooie dag, leerzaam ook en het is gezellig zo met z’n drieën op stap te zijn.

 

Een impressie van Artis

Zo, dan zullen we weer eens een stukje schrijven, voordat meer mensen zich ongerust gaan maken. Er is namelijk met mij niets aan de hand; ik heb het alleen druk. Ik moet al iedere dag een klein uur lopen, om mijn etalagebeen te genezen. Nou reken maar uit: stel dat ik dat iedere week haal, is dat al bijna een werkdag per week. En behalve de gewone huishoudelijke dingen, ben ik aan een tentoonstelling aan het werken die over de dierentuin gaat. Ik weet nog niet hoe het geheel gaat worden, maar ik bekijk de tuin in ruime zin, niet alleen de dieren, maar ook de bezoekers zijn de moeite waard. Bovendien is de beplanting prachtig in Artis: voor het voorjaar zijn enkele duizenden bollen de grond ingegaan, er zijn veel eetbare planten, dus versere hapjes kunnen de dieren, die er van houden niet krijgen.  Maar kijk, dit alles heb ik nog niet op papier of doek gezet. Omdat ik vroeger juist min of meer abstract werkte, is dit wel een grote overgang naar een realistischer stijl en gaat het veel langzamer. Bovendien is daar de twijfel: kan dat wel tekeningen met kleurpotloden? Je ziet dat niet zo vaak op een expositie.  Maar daartegenover staat dat ik heel veel etsen heb gemaakt; dus te weinig zal het niet snel zijn. En zodoende vliegen de dagen voorbij en is het tot mijn verbazing al maart geworden. Veel etsen heb ik al eens laten zien, maar één zo’n grote potloodtekening zal ik u laten zien.

Een nieuw plan

Omdat ik de laatste tijd nauwelijks meer tot bloggen kom,  dacht ik maar eens een ander plan te maken. Bijvoorbeeld, omdat ik veel teken de laatste tijd, een blog combineren met tekeningen. Lukt dat niet in één dag, ga ik er gewoon wat langer over doen. Nou, we zullen wel zien.

Afgelopen vrijdag –bij prachtig zonnig weer- ben ik naar Artis geweest.  Er stond al veel in bloei, ook –let wel- de eerste tulpjes. Ik heb daar gisteren een tekeningetje van gemaakt. Het zijn kleine tulpjes; ze komen maar net boven de grond, maar ze zijn het eerst!  Als tulp dan hè, want er staan al lang volop sneeuwklokjes, krokussen, helleborissen enz.in bloei.

En weet u wat er ook allemaal in Artis staat: heel veel soorten bomen. En zo leuk: bij velen staat er een bordje bij met de naam erop, waar hij vandaan komt en bijzonderheden als die er zijn. Ik zal u binnenkort een bijzondere boom laten zien, maar  even geduld is wel nodig, want ik ga hem tekenen en zo iets is niet één twee drie gebeurd. En de olifanten en de tijgers dan? Ach, die kent u onderhand al lang en …. in Artis hebben we helemaal geen tijgers meer, hahaha!

Dat was best lang geleden … (2)

In dit gedeelte van mijn bezoek laat ik u zomaar wat foto’s zien. Ik vertel er weinig over want u kunt zelf zien wat ze doen of laten. Ik zal alleen de namen noemen –niet Jan, Piet of Klaas- maar de soort, bedoel ik.

1 een van mijn lievelingen in de kinderboerderij: het zwarte rammetje

2^.   twee Bentheimervarkens

3. Een rijtje pelikanen

4. Het verliefde paar olifanten, beginnend met een voorspel, een dansje. en de drie dames met die fraaie dikke konten

5. De helmparelhoenders

6. Twee slapende jonge zeeleeuwpuppies

7. Een mandril

8. De eetbare tuin.

Dit was het, beste lezers. U houdt van mij nog te goed aparte en grappige foto’s in Artis. Ach, lieve mensen, het is daar toch zo heerlijk.

 

 

Dat was best lang …

Dat was best lang geleden …  …dat ik in Artis was. Eerst zaten we in de hittegolf –en die duurde en duurde – waardoor ik geen zin had in een nóg warmer Amsterdam te vertoeven. Maar goed, gisteren was ik er dan toch weer. Het was een prachtige dag, met ideaal weer.

Eerst ging ik maar naar de leeuwen om de dames daar te condoleren met het verlies van Caesar. Het naarste kan je maar zo gauw mogelijk achter de rug hebben. En ja hoor, het zag er triest uit. De twee leeuwinnen lagen bijna onzichtbaar achter de struiken, waardoor het terras een lege indruk maakte. Er was een prikbord neergezet, waarop de kinderen tekeningen en briefjes konden plaatsen. Ja, die zijn ook gewend dat geweldige beest daar altijd te zien. Caesar is 20 jaar geworden, wat oud is voor een leeuw, zegt men.

Daarna ging ik naar de olifanten en daar ging alles goed. Olifant Dindee is zwaar verliefd op Nikolai en hij op haar, zo te zien. Ze draaien steeds met hun slurven om elkaar heen. Zij hebben in dat puntje van hun slurven meer gevoel dan wij in onze vingertoppen, las ik. Eigenlijk zijn wij maar onbeholpen snuiters, lijkt mij, maar dat terzijde. Ma Olifant houdt zich wat terzijde, een beetje van ‘aan mijn lijf geen polonaise, makker’.  Dat maakt de kleine Sanoek wat onzeker, want zij vindt die kanjer Nikolai ook erg leuk. Zij draaft dan ook van de een naar de ander en stoort iedere keer het verliefde paar. Maar olifanten zijn heel geduldig met kleintjes want de veiligheid van de kudde staat altijd voorop. Mooi, hè? Ze hebben mijn sympathie, die goeie lobbesen.

En…ik heb het kleine gorillaatje gezien, die door zijn moeder in Duitsland verstoten was, weet u wel? Nou, het gaat goed. Zij speelt en dolt volop met twee jonge mannelijke gorilla’s, die haar tevens ook wat bescherming bieden. Voor ‘de grote baas’ heeft zij het nodige respect en als zij het even vergeet, gaat één van de jongens beschermend vóór haar staan.

(Voor Bertie)

Wordt vervolgd…

Uitje met zoon Martijn

Uitje met zoon Martijn     En waarheen gingen wij? Naar de dierentuin, naar Artis. Dat hadden wij al een tijdje geleden afgesproken, maar het was er tot dusver niet van gekomen. Gisteren was het zover. En ik moet u zeggen, dat wij allebei zeer genoten hebben. Martijn was er al 6 jaar niet meer geweest en hij had dus allerlei veranderingen nog niet gezien, zoals het verblijf van de jaguars en de grote vlakte mét water voor de olifanten.

 

Bovendien is een volwassen bul (mannetje)erbij gekomen, Nikolai. Die had ik zelf ook nog niet gezien, alleen op filmpjes. Ze waren nu met zijn allen bij elkaar, ma, Yindee, de kleine Sanoek en Nikolai. Het schijnt ontzettend goed te gaan, Yindee loopt voortdurend verliefd te doen, hun beider slurven kronkelen zich om elkaar heen. Sanoek vind hem aardig, zo te zien en hij is ook heel lief voor haar. Het is wat, hoor, zo’n groot dier en nog zo’n klein olifantje. Ma vindt het best, maar houdt afstand. Zij wil even haar rust. Ik interpreteer maar een end weg natuurlijk op wat ik zie, want echt verstand van olifanten heb ik niet.

We hebben ook lang staan kijken naar de drie jonge zeeleeuwen (de pups noemen ze die). Dat is ook zo leuk om te zien, hoe ze met z’n drieën spelen en proberen te zwemmen. De jongste is duidelijk nog wat kleiner, voorzchtiger en eerder moe.  Het mannetje zwemt in het rond, geregeld luid blaffend. Het lijkt op waaks zijn voor zijn jongen en/of trots op zijn vaderschap. Tenslotte kwam hij nog niet zo lang geleden naar Artis en zorgde bij zijn drie dames voor nageslacht.

Verder zagen wij nog heel veel dieren, exotische bloemen en planten en Martijn roemde de hele aanplant van Artis. Martijn is een bioloog en zijn roem telt dus echt mee. Leuk is het om samen met je zoon op stap te gaan, dat komt er niet vaak van. Dat is toch heel anders dan in een grote groep te zijn. Ik hoop dat het er weer eens van komt. We vonden het allebei een heel fijne dag.

Bijzonder droevig bericht

De jonge goudwanggibbon is dood. Eerst was hij vermist. Massaal ging men zoeken, op hun eiland, tussen de bosjes en in het water. En toen werd hij gevonden, dood. De verzorgers zijn zwaar aangedaan en de dokter zoekt nog naar de doodsoorzaak. Ik kreeg een schok toen ik het las. Ik heb hem zien opgroeien, met zijn moeder door de takken zien zwieren, gesteund door haar achterpoot en de laatste tijd (kort geleden zag ik hem nog) zwierde hij op eigen kracht en zag er zo gezond uit als maar kan. (Zie vorig logje) Zo verdrietig is het en ook voor de moeder.  En hoe kan zo iets gebeuren of beter gezegd: wat is er gebeurd? Ik heb nog nooit gehoord van een gibbon die zomaar gevallen is…    ik moet u eerlijk zeggen dat ik er wel wat traantjes om gelaten heb. En ik zal de enige niet zijn van de vaste bezoekers…

 

 

Weer in Artis

Eindelijk was ik weer eens in Artis, afgelopen vrijdag. Ik was die ochtend naar de trein gesneld toen ik zag hoe het zonnetje scheen. Het was prachtig mooi weer, niet té warm en het blééf de hele dag zeer aangenaam.  Het was er dan ook best druk, maar dat kan mij niet schelen. Ik heb immers de hele dag de tijd, nietwaar?

Ik heb de lepelaarskuikens gezien, hoog in het nest. Er was iets aan het gebeuren bij de olifanten, want die stonden in hun oude behuizing zeer tegen de zin van Ma, die boos stond te stampen bij het hek. Vandaag zag ik dat het was voor de olifantenbul die inmiddels is aangekomen. Voorlopig blijft hij nog apart staan, las ik in de Nieuwsbrief van Artis. Ik had het geluk de twee jonge zeeleeuwen te zien. Zo leuk dat onbeholpen gedoe. Ze kunnen namelijk niet meteen zwemmen, maar waren wel bezig samen aan de kant wat te proberen. Pa zwom luid blaffend rond en echt: het klonk zo trots. De kleine gibbon kan al geweldig slingeren door de bomen en heeft nog maar af en toe hulp van zijn moeder nodig. De tuin staat weer vol met eetbare gewassen, die aan de plantenetende dieren gevoerd worden, dus verser kan het niet. Ik zag het zwarte rammetje in de kinderboerderij. Het is een beetje mijn lievelingsbeestje. Hij loopt er zo bescheiden rond in tegenstelling tot die brutale geiten. Nou ja, die zijn ook wel leuk, hoor, maar ze moeten niet aan mijn tas knagen. Kortom, ik heb genoten en massa’s foto’s gemaakt.

Het filmpje van de zeeleeuwen zet ik op Facebook, want ik krijg het niet op mijn weblog geplaatst. (Ik zal het later nog wel eens proberen, voorlopig kunnen de meesten dáár kijken)  Tevreden en wel met vermoeide voeten ging ik weer naar het station. Bijna stapte ik dit keer in de trein naar Den Helder, maar zag het gelukkig op tijd. Verwarrend is dat als hij aan een andere kant stopt dan je gewend bent, maar… er was wederom een behulpzaam persoon met een smartphone, die mij vertelde aan welke kant mijn volgende trein kwam. De vorige had ik al gemist omdat die ook weer aan de ‘verkeerde kant’ stond. Gek word je ervan en onzeker ook. Er rijden daar met weinig tussentijd zo veel treinen. Nou ja, ik leer het nog wel eens. Zelfs een eenvoudig reisje naar huis is een spannende aangelegenheid geworden, maar daar was ik weer, met de goede trein en op het eigen station zowaar.