Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Advertentie

Een abuis

Ik had al een tijdje zin om weer eens wat te haken en dan vooral iets waarmee je allerlei kleuren kunt gebruiken, die ik nog volop heb van mijn vorige handwerkperiode’s. Ik ben weliswaar nog steeds volijverig aan het schilderen, tekenen en etsen, maar iets erbij voor een saaie avond zou wel lekker zijn, dacht ik zo. Nu zag ik bij Hanscke op haar weblog een gehaakt fruitnet. Als je er met dun garen een paar maakt, kun je ze gebruiken in plaats van plastic zakken, dat stond er bij. Is nog goed voor het milieu ook. Ik kreeg van Hanscke het patroon toegestuurd.

“Ik neem gewoon katoen, dat zal ook niet zo dik zijn” dacht ik. Nodig was ook een dikke haaknaald, las ik. Mijn dikste pen was nummertje 10 en ik vond hem behoorlijk dik. Ik zocht wat leuke kleuren uit en begon opgewekt te haken. Toen ik zo een eindje  gedaan had, zag ik bij mij een heel ander net ontstaan dan die op de foto van Hanscke. Veel dikker én kleinere openingen. Maar dat net was te klein, schreef zij, want er kon maar krap een of twee appels in. “Veel meer steken meerderen” had zij er bij geschreven. Nou, dan maar een ander soort net, dacht ik en maakte er een hoop steken bij. Toen ik het wel genoeg vond, stopte ik met meerderen en haakte vrolijk verder aan mijn kleurige net. Maar … wat was dat? Het net bleef klein en werd zwaarder en zwaarder. Mismoedig bekeek ik het ding en begreep: er was dus veel dunner garen voor nodig geweest en dat had ik niet. Ik kon er natuurlijk wel een ander soort tasje van maken … of … nee, meer kon ik niet bedenken. Teleurgesteld zette ik het ding maar op mijn kop om Kwaster zijn aandacht te trekken. Kwaster keek en zei bewonderend: “Niks meer aan doen, is een fantastisch leuke muts!”  Ik ging in de spiegel kijken en ja, helemaal niet zo gek, hee. Ik denk dat ik dat maar doe, met een koordje erdoor of een elastiek en alle kleuren jassen staan er prima bij. Hoe vind u dat? Het is helemaal geen abuis maar een complete creatie, zeg maar. Toch is het een gek idee, hoor. Je begint aan een net en het wordt zomaar een muts, haha!

(Sorry Hanscke)

Een Gloxinia

Sinds kort ben ik in het gelukkige bezit van een Gloxinia , gekregen van Hans.  Nog nooit van mijn hele leven heb ik een dergelijke plant gehad. Vroeger –in mijn kringen dan- was dat een ordinaire plant. Ik moet zeggen dat hij, de plant er toen, lang geleden, heel anders uitzag, lang niet zo mooi als dit exemplaar. Het waren toen planten die je alleen in ouderwetse huiskamers zag, voor ieder raam met gordijntjes eentje, zo in die geest. Kijk ik heb een foto van hem gemaakt én ik heb hem vandaag verpot, zodat ik hem gemakkelijker water kan geven. (Zou ik eigenlijk ZIJ moeten zeggen?  Namen die eindigen op een A zijn vrouwelijk. Ja echt waar!  Maar ja, toch zie ik hem als een HIJ.)

Met deze warmte wil hij best veel water en wat bloeit hij prachtig, niet waar? Gek is dat eigenlijk, die mode zelfs in de plantenwereld. Vroeger hadden veel vrienden altijd een parapluplant, die je heel nat moest houden. Op het moment zie ik die nergens meer. Ook waren Sanseveria’s gewoon belachelijk, maar sinds het tot zo’n leuke studentenplant is ge-upgraded, is die in de winkel ook meteen heel duur geworden.  Alles, ja alles is tegenwoordig aan mode en style enz. onderhevig, het is gewoon te gek, vind ik. Soms lees ik wel eens over iets, dat het weer MAG. Nou, dat bepalen we toch zelf, ja toch niet dan??

Kringloopzaterdag

Dat doen wij nogal eens op zaterdag, kringloopsnuffelen, behalve Boeli dan, die liever thuis blijft. Wij hebben allemaal zo onze specialiteiten om te bekijken. Zoon M. zoekt vooral naar leuke dingen uit de jaren 70, Kwaster naar meesterschilderwerken uit de vorige eeuw of ouder en ik voornamelijk naar boeken en soms naar ‘antiek en brocante’.  Andere zoon A.-die minder vaak hier is-  kijkt naar speelgoed voor zijn kinderen en schoondochter L. ook en soms naar kinderkleren. Dat dus in het kort. Het kan namelijk ook heel goed gebeuren dat wie van ons ook met heel iets anders uit de winkel komt, een passend excuus reeds bij de hand.

En ik? Ik ben het ergste van allemaal. Zoon M. houdt mij daarom terdege in de gaten, vooral als ik een winkelmandje aan de arm heb.  Daar staat weer tegenover dat ze het jammer vinden als ik niet meega, want het is dan veel saaier. Want ik heb een nieuwe hobby: rariteiten, zeg maar. Ik heb ook een nieuwe tactiek, ik heb het mandje aan de arm, ik stop de gevonden kostbaarheid onder een paar boeken (à o.50 cent per stuk, alle boeken!!) en loop met mijn meest denkbare onschuldig gezicht richting kassa. M. heeft mij wel degelijk in de gaten, maar gauw vraag ik aan Kwaster hoe hij het vindt,  voor maar één euro… “O leuk” mompelt hij verstrooid. En de kogel is door de kerk, zeg maar. Intussen heb ik ook een zeer handige tafel gezien (met vier laden, dus met één grote veeg alles opgeruimd) én een antiekerige kast met geslepen glas erin, die mij heel passend leek voor op mijn atelier. Er kunnen namelijk heel wat kwasten en verven enzovoort achter dat glas. Mooi en vrolijk, leek mij dat. Maar zoon M. heeft mij weerhouden. Zo houden wij de spanning erin en te hoge kosten buiten. Verstandig.

 

Tevreden of niet?

Bij deze zal ik u zeggen, dat ik erg tevreden over mij zelve ben. Iedere dag maak ik een tekening, soms wel twee. Ik maak mijn wandelingen en fotografeer, ,  ik lijn én val wat af, her en der, zo nu en dan ruim en poets ik wat in huis, ik lees en tot nog toe was ik dus heel genoeglijk bezig. Af en toe ga ik eens naar Amsterdam of naar een museum aldaar. Ook al heel goed, vind ik. Maar gisteren dacht ik zomaar opeens: “Het wordt eigenlijk wel een beetje eentonig. Ik moet weer eens iets nieuws gaan doen. Weer eens boetseren? Nee, nog even niet.  Weer eens gaan fietsen i.p.v. wandelen? Maar dan moet mijn fiets wel in de revisie, zeg maar. Bovendien moet het niet zo waaien, bah! Tja, dat ben ik niet gewend dat ik helemaal geen plannen heb. Nou ja, we zullen wel zien. Er zal vast wel wat in mijn bolletje opkomen en zo’n haast heb ik er ook niet mee. Welnee!!! Of toch wel???

 

Een paardenpakje

Weet u wat ook zo leuk is aan dingen tekenen die je ziet?  Het ontdekkenvan iets dat je nooit gezien hebt. Hoe vaak heb ik niet de gewone klimop gezien, u ook neem ik aan? Maar opeens zag ik heel aparte groeisels tussen het groen. Trosjes van bessen, noemt Kwaster dat. Ik had dat nog nooit gezien.  Ik knipte een takje af en nam dat mee naar huis. Daar ging ik het zitten tekenen, tenminste dat probeerde ik dan, valt nog niet mee, hoor. En al doende zag ik dat al die besjes een klein puntje hadden, heel klein  maar ieder ding had er zo een. Het leken wel heel kleine alpinopetjes. Grappig hè?  Onderaan heb ik er eentje  getekend.

Nu was ik ook bezig geweest  ‘ons paard’ te tekenen (zie vorig logje) en zo keek ik niet alleen aandachtig naar het paaard maar ook naar zijn jasje. Dat moet wel als je er iets van wil brouwen, nietwaar?  Dus zag ik hoe slim zo’n ding gemaakt wordt eigenlijk. Een kapje wat zorgvuldig over het begin van de bibs en de staart hangt, twee riemen zodat het niet weg kan glijden en vier uithoeken* voor boven de benen (poten) zodat een paard allerlei bewegingen kan maken.

Hij of zij zou een stukje ballet kunnen doen bijvoorbeeld, te meer daar hij alleen in de wei staat of stond eigenlijk en dus zichzelf moet vermaken. Nu ben ik heel toevallig ook op ballet geweest en ken dus vele passen, zoals daar zijn de ‘plié’s, de grand plié en de demi plié en er zijn een heleboel meer passen met allemaal Franse namen. Nu zijn bij veel passen de benen gebogen,  te weten bij de ‘plié’  (ezelsbruggetje: plié gaat naar benee) en juist daarom is het zo slim om de grote uitbouwsels in het pakje te maken. Nu zult u denken, een paard en ballet, dat kan helemaal niet. Nou waarom niet? Paarden hebben daar zeker aanleg voor. Herinnert u zich het paard van Ankie van Grunsven?  Ik zou dat ook graag op de rug van een paard gedaan hebben, zou een stuk in spierpijn gescheeld hebben, maar goed. Nou als dat geen kunstig ballet is, dan weet ik het niet. Ik zal u niet lastig vallen met al die verdere passen, maar neemt u van mij aan, dat als je tekent, je altijd een heleboel leert, al ziet je tekening er ook nog  zo knuppelig uit. Zo, gratis en voor niks een goede tip. Ga tekenen in uw vrije tijd of –dat mag ook – tekenen én ballet.

*Heel dom. Ik ben het achterste uitbouwsel vergeten te tekenen.

Een nieuwe hobby

Ik moest nodig eens wat anders doen dan breien en haken oftewel ‘frutten’ zoals mijn moeder het noemde.  Tuinieren staat ook al op een laag pitje, omdat ik voorlopig toch een beetje voorzichtig aan zal doen vanwege het ruggetje. Het gaat gelukkig al een heel stuk beter, maar daarom juist. En wat dus ben ik nu aan het doen??  Een poppenhuis aan het aankleden. Oké, ik heb al eens een poppenhuis gemaakt, maar eigenlijk zit dat vol met een ratjetoe aan meubels, die ik her en der op de kop tikte. Voor kinderen hindert dat niks natuurlijk, maar ik ga nu proberen de kamers een beetje ‘echt’ in te richten én alles (ALLES) zelf te maken. Goed plan, hè?  Het huis zelf heb ik als karkas zeg maar voor 5 euro tweedehands gekocht. Dat vond ik wel kunnen. Kan ik tenminste meteen beginnen met behangen en vloeren leggen, het echte werk zal ik maar zeggen. Want het huis is daar zeer geschikt voor: er zit niets op de muren of op de vloer. Kaal opgeleverd, mooi zo!  Ik had laatst zogenaamde designblocks gekocht, waar steeds  4  velletjes van één patroon in zitten en om niet te kort te komen, kocht ik 2 dezelfde. En ja, ieder kamer krijgt een verschillend behangetje. Ik ben er nog niet mee klaar, want vooral in de kleine kamertjes is het een heel gepruts. Maar ik doe het rustig aan. Het moet wel leuk blijven en geen gejakker. Even wat fotootjes erbij, dan kunt u zien hoe het gaat.

Hoe sommige dingen gebeuren…

Ik had laatst op een vrijmarkt in Enkhuizen 10 oude kaarten gekocht van koningin Emma, prins Hendrik, prinses Wilhelmina enzovoort, 10 cent per stuk en ging er tevreden mee naar huis. Een weekje later kwam zoon M. op bezoek en hij had een hele stapel zeer oude ansichten bij zich, die hij in de loop der tijden op rommelmarkten gekocht had. Hij wilde ze eens gaan uitzoeken en een gedeelte wegdoen of verkopen. Het werden er te veel. Over die kaarten van hem vertel ik nog eens een andere keer, als ik het niet vergeet. Enfin, we keken zo’n beetje die dikke stapel door –er werd vroeger veel geschreven, hoor – en zo af en toe kwam er een kaart te voorschijn met prinses Beatrix, prins Claus en onze kroonprins, die nu alweer koning is. “Ach, die spaar jij, Mam, dus die zijn voor jou. Alsjeblieft”, zei hij. “O, dank je wel, Martijn”, antwoordde ik.

Kijk, zo krijg je plotsklaps een nieuwe verzameling, zo kan dat dus ontstaan. Misschien neemt straks iemand die dit gelezen heeft of dit van iemand gehoord heeft, wel eens als verrassing een ander stapeltje mee en voordat je het weet, zit je met een heel koningshuis in een laatje of in een doos. Zo kan dat gaan in sommige families, waaronder de mijne dus. Wij zijn daar allemaal min of meer mee behept. “Och” zei mijn zusje laatst, “het is bij ons nog niet zo heel erg. Ik hoorde laatst van iemand, die verzamelingen verzamelde…” Ha ha, dat doen wij nog niet, hoor! Nóg niet.

(voor Bertie)

Thérèse versus gebreide kattenkop

Veel  mensen denken misschien dat ik met het grootste gemak van alles en nog wat kan haken en breien, maar nee, dat is echt niet zo. Hoewel ik heel veel van mijn moeder op dat gebied geleerd heb, zijn sommige dingen abracadabra voor mij. Heel geleidelijk heb ik mijzelf bijgeleerd. Steken oprapen bijvoorbeeld. Eindelijk kan ik dat nu. Met 4 of 5 naalden breien, na veel zuchten en doorzetten, kan ik het nu. Dus was mijn conclusie: nu kan ik alles of nou ja, bijna alles als het niet te moeilijk is. Ik kocht zonder mij zorgen te maken een boek: Poezen en katten breien. Ik bladerde het door en zag toch een leukerd, met kleertjes aan, heerlijk ouderwets. Ik breide eerst alle onderdelen van de poes, eerst het lijf met een dik buikje, toen de pootjes met klauwen, de staart met een wit puntje en toen de kop … die was het moeilijkst. En moeilijk bewaar ik altijd voor het laatst. Bij mijn derde poging moest ik toegeven dat ik het niet kon. Potjandorie. We hebben bij Google gekeken, maar nee. Je schijnt daar complete sokken te kunnen leren breien, maar een kattenkop, nee! Toen kwam de schoonmoeder van mijn zoon bij ons op bezoek en ik wist dat zij een handwerkakte gehaald had. Ja, niet bij de groenteboer maar er echt op gestudeerd had. Daar zaten wij samen op de bank, maar ook zij kwam er niet uit. Ja, wij meerderden averechts wel een steek, maar tevens ontstond er ook een gat. Op mijn eigen manier kwamen er pukkels, ook dat was niet de bedoeling. Ik liet het werkje maar een tijdje liggen … Maar ja, het vrat aan mij. Gisteren begon ik opnieuw en Kwaster (Hans)  keek mee. En… we hebben een steek verzonnen –om steeds averechts een steek te meerderen-  en het ziet er bijna goed uit. Misschien straks een beetje plat persen en dan wordt het nog goed. Wat knap hè van die Kwaster? Ik ben nu bezig het wit op de snuit te mazen (borduren) want tegelijk dat erin te breien, lukte al helemaal niet. Ik zal u zeggen: op breigebied ben ik heel wat bescheidener geworden.

 

Een zondagse wandeling

Daarnet heb ik een heerlijke wandeling gemaakt met zoon Martijn. De wind is gaan liggen en daarom was het veel aangenamer. Afgelopen vrijdag wandelde ik ook en er stond toch een koude wind. Gelukkig had ik een das om en kon die goed gebruiken. Ik zette mijn capuchon op en bond die das eromheen. Toch was het nog bitter koud. Maar dat alles was nu niet meer nodig. Wat een invloed heeft zo’n wind toch. Het zal wel Oostenwind geweest zijn. Enfin, we deden een gezellig rondje, we kletsten wat, we zagen een grote paddenstoel, we lachten, we maakten wat foto’s en kwamen lekker opgefrist weer thuis. En dat was dat voor vandaag.