Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Advertentie

Eindelijk hier weer een stukje

Dan kunt u  lezen hoe het momenteel met mij gaat. Ik zal u zeggen: “Het gáát… , dan een beetje beter, dan een beetje minder” Ik kan niet erg goed meer lopen, alleen kleine stukjes, want anders is het te vermoeiend. Gelukkig blijven er nog veel dingen over die ik wel kan. En ook uitgaan lukt met hulp van Hans en een rolstoel. We zijn dan ook al 2 keer naar Artis geweest, een keer naar het Rijksmuseum én naar het museum in Alkmaar. Die musea waren er tot dan toe niet van gekomen.
Tussendoor lees ik veel en teken en ets met plezier. U ziet dat ik mijn dagen wel doorkom. Bovendien krijg ik heel vaak visite, is wel druk, maar het doet mij ook heel goed. En KAARTEN, KAARTEN ook al in grote getale, kortom ik word zwaar in de watten gelegd, lieve mensen.
 
Soms heb ik het wel moeilijk, hoor, maar ja, het blijft moeilijk, nietwaar?

Na lang aarzelen …

 … heb ik besloten om door te gaan met mijn weblog, want hoewel ik het al bijna zeker wist, hoorde ik het officieel van de specialist: ik word niet meer beter. Om het heel duidelijk te zeggen: ik heb longkanker met uitzaaiïngen naar de lever en de botten.  Waarom zou ik dan niet meer schrijven, zou je denken? Wel, misschien omdat het ‘not done’ is? Ik althans lees het nergens op een blog. Maar ik ga het toch maar doen. Ik heb er behoefte aan. Bovendien hoeft het lang niet allemaal over ziekte te gaan. We zullen wel zien, ik ga het in ieder geval proberen. Dit was een kort stukje, maar u hoort nog verder van mij.

Héél heel hartelijk bedankt

Bij deze wil ik iedereen ontzettend bedanken voor alle kaarten, bloemen, berichten op FB en Weblog en hoe dan ook. Het deed mij erg goed. En nu… wil iedereen graag weten hoe het nu met mij is. Het lijkt net of ik thuis aan het opknappen ben, maar alles is onzeker. Van het ziekenhuis hoorde ik officieel nog niets, behalve dat er met mijn hersens alles in orde is. A.s. vrijdag heb ik een afspraak met een specialist en dan zal ik alles te horen krijgen, lijkt mij. Wel ziet het er somber uit, naar wat ik hier en daar opving. Fijn was dat onze huisarts bij ons thuis gekomen is en daar hadden wij een heel goed gesprek mee. Hans zorgt zo lief voor mij, onze kinderen zijn bezorgd, kortom over liefde en steun heb ik niets te klagen, integendeel.  En daarom , lieve mensen, proostte ik gisteren met man en zoon Martijn toch “op het leven”. Proost u met mij mee?

Even wat uitleg

 Ik zal het proberen wat kort te houden. Een poos geleden ging alles goed met tekenen en schilderen, alleen moest ik oefenen voor mijn zgn. etalagebeen en dat ging beduidend minder. Soms leek het wat te vorderen, dan weer was het of ik opnieuw moest beginnen. En langzamerhand raakte ik nogal in de put: tekenen en schilderen lukte niet meer, schrijven en reageren op weblog, totaal geen zin meer in en zelfs 10 minuten tekenen deed ik nog maar af en toe. En zo sukkelde ik door. Ik kwam bij de vaatchirurg en die had zjn apparaten bekeken en werd helemaal enthousiast. “Veel beter dan de vorige keer. U hoeft niet terug te komen, hoor”. Dat was wel het laatste wat ik verwacht had. “Maar dokter”, zei ik, “ik loop nog net zo slecht…”  “Ja, bij mij  te zien, is alles prima. Door blijven lopen en bij de fysiotherapeut voorlopig blijven. Het beste mevrouw.”  Ik besloot nog eens een dappere poging te wagen en iedere dag een aardig stuk te lopen. Maar toen kwam er iets heel vervelends. Ik gleed akelig uit in de douche –ik had net zoals altijd heel voorzichtig gedaan- en vooral mijn hoofd moest het ontgelden. Er gingen de nodige hechtingen in, die er inmiddels weer uit zijn. Wat ben ik geschrokken, echt heel erg. Nu weten jullie in ieder geval waarom jullie zo weinig van mij hoorden. Ik hoop gauw weer op te knappen en het werk waaraan ik bezig was, weer op te vatten en met plezier, hoop ik.

Nieuws, nou ja nieuws, tja…

Het wordt de hoogste tijd voor een nieuw logje. Al is het maar om achteraf te weten wat ik toen (= nu) allemaal deed. Ten eerste ben ik al een paar weken met de looptherapie bezig. Twee keer in de week bij de fysiotherapeute op een loopband, die zij iedere keer óf in snelheid omhoog zet óf qua helling. Nou, ik voelde het vanochtend wel wat in mijn kuiten. En dan zo mogelijk iedere dag nu 35 minuten zonder halt te houden lopen. Ik heb minder pijn dan in het begin maar een lolletje is het niet, hoor. Het lijkt niet op mijn plezierige wandelingen van vroeger met nu eens hier kijken dan daar weer wat foto’s maken, honden fotograferen en een praatje maken met de hondenbaas of bazin. Maar het is niet anders. Ik doe maar braaf wat mij gezegd wordt. Verder ben ik eindelijk weer aan het schilderen geslagen, dieren, mensen en kinderen* voor mijn dierentuinexpositie-plan, eventueel dan. Nou en dan ruim ik dan hier, dan daar wat op en maak schoon. Daar gaat ook al gauw flink tijd in zitten en zo zijn mijn dagen snel gevuld en gauw om. Ik kom dus eigenlijk tijd te kort, maar dat zullen veel mensen wel hebben. En dan nog iets geks en dat is het volgende. Aan de overkant is een mooie modezaak, zoals u misschien wel weet en die zijn de laatste dagen van oktober al begonnen met de kerstverlichting op te hangen. Dat komt er eigenlijk op neer, dat wij met onze grote ramen twee maanden in de kerstsfeer zitten én ’s nachts liggen dan, in ons bed. Wij hebben er niet echt last van, maar een beetje raar vinden wij het wel. Zeker nu in de tijd van HET MILIEU, vindt u niet? Voor ons vangen dus de donkere dagen vóór kerst  pas erna aan. Ik heb er wat foto’s van gemaakt zodat u een indruk krijgt. Nou beste lezers, dit was het dan weer. Houdt u taai en … nou ja, wat u verder leuk vindt, gewoon doen!

De loopband

Intussen ben ik begonnen met de officiele ‘looptherapie”. Dat doe ik nu twee keer per week  onder leiding van een fysiotherapeute op een loopband of hoe dat ook heet. Vandaag maandag is het al de tweede week . Niet dat ik al vooruitgang merk als ik buiten loop,want op andere dagen doe ik  ‘mijn huiswerk’  maar ‘er is een groot verschil tuseen hier op de band en buiten” legt mijn therapeute uit.  Bovendien hoorde ik haar zeggen: “Het valt mij helemaal niet tegen, integendeel…” dus laat ik de zaak maar optimistisch proberen te bekijken. Want het is wel een beetje saai, hoor, dat geloop. Er zijn daar ook andere mensen bezig, op andere apparaten. Dus zo af en toe kijk ik eens voorzichtig om mij heen. Wat er toch allemaal aan mensen gesleuteld kan worden vandaag de dag. Dat was er vroeger niet bij!  Ik had het graag eens aan (wijlen) mijn oma laten zien. Zij zat gewoon in haar stoel en liep alleen als dat ergens voor nodig was, om in de keuken theewater op te zetten  bijvoorbeeld. “Ach kindje toch” zou zij vast gezegd hebben, “je loopt toch al prima. Waar is dat nu weer voor nodig?” Ja, dat waren andere tijden, hè?