Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Advertentie

Helemaal door het dolle…

Nu even niet over de kerst. Nou, eventjes dan. De bomen staan, een echte in de huiskamer, vol met gebreid en gehaakt spul. Een andere (kunst) in de gang, voor het genoegen van de andere kunstenaars, met gekleurde ballen. Een beetje op z’n Belgisch, zou mijn moeder gezegd kunnen hebben. Verder ben ik flink aan het opruimen, heb servetten en nieuwe kandelaars gekocht.

Maar wat ik u graag wil vertellen is het volgende: voor 10 minuten Schetsen, een tekenclub op FB, tekende ik voor de grap Boeli in primaire kleuren en noemde die ‘de kat van Piet’.

Mijn lieve teken- en reisvriendin Martine moest daar zo om lachen en ging meteen aan de slag en tekende een Modigliani-kat. Natuurlijk kon Hans dat niet op zich laten zetten en produceerde een prachtige slap over een tafel hangende Dali-kat. Nu was het hek van de dam. Diverse andere leden gingen een ‘kunstkat’ tekenen of schilderen. Peter F. en Hans leken wel een wedstrijd te houden en er kwamen veel kunstkatten te voorschijn. Martine en ik bleven het ook leuk vinden en diverse andere leden ook. Het eerste wat Hans en ik tegen elkaar zeiden ’s ochtends was zo iets als: “Ik ga een Degasbeest doen, ja een dansende kat” en Hans: “Leuk. Ik dacht aan een Hopper-kat, is wel moeilijk”.

En er kwamen veel kunstenaars langs, te veel om op te noemen. Een ander lid, die goed op de computer is, onze Margo  D., bood aan de katten in een album te zetten. Zij heeft momenteel haar handen vol, want de ene na de andere komt binnen. Leden, die pas lid zijn geworden, begrijpen het niet helemaal en tekenen zomaar een kat –niet geïnspireerd op- maar mooie katten, geinige katten, grapjes over katten enzovoort. Maar de kunstkatten overheersen toch nog steeds. Ik zal u hier mijn eigen katten laten zien; is leuk voor mijn weblogdagboek. De andere kunt u bij Face Book zien, want het is een openbare groep, dus iedereen kan kijken. Enige kennis van de kunstgeschiedenis is daarbij handig, maar niet noodzakelijk. Bovendien is daar altijd nog Google, in geval van nood.Een hint bijvoorbeeld Charlotte Mutsaers zit met een kat, maar is in het echt een fervent hondenliefhebster. Zo kan dat vaker zijn.

De laatste drie zijn Miro, Kees van Dongen en Picasso in zijn blauwe periode.

 

Een plasje

Jullie denken nu wel dat het tekenen mij gemakkelijk afgaat, maar dat is helemaal niet zo. Ten eerste teken ik tegenwoordig vaak naar een zelfgemaakte foto, ten tweede kan ik nog altijd hulp van Hans (Kwaster) krijgen want die kan pas tekenen, mensen!  Ik werd vandaag weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik had laatst wat foto’s gemaakt van een losrennende superenthousiaste hond en de eerste tekening lukte aardig. Het vervolg was dat hij –want het was een HIJ- een plas moest doen. Iedereen kent dat wel, even ruiken, pootje omhoog en plassen maar. En dat gaat wel even door, want hij moet overal zijn geur achterlaten. Dat er later weer een ander overheen gaat, weet hij niet, denk ik. Ik wil maar zeggen: “Hoe vaak hebben jij en ik zoiets niet gezien?”  Bovendien had ik ook nog een foto van het gebeuren. Het was wel een harige hond en hij stond gedeeltelijk achter een buxushaagje..

Maar beste lezers, het lukte mij niet echt. Ik keek en keek: soms leek hij wel vijf poten te hebben, dan weer twee, ik kreeg er een punthoofd van. Maar ja, die hond moest toch plassen, nietwaar? Ik heb toen maar wat gerommeld, hem een tweede achterpoot gegeven, het haagje omgedraaid, dan kon je de plas duidelijker zien. Maar of het nu wat lijkt? Ik vrees van niet. Ik zou bijna zeggen: “Wie wil het ook eens proberen?” Het hoeft niet mooi te worden, maar duidelijk. Wie o wie?

Gezellige praatjes

Laatst op een gezonde wandeling heb ik alweer kennis gemaakt met een hondje en zijn bazinnetje. Dat komt zo, voor zover u het nog niet weet, vaak als ik een hondje zie, dan vraag ik of ik even een paar foto’s mag maken. Meestal zie ik een mengeling op iemands gezicht van verbazing maar ook van trots. Het mag bijna altijd. Al doende vertel ik dat ik een tekencursus volg  (niet echt gelogen, vind ik) en meestal vertelt de bazin wat van haar hond en er komt (bijna) altijd een gezellig praatje van. De laatste mevrouw, die ik ontmoette, zei dat haar hondje een Tibetaanse spaniel was, dat het een heel oud ras was, die bij de monniken in Tibet daar iets met de gebedsmolens deden en de wacht hielden en zo raakten wij dus in gesprek. Zij vertelde dat zij ook wel eens tekende en zo liepen wij gezamenlijk op huis aan, want zij scheen vlakbij mij te wonen. Dit alles doet mij opeens aan mijn vader denken. De hond van mijn zusje kwam daar vaak logeren en mijn vader was verbaasd dat opeens allerlei mensen met hem in gesprek raakten, alleen maar omdat zij ook een hond uitlieten en elkaar dan vaak tegenkwamen . Als de hond weer thuis was, miste hij de lieverd erg maar ook de gezellige buurtpraatjes.

Wat heeft dat nu met mij te maken? Nou, ik loop zonder hond en toch heb ik vaak met deze of gene een aardig gesprek. “O deze hond heeft veel meegemaakt, hoor; is net op tijd gered…” ook zulke verhalen komen mij ter oren. En thuis begin ik te tekenen, de laatste was dus een Tibetaanse spaniel, die een klein beetje bang was voor hoge geluiden, die van mijn camera bijvoorbeeld. En omdat hij uit Noorwegen kwam, heette hij Knut. Een stoere naam hè voor zo’n klein hondje. Kijk, dit is hem. Misschien teken ik hem nog een keertje, want ik heb nog één  foto van hem, recht van voren, is wel moeilijk. We zullen wel zien. Deze is alvast klaar.

Hondjes en honden

Omdat ik om diverse redenen helaas geen hond kan houden –laat Boelemans  (Boeli)  het maar niet horen- fotografeer ik vaak de honden die ik tegenkom als ik wandel en zij uitgelaten worden.  Hun bazen vinden het altijd goed en zijn vaak ook wel trots dat hun honden getekend gaan worden. Ik zeg dat er altijd bij namelijk. Soms kijken ze enigszins verbaasd en zie je ze denken: “Nou ’t is toch maar een straathondje “ of “…eigenijk is ’t een lelijkerd” of ze vertellen mij wat voor ras het is of “hij heeft veel van een Friese Stabij”of iets anders. Dus bijna van elke hond weet ik wel wat. Leuk, hoor. Nu maakte ik laatst twee foto’s van dit Malthezer Leeuwtje en hoe kwam dat? Hij deed juist een poepje aan de overkant in een bloemenperkje voor iemands voordeur en de bazin ruimde omslachtig de uitwerpseltjes op in een plastic zakje, wat mij de tijd gaf om van het hondje verschillende foto’s te maken. Thuis ben ik ze meteen gaan tekenen.

Het andere beestje is een:  nou, zo mooi issie anders niet-hondje maar ik vind ze bijna altijd mooi of leuk. Zo heb ik al veel hondjes getekend. Dus eigenlijk heb ik al wel ongeveer 15 honden of iets meer of iets minder. Ik zal ze eens gaan tellen. Te zijner tijd dan. Toch handig als je gewoon kan tekenen wat je dolgraag zou willen hebben…

klik voor groter

De kippetjes van Kees

Kees is de buurman aan de overkant. Hij heeft zijn kippen in een hok met een ren, maar geregeld mogen zij wat los scharrelen. Er is ook een prachtige haan bij. Ik weet wel zeker dat zij het goed hebben daar, want Kees heeft een flinke lap grond, zeker in kippenmaatstaven gemeten. Ik heb een tekeningetje van ze gemaakt. Met deze is hij begonnen Inmiddels heeft hij er nog 2 gewone witte bij, één zwarte en één wit zijdekipje met een pluimpje op de kop. Die laatste is nog wat schichtig maar over een tijdje kan ik die ook nog wel een tekenen.

Update

…en dit is het geworden, beste mensen.

Leuk zo die kipjes pal bij ons aan de overkant. Overbuurman Kees heeft er vier hennetjes bij. Twee eenvoudige witte kipjes, één pikzwarte en één sierkipje -weet niet precies hoe die heet- eentje met een kuif op de kop, het lijkt wel een hoedje, een wuft kipje om te zien.

Thé ontmoet leuke poes

Uit de serie Ontmoetingen

Plaatje 1  Thé: Hé, een poes! Poes poes!  Kom maar, poes.  Poes: “Oh wat een lieve stem. Ik word er helemaal warm van. *geeft kopjes aan een regenpijp*. Wat bedoelt zij nou? Wil zij dat ik kom? Tja..

Plaatje 2: Thé:  “Zal ik je even aaien, oh wat een lieve poes… o kom maar hoor lieverd…”  Poes: “Zal ik het doen? Kan geen kwaad, denk ik zo maar.. Nou, vooruit dan. Eerst voorzichtig even ruiken, ja, is goed, nee nog niet aaien, mevrouw, nou heel eventjes dan.

Plaatje 3 Poes verwijdert zich en gaat met haar rug naar Thé zitten en denkt: O, dat was spannend. Maar net doen of er niks gebeurd is. *poes fluit zacht voor zich heen, o nee dat kan niet, neuriet even…

Plaatje 4  Poes: Nog even kijken en dan ga ik maar naar binnen, even aan mijn moeder vertellen. Dag mevrouw. Tot de volgende keer.

Vliegend gespuis

Ik heb een akelig probleempje. Het kwam zo: Kwaster had een tros druiven gekocht en helaas waren die niet lekker, tenminste dat vonden wij. Fruitvliegjes wel kennelijk, hoe rotter hoe lekkerder is hun smaak. Ze hadden het al van verre geroken, denk ik en waren zonder dat wij het merkten bij bosjes op de achtergebleven tros afgekomen. Het was dus een waar fruitvliegjesfestijn, totdat zij iets nog veel lekkerders roken. WIJN. Wijn van druiven, dat is tenslotte helemaal een zalige drank en je wordt er zo lollig van, zeker die kleine beestjes want die kunnen niet veel hebben om dronken te worden.

En toen kwam die mevrouw en schonk zich nietsvermoedend een glas rode wijn in. “Joepie a jee, toedeledokie! “ riep dat gespuis en stortte zich met hun ladderzatte koppetjes in het glas van die mevrouw. En net wilde die een smakelijke slok nemen… toevallig keek zij even in het glas en wat zag zij daar? Heel veel piepkleine lijkjes –akelig hè? – en een stel die nog probeerden naar de kant te zwemmen. De mevrouw dacht diep na, pakte een schoon glas, schonk zich een nieuwe wijn in en deed razendsnel een bordje op haar glas. Slim van die dame, nietwaar? Maar het bleef lastig, want om een slok te nemen, moest het boek neergelegd, want zij was aan het lezen, ‘t schoteltje opgetild, snel een ferme slok genomen en dan weer gauw-gauw de zaak toegedekt. En intussen … omdat die dame haar glas meenam van de ene ruimte naar de andere zijn er nu OVERAL fruitvliegjes. Wat doen we daar nu mee? Heeft misschien iemand een goed idee? Weet iemand daar een truc op? Ja, die druiven heb ik al lang weggegooid, maar zu zijn ze alleen op zoek naar die wijn, verdulleme! Denken jullie mee?

Lieve lobbes

Er lag naast de modezaak aan de overkant een bruine* hond. Aan de lijn natuurlijk, maar hoe gelaten lag hij daar. Aan zijn hele houding kon je zien dat het wel een tijd zou duren. Ik liep even naar hem toe om een foto te maken. Die kalme geduldige houding ontroerde mij. Maar bij mijn nadering keek hij op en begon te kwispelen. Ik sprak hem vriendelijk toe, zo van “ja, je bent braaf, het vrouwtje zal zo wel komen…”. Hij keek mij ietwat droevig aan. Je zag hem denken: “Ik weet wel beter”. Hij legde zijn kop neer, en van achteren gezien lag hij weer precies in dezelfde houding waarin hij mij opgevallen was. Ik maakte de foto, die ik wilde maken, groette hem en ging weer naar binnen. Hij heeft vast nog een tijd moeten wachten ….

* Waarschijnlijk een Labrador Retriever, ik weet het.