Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Advertentie

Een ongewone zomer

Ik kan mij best vergissen, hoor. Misschien waren wel meer recente zomers zo warm en droog. Ik onthoud dat allemaal niet. Ik vind het best fijn al ga ik niet zo vaak meer als vroeger zwemmen. Ik ben zelfs nog helemaal niet geweest, eerlijk gezegd maar dat komt nog wel. Ik zon ook niet meer zo veel, maar ik geniet wel van. Wij houden het hier in de kop van N.H.  waarschijnlijk gemakkelijker vol dan in het Zuiden bijvoorbeeld. Het is hier minder warm en meestal staat er wel een fris briesje.

Ik heb nog niets hier gehoord van extra zuinig zijn met water, dus de tuin en de bloembakken krijgen geregeld water. Ik gieter en Hans (Kwaster) sproeit. Gisteravond was hij er maar eens bij gaan zitten. Het zag er zo relaxt uit, dat ik wat foto’s maakte, ook van Boeli die het altijd gezellig vindt als wij buiten komen zitten.

Wij hebben trouwens best veel in de tuin gedaan, zodat die er weer leuk uitziet. Het meeste heeft zoon Martijn gedaan feitelijk. Daar zijn we heel blij mee, want het is toch een vermoeiend werkje zeker als je wat ouder wordt. (Bij deze bedankt Martijn als je het leest) Nou mensen, geniet ervan of niet als het té gek is; probeer dan af te koelen. Ik hoor het graag.  Vertel maar op!

Sproeien

Alles leefde helemaal op, het Schaduwkruid, de Catalpaboompjes, nou ja, alles zeg maar. Misschien morgen nog een keer. Tenslotte is het IJsselmeer nog heel vol; ik heb het zelf gezien. Hoe staan jullie tuinen erbij, beste lezers?

 

De wonderlijke plantenwereld

Laatst was ik zo trots dat de gekregen Stephanotis weer ging bloeien en in zijn enthousiasme maakte hij nóg meer bloemen, maar… ik vergat hem ’s middags even uit de felle zon te zetten. Wij hebben door de hoge ramen in de school geen zonweingen en dan is het best moeilijk om goed voor je planten te zorgen. In ieder geval zag ik toen heel wat verkleurde gevlekte bladeren door de zon, denk ik.

Ook heb ik een heel aparte Kalanchoë. Hij leek vol met witte druiven te zitten, maar opeens zag ik een heleboel gaatjes zitten en zwarte puntjes op de vensterbank. “Zal ik hem maar weggooien, Kwaster?” vroeg ik. “Nee, zet hem maar buiten, even aankijken maar…”. Dus dat deed ik. En wonder boven wonder REEDS de volgende dag zag hij er prachtig uit, zijn zielige druifjes waren in één nacht allemaal mooi roze geworden. Hoe dat kan? Buiten krijgt hij net zoveel zon als binnen, want de tuin ligt op het zuiden. Maar ik was er blij mee.

Ik had stekken gekregen van een zgn. Bladcactus. Mij was beloofd dat hij over een tijd –niet al snel- prachtig zou gaan bloeien met bloemen die nog heerlijk ruiken ook. Maar zag ik tot mijn verbazing: hij heeft nu al een grote knop. Leuke verrassing, niet? Over de tuin zullen we het nu maar niet hebben. Ik doe mijn best en gieter ’s avonds behoorlijk wat. Het ene doet het goed, het andere minder. Goede tijden, slechte tijden, GTST zeg maar.

Update:

Wat een weertje, koekepeertje

Dat was het gisteren én eergisteren. Ideaal weer, zonnig, niet te warm en een klein briesje ter verkoeling. Onze zoon Martijn was er, heeft aardig wat in de tuin gedaan en later zaten wij heerlijk te luieren onder de parasol met een koele witte wijn onder handbereik. Ook Boeli kwam ons gezelschap houden.

Tuinieren is niet zijn sterkste zijde, maar hij laat wel merken dat hij donders goed ziet wat ‘wij’ gedaan hebben, zie foto van B. in de grijze vaas, kijkend naar de bladeren die daar gesnoeid en wel liggen, alsof hij zeggen wel:  “Nu dit nog even opruimen en dan is het wel weer genoeg voor vandaag”.

Wij staan allemaal op de foto –niet helemaal op zijn voordeligst – alleen Martijn zelf ontbreekt. Zijn voeten zijn nog wel te zien en ik zelf (de maakster) vind het een aardige sfeerfoto. Ik wens u en ons nog veel van zulke dagen deze zomer.

Een huis/tuin en keukenlogje

Ik leid tegenwoordig zo’n saai leven  – wat mij eigenaardig genoeg veel genoegen schenkt – dat ik bijna de deur niet uitkom. Ik teken, ik ruim op, ik maak etsen, ik was af als ik het tenminste niet vergeet, ik doe op tijd de was, ik teken maar weer eens en ik WANDELl soms. Dan ben ik even de deur uit. Soms TUINIER  ik ook wat en ook dat is buiten natuurlijk.

Nu kreeg ik laatst van iemand een boekenbon en opeens kreeg ik zo’n zin om maar eens te gaan kijken wat voor boeken in de winkel liggen. Ik kwam dus gisteren voor het eerst in lange tijd in ons winkelcentrum en mensen, wat heb ik genoten! Er lagen nieuwe boeken, ik zag leuke kleren, allemaal dingen die ik nog niet gezien had. Ook nieuwe wol, maar daar staat even een stop op. Het langst vertoefde ik in de boekenwinkel, want ik zag veel interessants. Tenslotte maakte ik mijn keus: Pogingen iets van het leven te maken. Er onder staat nog: Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 ¼ jaar.  De meeste lezers zullen dit boek al kennen, misschien zelfs ook al het tweede deel, maar ik nog niet en ik ben er blij mee. Ik had net met veel moeite een behoorlijk vervelend boek uit: De thuiskomst , geschreven door Bernhard Schlink. Kent iemand die misschien? De man is hoogleraar, rechter en hij heeft nogal wat boeken op zijn naam staan die in allerlei talen vertaald zijn, dus… dan verwacht je een goed boek. Maar nee…niet voor mij kennelijk.

Verder heb ik een leuk hemdje gekocht –nee, niet in de boekhandel, nee- maar er tegenover. Al mijn hempen zijn vaal gewassen en verbleekt zag ik laatst. Voor Boeli kocht ik een babydekentje omdat er altijd zoveel zand en klei uit zijn lijf op de bank komt. Voor mijzelf drie paar sokken met stippels, twee kussenslopen omdat ik die vaak kwijt ben en twee sierlijke vaatdoekjes. Ik geloof dat ik er ben. Ik had helemaal niet op mijn horloge gekeken en ik kwam nogal laat thuis. Maar het was een leuke middag, gewoon in ons eigen trutterig winkelcentrum.

Buitengaats

Net aan de andere kant van het muurtje rond de tuin heeft zich een stokroos uitgezaaid. De meeste mensen zullen zo iets wel weghalen, denk ik, want het is buiten de tuin, op de grond van de gemeente. Wat het is, weet ik niet, maar ik heb soms zin in een beetje ondeugende dingen en daarom liet ik hem staan, expres. Ik goot er soms wat water bij en hij werd hoger en hoger. De bladeren werden steeds groter en … het belangrijkste: er kwamen een heleboel knoppen aan. Nu heb ik wel meer stokrozen staan –gaat het ook goed mee- maar deze is ‘verboden’ haha, lekker puh.

Tot gisterochtend ging alles goed. Toen hoorden wij een brommend geluid en Hans zei onmiddellijk: “Daar gaat je bloem, Theresia!”  Ik keek, ik begreep en holde naar buiten. Ik was net op tijd, want de man met het apparaat was al bij ons muurtje. Ik tikte op zijn mouw, hij deed zijn oordoppen uit en keek mij verbaasd aan. “Ziet u die bloem, meneer?” vroeg ik heel vriendelijk. De meneer knikte. “Hij is zo mooi, hij staat op het punt van bloeien, kijk toch eens hoe prachtig!  Zou u hem voor één keertje willen sparen?”, vroeg ik en keek hem bijna smekend aan.  De man dacht en zei toen: “Nou vooruit dan. Ik laat hem staan, maar … als er morgen iemand van de gemeente komt, dan is hij weg. Dan heb ik het niet gedaan, ik láát hem staan”.  Ik meldde dit blij aan Kwaster (Hans) die mij ook al zei niet teleurgesteld te zijn als toch … u begrijpt het. Vanochtend dacht ik er niet meteen aan, ging afwassen en koffiezetten en allerlei andere dingen. Pas vanmiddag dacht ik eraan, ik keek en ja hoor, hij stond er nog. De kleur is lichtrood; dat zagen we gisteren nog niet. Ha, een kleine overwinning voor mij én een staaltje van burgerlijke ongehoorzaamheid. Ik ben dik tevreden over mijzelf.

Boos

Hebben wij eindelijk  de schilder mét hulpkrachten die de school komen opknappen, gebeurt er het volgende. Ik laat u wat foto’s zien, want ik ben te boos voor woorden.

Na mijn wandeling zag ik de ravage. De ‘verdachte’ stond hoog boven mijn hoofd gewoon te schilderen alsof hij van niks wist of dat het heel normaal was één mooi boompje  (van de twee, die bij elkaar horen) half omver te rijen met een hoogwerker, doormidden te knakken en het niet eens te komen zeggen, laat staan spijt te betuigen. Kijk nou toch hoe het eruit ziet. *snik*

Zielstevreden

Daar zit ik nu op een klein stoeltje zielstevreden alle plantjes tussen de steentjes van het terras uit te trekken. Ik doe het niet al te lang, want dat is misschien niet goed, maar ik ga gewoon iedere dag een stuk verder. Weet u wat het is, beste lezers? Ik ben gewoon blij dat ik weer dingen mag doen na al die weken van rust, nou ja, van tekenen en lezen dan. Meer mocht ik niet, geloof ik. Ons stoepje was namelijk hard bezig om helemaal onder te groeien en dat is niet de bedoeling. Als er hier en daar wat aardigs te voorschijn komt, vind ik dat wel leuk, hoor. Daarom vinden sommige mensen mij ook een tuinier van niks, maar ja, ieder doet het op zijn eigen manier, vind ik dan. En laatst nog, ik kan het zelf bijna niet geloven, heb ik met veel plezier de brede schoolgang boven gemopt en gesopt . Het gaf mij ook veel voldoening moet ik zeggen. Mooi is dat, hè? Ik ken mijzelf bijna niet terug want ik ben zo helemaal niet. Dus ja, ieder nadeel heb z’n voordeel, je hebt weer eens gelijk, Cruyffie. Nou ja, niet helemaal, denk ik. Want lang voordat mijn arm weer min of meer gewoon zal doen, zal mijn poets- en onkruidwoede al danig geslonken wezen. Dat weet ik wel zeker. Maar goed, laat ik maar zo lang het duurt, genieten van mijn onverwachte werklust.

Deze lieverdjes laat ik lekker staan, hoor. Of het moeten er te veel worden.

Eerst wat bungelen

 Zo, nu weten jullie alles wat er te weten valt. Ik vond het nogal lastig uitleggen namelijk. Nu mag ik gewoon weer onbenulligeheden schrijven als ik daar zin in mocht hebben of juist iets heel zwaars, iets ernstigs, bedoel ik. Ik hoef pas donderdag 9 juni naar dokter de Haan en ik doe reuze mijn best met lichte oefeningen, rekken en strekken, de arm af en toe een beetje laten bungelen, niets forceren alles kalmpies an, dat was het advies.

Woensdag komt mijn zusje helemaal uit Drimmelen (Brabant) mij opzoeken om eens lekker bij te kunnen kletsen. Lief hè? Daar verheug ik mij op. Zoon Martijn heeft dit weekend veel in de tuin gedaan, ook al lief!  En wie hebben het allereerst aangeboden voor mij in te vallen met bezem en stofzuiger hanteren?

De mannen! Ja echt waar! Tino en Guus zeiden dat ik maar hoefde te kikken en zij stonden klaar. Vanmiddag voegde pietsjanke (fokkema) zich bij de hulptroepen en beroemd of niet, ook zij wilde en kon met de dweil of de mop overweg, zei ze. Nou, dat doet mij heel erg goed, beste lezers, dat begrijpt u wel zeker? Nou ja, dit was het weer. Misschien gaat u zelf wat bungelen? Daar is een mens nooit te oud of te jong voor. Ja, dat zegt dokter de Haan (uit Koog aan de Zaan, heeft de kraan open lat’n staen…) uit Ja zuster nee zuster.