Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Advertentie

Zie je nou wel?

… oftewel ‘Een hartverscheurend stukje’.

Sinds ons Koosje dood is gegaan, ben ik nog niet alleen thuis geweest, realiseer ik mij vandaag. Kwaster (Hans) is namelijk de hele dag weg en misschien ook wel een groot deel van de avond. Normaal heb ik daar geen moeite mee en ik had dat nu ook helemaal niet gedacht, want ik heb genoeg te doen, ook leuke dingen. Maar nu voelt het gemis van Koos nog dieper…. “Zie je wel”, denk ik, “ik kan niet meer zonder”.  Kwaster en ik hebben het er natuurlijk over gehad of we weer een kat zullen nemen. Voor mij was dat eerlijk gezegd geen vraag hoewel ik eerst een maandje erover zou denken, had ik mij voorgenomen. En dan speelde voor mij meer de kwestie:  weer een kitten of een jonge of niet zo oude kat uit het asiel? Maar Kwaster dacht er anders over en dat begrijp ik nu wel, geloof ik tenminste.  Hij somt de nadelen op: a/je kunt minder gemakkelijk weg, b/zeker met vakanties,  b c d enz. ben ik nu al vergeten. Ik antwoordde: a/ je kunt gewoon weg, als er maar eten en drinken voor de hele dag staat b/ die vakanties van ons, ach, die duren niet zo lang en zijn ook niet zo vaak c/ de halve meisjesschool stond te dringen om Koos te mogen verzorgen d/ ook zoon Martijn –woont dichtbij- wil altijd inspringen e/ ik weet heus wel dat ik Koos er niet mee terug krijg f/ik vind het zo verschrikkelijk gezellig g/ik vind het zo niks, zo zonder. En nu vandaag ben ik helemaal van slag. Ja, misschien overdrijf ik wat, maar niet veel, hoor. Ik schreef net deze mooie zin op Facebook:  “En met Koos was ik nooit alleen; ik was altijd met z’n tweeën en Koos ook, als ik er maar was”.  En zo is het maar net!

Kozepoes

En zo heb ik deze week maar voortgesukkeld. Ik ben benieuwd hoe lang het blijft duren dat je de huiskamer leeg vindt, omdat Koos er niet is. Je realiseert je niet eerder dat het eerste wat je elke dag deed, was: Koos begroeten, een paar aaitjes, dan zijn etensbakje gaan vullen, wat water uit de kraan laten lopen, omdat hij dat nu eenmaal zo graag wil, veel lekkerder dan uit een schoon vers bakje en dan een knuffelpartij. Vaste prik iedere ochtend. Er is denk geen dag geweest dat ik geen kusjes van hem kreeg. Nou, reken maar uit:  18 keer (bijna 19) maal 365 dagen (366 soms) min wat vakantiedagen = heel veel. De rekengragen onder u mogen het uitrekenen. ’s Avonds denk je opeens: “Wij gaan nu eten, maar Koos heeft nog niet gehad… o nee…”  Mare, mijn kleindochter, aan wie het voorzichtig verteld werd, barstte in tranen uit. “Nu heeft alleen Oom Arjen  nog maar een huisdier. O wat jammer, die lieve Koos..”  Pas nog zei ze: “Als Koos dood gaat, Oma, dan kom ik naar jou toe, hoor, voor de begrafenis. “  Hoe kon zij weten dat het al zo gauw ging komen?  Oké, Koos was oud, hoorde ze mij vaak zeggen, maar toch niet zó oud? Ja toch wel. Opeens was hij ziek, strompelde hij en de dierenarts vertelde ons dat zijn nieren niet meer functioneerden en dat hij dus eigenlijk langzaam vergiftigd zou worden als er niets zou gebeuren. Nou, u begrijpt dat rustig inslapen (euthanasie) het beste zou zijn. En zo is het dan ook gebeurd, afgelopen dinsdag. Koos richtte zich nog één keer op om mij een kusje te geven – echt waar- en dat was heel ontroerend.  Ja, het zou kunnen dat u mij wat sentimenteel vind, maar zo is het gegaan. Ik kan het ook niet helpen.

Ik wil trouwens iedereen, ook op Facebook ontzetten bedanken voor al jullie medeleven. Was fijn.

Ons Koosje is dood

Veel mensen hebben het al op Facebook gelezen, maar ik wil het hier ook bekend maken. Ik heb een zeer droevige mededeling. Onze o zo geliefde Koos is vanmiddag overleden. Hij is bijna 19 jaar geworden. Voor ons is hij altijd een schat van een kat geweest. Wij zullen hem dan ook verschrikkelijk missen. “Dag lieve Koos”.

 

Een verhaal van niks

Ik las gisteren een bloedstollend kattenverhaal bij Aargh en daarbij vergeleken stelt mijn verhaal niet veel voor. Daarentegen was het voor mijn Koos (gezelschapskat) een bijzondere belevenis. Zo is alles betrekkelijk maar dat is algemeen bekend. Enfin, Koos ligt op de bank te slapen en plotseling hoort hij een lieflijk belletje. Dat maakt hem nieuwsgierig. Hij doet zijn ogen open en ziet een zwart-witte kat staan. “Hulloooo” zegt Koos met zeer laag geluid, zo ongeveer dan. Zijn stem is tegenwoordig doorgaans wat zwaar. Hij zegt datzelfde nog eens, gaat staan en loopt langzaam naar de onbekende toe. “Hállóóóó’” , zegt deze met een hoge stem, heel vriendelijk klinkt het. Ze gaan tegenover elkaar zitten, wel een stukje uit elkaar. Geen van beiden krijgt een dikke staart of heeft de neiging een hoge rug op te zetten. Koos kijkt tamelijk vriendelijk, bijna blij en de ander zit er een tikje verbaasd bij. Ze begroeten elkaar nog eens en toen helaas klopte er iemand en stapte onze woonkamer binnen. De vreemdeling)e) die helemaal op onze Koos gefixeerd was, schrok zich te pletter en maakte dat hij wegkwam. Wij, Koos, Hans en ik, wachten nu maar af of hij of zij nog eens op visite bij ons komt. Jammer dat ik die geluiden niet kan nadoen, maar probeert u het zich voor te stellen, is het toch nog een beetje verhaal…

Nog één nachtje slapen

Nog één nachtje slapen en dan gaan wij voor een week naar Zeeland. Ik verheug mij er mateloos op. En Koos dan, die op zijn ouwe dag niet meer zo graag alleen is?? Koos krijgt een persoonlijke, inwonende gezelschapsheer, die aan al zijn eisen en behoeften zal proberen te voldoen. Zoon Martijn heeft aangeboden deze taak op zich te willen nemen. Hij zorgt voor de vleesjes, de brokjes, het water én voor gezellig knuffelen, kroelen, aaien, schouderhangen en schootzitten. Zo kunnen wij met een gerust hart op reis gaan. En als wij weer terug zijn, zal ik er alles van vertellen. Ook voor mijn facebooklezers zal ik de foto’s van de dag opsparen. U houdt ze gewoon te goed. Want in een vakantie ga ik echt niet achter een computer zitten. U mag dat ouderwets vinden, maar zo denk ik erover. Tot ziens, lieve lezers.  

speeltje voor Koos

1 – 0 voor Koos

Of was het misschien een misverstand tussen kat en mens? Ik zal uitleggen, hoe ik de gang van zaken zag. Ik had laatst in een aanval van huishoudelijkheid de middentafel helemaal leeggeruimd, ‘m met een nat doekje schoongepoetst en er een glazen artistiekerig bloemstukje op gezet voor het mooi, want een lege tafel is … wel erg kaal. Koos mag dat graag zien, want hij houdt van schoon en het bloembakje ziet hij als een attente geste van mij voor hem, als eens een andere presentatie van het drinkwater. Voorzichtig en blij verrast sprong hij dan ook netjes op de tafel, zoals een fatsoenlijke kat betaamt.

Hij likte eens voorzichtig, maar hoewel hij het gebaar erg waardeerde, heus waar heel erg, was het toch ‘verrekte’ lastig drinken met zo’n bloem en wat bladeren boven dat heerlijke water.  Hoe hij ook zijn best deed zijn tong in het water te krijgen, het blééf moeilijk.  Hij keek eens of ik keek, hief zijn poot en …hopla, daar vloog de bloem een eind verder.  Zo ging het al een stuk beter. Maar ja … ik zat nu met een half bloemstuk en een losse bloem en veel nattigheid. Ik deed de bloem er dus weer in en zette het echte drinkbakje van Koos ernaast. Koos duwde dat ongeïnteresseerd opzij, nog meer water knoeiend, en duwde zijn snuit nu flink diep in mijn ‘bouquet de table’.

Arme bloem, net was hij weer boven  gekomen, naar adem snakkend of hij werd door een poezentong meedogenloos naar beneden geduwd. Ik zal u zeggen, dat dit gevecht tussen kat, bloem en mens een hele tijd doorging, waarbij ik ook nog tussendoor foto’s moest maken. En net dat ene gebaar van die poot, die de bloem uit de vaas trapte, -Cruyff zou er jaloers op zijn- kreeg ik maar niet gefotografeerd. Daarom ging het ook maar door en door. Ik bleef de bloem er weer indoen en Koos tjoepte hem er behendig weer uit.

Uiteindelijk, lieve lezers, haalde ik maar bakzeil en zette het geval in de gang, bang dat het bakje nog kapot zou vallen. En Koos? Die viel tevreden in slaap. En droomde van voetbalspelletjes met margrieten, tulpen, chrysanten, maar niet met rozen, nee… die niet.

Stripje

Buiten staat Thérèse Koos in de vensterbank te fotograferen. Behalve wat op en neer gaand bont, komt er niet veel beweging in de zaak en daarom tikt zij even tegen het raam.

Schrikt hij? Wel nee. ‘Plop’  één oor gaat omhoog, alsof het wil zeggen: “Wie daar?” Daarom tikt Thérèse nog maar eens.

“Hela, wie daar? Pestkop! Geintje zeker? Moet ik daarvoor omhoog komen?….Oh, ben jij het?”  Th.: “Sorry Koos. Ik zal het niet meer doen.”

“Nou ja, omdat jij het bent. Malle! Gekkie… Wat doe je buiten? Het is veel te warm, joh! Nou.. doe-hoei!”

UIt het album: ‘Elke dag Koos’. Facebook Thérèse Aarts.

Die Koos toch… (2)

En wie heeft dat gedaan? Nou? “Ik zal niet grommen, maar ik wil weten wie het gedaan heeft!”, zei mijn moeder altijd tegen haar kinderen. Kennelijk vond zij het niet zo erg, maar wilde zij wél de zondaar of zondares kennen. “Heb jij dat gedaan, Koos?”, vroeg ik. Koos zei niks. “Jij dan, Kwaster?” “Ik niet, eerlijk, die mooie plant”. “Koos”, zei ik streng, “kijk mij eens aan. Jij was het. Geef het maar toe”. Koos keek mij onschuldig aan en zei zachtjes: “Ni hao”. Is Chinees voor: “Hoe gaat het?” Nou moe, wat moet ik daar nu weer mee?

P.S. Ik ben in een luie stemming, daarom deze toch wel aardige fotoverhaaltjes.

Die Koos toch…

Wie had dit nu ooit van onze Koos gedacht? Dat de kleinkinderen zo veel met hem mogen doen, bedoel ik. Hij laat zich toedekken, hij trekt zich van hun kreten en lawaai niks aan, hij ligt rustig tussen wat zij aan het spelen zijn, hij laat zich innig knuffelen, zij mogen hem bijna onbeperkt aaien en… ik geloof dat hij het nog gezellig vindt ook. Ik meende zelfs te zien dat hij ze miste, toen ze weer weg waren en het opeens zo stil werd in huis. En dat voor een kat die van elk bezoek dat hem vriendelijk toespreekt, zich een rotje schrikt en er als een haas vandoor gaat. En deze keer sprong hij zelfs eigener beweging bij Mare op schoot. En… het was geen vergissing wat hem tegenwoordig op zijn oude dag wel eens gebeurt. Mare glunderde helemaal. “Ik wenkte hem alleen maar Oma, ik deed zó…en hij kwam”. Rein zat naast haar en genoot mee. Gauw gauw gauw heb ik wat foto’s gemaakt. We hebben zowaar een heuse gezinskat . Ik ben als een moeder zo trots op hem.