Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Advertentie

‘Een HOEFTNIXDAG’

Een  ‘HOEFTNIXDAG  Weet u wat dat is? Nee? Aan het eind van dit verhaaltje snapt u het helemaal. Ik had er zomaar gisteren zo één. Ik was een beetje laat opgestaan, ik nam een klein ontbijtje en ik begon alvast in een spiksplinternieuw boek. Een heerlijk begin van de dag. En dat voelde zo lekker, dat ik dacht: zou ik dat niet de hele dag mogen van mijzelf? Lezen, lezen, nu eens in het ene boek dan weer in het andere. De laatste tijd krijg ik wel eens zomaar slaap, beste lezers.  Dat zal de leeftijd zijn, denk ik dan en ga ik er tegen vechten. Maar nu –gisteren dus-  gaf ik er gewoon aan toe. Dat was ook al zo lekker. Dan werd ik wakker zonder enig schuldgevoel en las weer verder. En de afwas? Nou, laat die maar lekker staan!! Voor de frisse neus maakte ik wel even een wandelingetje en zakte bij terugkomst met dubbel plezier in mijn hoekje op de bank.  *gesnurk*

 

Kwaster vond het er zo aantrekkelijk uitzien dat hij hetzelfde kwam ‘doen’, een beetje nix, een puzzeltje maken, een muziekje lezen, een tijdschriftje doorbladeren, een hoofdstukje boek lezen en … een tukkie doen.  *snurk snurk*

 

Wilt u het ook graag eens proberen? Ik zal u wat tips geven. a. Je moet zo iets niet vooruit plannen, het overkomt je. b. Je zoekt je eigen lievelingsluiïgheden uit, niet die van mij dus. c. Degenen die nog moeten werken, kunnen het op een vakantiedag doen natuurlijk. Heerlijk midden op de camping gaan zitten, zodat je in alle rust (haha)  alle bedrijvigheid vanuit je stoel ongegeneerd kunt bekijken. Men komt dan geheid een praatje met je maken, tenminste ik had het er maar druk mee. Wordt het je te veel, ga dan lekker in je tent op je bedje liggen en doe de rits dicht van de slaapcabine. Roept men je toch (ja, heel onbeleefd) geen antwoord geven, desnoods alleen een snurkje.

Een weblogboek maken

Een weblogboek  maken    Hoe ik dat doe, werd mij gevraagd. Nou, het is eigenlijk heel eenvoudig, bedenk ik nu. Ik hoop alleen dat ik het goed kan uitleggen. Het gaat als volgt: ik selecteer de tekst op mijn weblog, druk op kopiëren,zet het op Word en ga door naar het volgende logje als het blad nog niet vol is. Als het blad vol is, print ik het. Als ik selecteer, dan gaan de foto’s vanzelf mee. Die kun je op Word nog bewerken, bijvoorbeeld kleiner maken. Grote lege stukken kan je  opvullen met foto’s of zo, als je geen grote witte stukken wilt.  Dat is dan de opmaak. Als je het jezelf gemakkelijk wilt maken, kan je het na selecteren ook zo direct printen.

Als het boek klaar is, bijvoorbeeld als het jaar om is, ga je ermee naar een printshop.  Daar doen ze er een ringbandje omheen. O ja, eerst maak je nog een voorpagina natuurlijk. Bij mijn meneer van de printshop mag ik altijd kiezen uit een wit, een zwart of een zilverkleurig bandje. Toen wij daar de eerste keer kwamen, kregen wij tevens een hele rondleiding door het bedrijf met uitleg wat ze daar zoal deden. Dat kan ik u niet garanderen helaas. “Hee, een bekend gezicht” zei de man deze week toen hij mij daar zag staan met mijn papieren. Leuk hè om al een beetje bekend te zijn in Andijk?  Ja, ik ben nu ook een BN-er. Hij ging onmiddellijk aan het werk ,wij konden er op wachten en kwam terug met mijn mooi verzorgd werkje. Drie euro vijftig rekende hij. Nou, dat is schappelijk, nietwaar? U kunt het natuurlijk ook LATEN printen en/of er ZELF een ringbandje doorheen doen, maar zo doe ik het. Als u nog vragen heeft, stelt u ze gerust, zou ik zeggen.

Een klein filosoofje

Ik heb altijd zo’n bewondering voor grote filosofen, echte denkers, weet u wel? Er zijn er van heel lang geleden, Socrates bijvoorbeeld, ook moderne, in mijn jeugd dan, Sartre, Jean Paul. Wij lazen hem stiekem omdat wij dachten dat hij verboden was door de kerk. Nu is hij, geloof  ik, al weer zowat vergeten. En pas, gister namelijk,  is een jonge vriendin, gepromoveerd, cum laude nog wel, in de filosofie.  Zij was al drs, maar nu is zij dr. Wat knap, nog zo jong en nu al doctor. En zij denkt én schrijft over de rechten van dieren.

En opeens dacht ik: zij heeft iets belangrijks gemeen met een schrijver die ik graag lees: Toon Tellegen. Pas las ik nog van hem: ‘Bijna iedereen kon omvallen’. Deze schrijver filosofeert er op zijn manier op los én het gaat over dieren. Over de eekhoorn en de mier, die dikke vrienden zijn, over de olifant, over de reiger, die NIET kon omvallen, over de walvis en over de leeuw. Ik noem maar wat voorbeelden. Ik vind het geweldig geschreven en al lezende voel ik mij een piepklein filosoofje, nee geen drs. En zeker geen dr. Maar toch… er staan heel wijze maar ook geestige waarheden in zijn boeken. Ik citeer hier een klein stukje:: …(gaat over de eekhoorn en de olifant, die aan de lamp van de eekhoorn zwaaide )…  ‘Daarna aten zij zoete boomschors en spraken over de oceaan of over dieren die vaak jarig waren en anderen die dat nooit waren…’. Voelt u een beetje de vergelijking.  Dus wilt u ook een mini-filosoofje worden én tegelijk glimlachend heel gelukkig zijn, lees dan zijn boeken, vooral de dieren verhalen is mijn advies. Het is ook heel leerzaam voor kinderen; men kan niet vroeg genoeg wat filosofie naar binnen krijgen.

Weet u nog …

Weet u nog dat spelletje “Alle vogels vliegen…?”   IK zal uw geheugen even opfrissen. Eén iemand had de leiding en riep: “Alle vogels vliegen” en als je vond dat het klopte, stak je gauw je handen omhoog. En dat ging in een rap tempo verder: “Alle mussen vliegen, alle eenden vliegen, alle apen vliegen…”enz. Stak je bij alle apen vliegen je handen omhoog was je AF. Tot er eentje overbleef en die was de winnaar. Wat er verder dan gebeurde, weet ik niet meer zo goed. We deden dat spelletje e.a. vooral op verjaardagsfeestjes en een lol dat we hadden…. ! Ja, dan verlang ik wel eens naar die tijd, dat je geweldig plezier had om de kleinste dingen. De leraren en leraressen vonden dat minder, hadden daar weinig begrip voor en stuurden wat giechelkonten de klas uit. Regelmatig stond ik dan ook in de gang, maar goed, ik kon nu eenmaal slecht mijn lachen inhouden.  En mijn lachen was ook nogal aanstekelijk en dus zat er niks anders op.

Dat alles kwam opeens in mij op, toen ik vanmiddag braaf een sneeuwuil zat te etsen. Misschien kunt u dat spelletje ook weer eens doen, is echt heel leuk. Ik ga nu even kijken hoeveel vogels ik in mijn etsenverzameling tot nu toe heb. Ze staan namelijk allemaal in een album op Facebook, maar… niet iedereen doet aan FB, dus speciaal voor jullie ‘de vogels’.

…en een dood vogeltje (Boeli zijn schuld)

Klik op foto voor groter

De heldendaden

 

 ‘Een zachte zomerwind streek over de velden en mengde de zoete geuren van bloeiend gewas met de tabaksrook uit de pijp die heer Bommel had opgestoken, voordat hij was gaan wandelen om van de zuivere lucht te genieten’.  Zo begint een boek van Marten Toonder De Heldendaden genaamd. Het was lang geleden dat ik een boek van hem gelezen had en het was weer genieten. De tekeningen zijn leuk maar de taal, lieve mensen, o wat is daar een aandacht aan besteed. Er staan zinnen in die je met plezier nog eens overleest. Heer Bommel, een heer van stand, loopt niet gewoon door het bos of de velden, maar wandelt opgewekt door ‘het landschap’. Kijk, daar zou ik nu nooit opkomen. Tom Poes, zijn jonge vriend, is een slim ventje maar zoals vaker ligt de meeste sympathie bij heer Ollie, de underdog.  Als u tijdens de Kerstvakantie eens een leerzaam en spannend boek ‘ter hand wilt nemen’ *, dan kan ik u deze serie zeker aanraden.

Ik zal nog wat andere boeken aanraden  die ik onlangs gelezen heb. ‘Het duister dat ons scheidt’, van Renate Dorrestein, zo op de titel afgaand, geen vrolijk boek, maar het is een onderhoudende  en boeiende roman met veel humor. Ik las een boek van Karel v.h. Reve, het geleerde broertje van Gerard. Laat ik nu gedacht hebben dat hij saaie en geleerde boeken schreef, maar ‘Nacht op de kale berg’ leest gemakkelijk weg. En als laatste een zeer favoriet boek bij mij van Marion Bloem: ‘Haar goede hand’ over haar moeder. Er zijn de laatste tijd veel ‘moederboeken’ geschreven en deze is misschien minder bekend maar toch erg goed. Dat is mijn mening natuurlijk. U hoeft het er helemaal niet mee eens te zijn en mag na lezing best zeggen: “Nou Thé, als je nóg eens wat weet…” of iets in die trant, dan zal ik het u niet kwalijk nemen. Leuk is anders, maar vooruit…

*in de familie een bekende uitdrukking van wijlen mijn geliefde vader. “Neem eens een goed boek ter hand” zei hij feitelijk.

Zomaar een dinsdag

Omdat ik niet goed weet wat te schrijven, ga ik eens iets anders proberen. Ik ga vertellen hoe deze dag verloopt. Awel, daar komt-ie: ik stond voor mijn doen tamelijk op tijd op en ging douchen, aankleden, naar beneden en daar Boeli begroeten en brokjes geven. Ik zette koffie en at wat. Ik ben niet zo’n ontbijter maar moet iets eten bij mijn pillen voor de diabetes. Ik maakte een 10 minuten tekening, ik kijk niet meer op mijn horloge maar schat de tijd. En nu? Nu schrijf ik dit logje, ha ha.

En nu is het al weer bijna 2 uur. Ik wandelde naar de Big Bazar om een elektrische vliegenmepper te kopen, want wij barsten ondanks al onze netheid van de fruitvliegjes. Helaas… waren ze op. Kennelijk was het hele dorp aan het meppen geweest. Ze hadden wel een mooi aquarelblok, dus dat komt altijd van pas. Dan maar naar de Blokker, ook op. “Maar het helpt bijna niks” troostte de verkoopster mij. “U kunt beter een stukje appel in een bakje doen of appelsap als u dat heeft, daarbij een scheutje azijn en water, plastic folie erop, gaatjes inprikken zo dat ze er wél in kunnen maar niet eruit”. Wat aardig hè zo’n gratis tip.

Toen ik daar toch eenmaal was, liep ik even bij de boekhandel naar binnen, even kijken alleen, dacht ik. Ik kocht daar een handwerkboek en een leesboek Billy de kat, niet zo duur allebei. En daar ik bij onze supermarkt was, ging ik even naar de planten kijken. Ik kocht er één, voor op mijn atelier, dat nu weer intensief gebruikt wordt en zo’n plant zo’n sierlijk gezelschap vormt.

Toen ging ik weer op huis aan, bepakt en bezakt. Ja, op zo’n winkelcentrum blijf ik altijd te lang snuffelen, gelukkig kom ik er niet vaak. Thuis gekomen, gingen wij lunchen. Hans maakte twee bakjes met appel enzo klaar, maar dat hielp niet. Wij kwamen toen op het idee een scheutje rode wijn erbij te doen; dat zou misschien beter werken, want ze vallen ook altijd ’s avonds spontaan in mijn glas, het liefst in rode wijn. Nu afwachten maar

Daarna maakte ik nog maar een tekening, lekker met kleur, dacht ik en véél langer dan in 10 minuten, maar het mislukte. Wel potver… heb ik nou al afgewassen? Nee, laten we dat dan maar eens gauw gaan doen. Toch heb ik de pest in als er iets mislukt, hoor en ik mag het niet eens stuk scheuren omdat het in mijn schetsblokje zit en wat erin zit, moet erin blijven, sprak ik in het begin met mijzelf af. Slim natuurlijk, je zou anders met een vrijwel leeg boekje komen te zitten. PAUZE. Wat ik vanavond doe? Dat weet ik nog niet. Misschien maak ik daar morgen een logje over of niet.

klik voor groter

Het weer van …

Het weer van…   het weer van de voorbije week.  Weet u dat nog? Hebt u dat onthouden? Nee hè, ik denk het niet? Misschien een enkeling wel, maar de meeste mensen niet. Daarom ga ik u dat nu eens haarfijn vertellen, beste lezers.  Ik ben al eens (op facebook)  uitgenodigd om weervrouw te worden en dus zal ik eens een weerstukje schrijven.  Hoe het de  a.s. week gaat worden, dat is niet zo moeilijk, n.l. de temperatuur zal schommelen tussen de 3 en de 10 graden en het zal wat regenen en heel af en toe zal de zon schijnen en zo blijft het zo’n beetje kwakkelen. Maar het weer van de vorige week was heel interessant.

Namelijk de afgelopen maandag ging ik wandelen en binnen één uur scheen heel even de zon, toen regende het, daarna hagelde het, kleine korreltjes. niet heel lang, want toen regende het weer en plotsklaps scheen de zon, ook niet zo lang, maar goed. De temperatuur was maar 3 gr.

Dinsdag was het stralend weer, een strak blauwe lucht, droog en het had ietsjepietsje gevroren.

Woensdag 17 februari alweer zonnig, heerlijk wandelweertje en toch maar 3 graden, zálig weer! (plaatje 3)  Donderdag was het verschrikkelijk grijs weer, de hele dag, maar het maakte mij niet uit, want ik had andere dingen te doen.

En dan de vrijdag: hij begon met een mist, een MIST, jeetjemina en pas tegen 12 uur begon pas de zon te schijnen, zodat ik toch nog een fijne wandeling kon maken, met foto’s en allerlei bezienswaardigheden.

En het weekend dan, zult u vragen? Ja, dát zult u toch nog wel weten?? Nee? Nou het was slecht weer –sneu voor de werkers onder ons- en zondag –vandaag dus- nóg veel slechter. Ha, weet u het weer? Nou beste mensen, de lente komt eraan, houdt goede moed en neem een pluutje mee, de komende week.

Onze weervoorspelling

Nu wij in deze tijd, ondanks de vergevorderde techniek, toch  niet écht meer kunnen rekenen op een juiste berichtgeving over één eerstvolgend uurtje,  voor een droge wandeling bijvoorbeeld om maar eens wat te noemen, hebben wij, behalve de buienradar dan,  nog drie extra tips voor u. Ik had het er met iemand over, die ook wandelt, net als ik. Hij doet dat weliswaar drie keer per dag en ik maar één keer, maar toch komen wij soms elkaar tegen en bespreken wij het weer en ook hoe gezond en prettig voor de geest onze sport is én hoe goedkoop ook eigenlijk. Alleen het weer, dat kan een storende factor zijn, nietwaar?  En dat zal het blijven ook helaas, ondanks mijn tips, die nu komen.

Tip 1. Kijk naar de lucht, niet alleen recht boven u maar naar alle kanten. Uitleg: de lucht kan blauw zijn, maar links of rechts of achter of vóór u kan er duidelijk een bui aan zitten te komen. Nó guidelijker –haha het lijkt wel Spaans zo- nog duidelijker: bij u kan de zon nóg zo schijnen, maar in Hoorn of Enkhuizen, waar wij tussenin zitten, kan het wel bar en boos wezen. Guidelijk henoeg?

Tip 2. Als u nog binnen vertoeft en denkt dat het in ieder geval droog is, pas dán op en kijk eerst in een aanwezige plas: ziet u daarin wat bewegen, dan zou het kunnen regenen. Kijkt u nog maar eens goed, want nat worden, dat willen wij toch liever niet?

Tip 3. Hiervoor is het nodig een kat te hebben. Bent u in het geheel geen kattenliefhebber, dan is deze tip duidelijk niet voor u bedoeld. Wij, kattenliefhebbers,  doen het als volgt: als onze kat binnen komt en beminnelijk een kopje geeft aan onze benen, aaien wij hem even ter begroeting en voelen aldus meteen of hij nat is. Is dat inderdaad het geval, dan regent het óf het heeft geregend en hij/zij dus nat is geworden door onder de beregende struiken door te sluipen. Pas dan helemaal goed op, is ons advies. Het is weer eens weer zoals in ons land zo vaak is waar je in het geheel geen staat op kan maken. Een paraplu is de enige oplossing voorlopig. Doet u er uw voordeel mee!  Graag gedaan. Niets te danken.

Een paardenpakje

Weet u wat ook zo leuk is aan dingen tekenen die je ziet?  Het ontdekkenvan iets dat je nooit gezien hebt. Hoe vaak heb ik niet de gewone klimop gezien, u ook neem ik aan? Maar opeens zag ik heel aparte groeisels tussen het groen. Trosjes van bessen, noemt Kwaster dat. Ik had dat nog nooit gezien.  Ik knipte een takje af en nam dat mee naar huis. Daar ging ik het zitten tekenen, tenminste dat probeerde ik dan, valt nog niet mee, hoor. En al doende zag ik dat al die besjes een klein puntje hadden, heel klein  maar ieder ding had er zo een. Het leken wel heel kleine alpinopetjes. Grappig hè?  Onderaan heb ik er eentje  getekend.

Nu was ik ook bezig geweest  ‘ons paard’ te tekenen (zie vorig logje) en zo keek ik niet alleen aandachtig naar het paaard maar ook naar zijn jasje. Dat moet wel als je er iets van wil brouwen, nietwaar?  Dus zag ik hoe slim zo’n ding gemaakt wordt eigenlijk. Een kapje wat zorgvuldig over het begin van de bibs en de staart hangt, twee riemen zodat het niet weg kan glijden en vier uithoeken* voor boven de benen (poten) zodat een paard allerlei bewegingen kan maken.

Hij of zij zou een stukje ballet kunnen doen bijvoorbeeld, te meer daar hij alleen in de wei staat of stond eigenlijk en dus zichzelf moet vermaken. Nu ben ik heel toevallig ook op ballet geweest en ken dus vele passen, zoals daar zijn de ‘plié’s, de grand plié en de demi plié en er zijn een heleboel meer passen met allemaal Franse namen. Nu zijn bij veel passen de benen gebogen,  te weten bij de ‘plié’  (ezelsbruggetje: plié gaat naar benee) en juist daarom is het zo slim om de grote uitbouwsels in het pakje te maken. Nu zult u denken, een paard en ballet, dat kan helemaal niet. Nou waarom niet? Paarden hebben daar zeker aanleg voor. Herinnert u zich het paard van Ankie van Grunsven?  Ik zou dat ook graag op de rug van een paard gedaan hebben, zou een stuk in spierpijn gescheeld hebben, maar goed. Nou als dat geen kunstig ballet is, dan weet ik het niet. Ik zal u niet lastig vallen met al die verdere passen, maar neemt u van mij aan, dat als je tekent, je altijd een heleboel leert, al ziet je tekening er ook nog  zo knuppelig uit. Zo, gratis en voor niks een goede tip. Ga tekenen in uw vrije tijd of –dat mag ook – tekenen én ballet.

*Heel dom. Ik ben het achterste uitbouwsel vergeten te tekenen.