Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Advertentie

De boekenweek

Weet u wat ik het leukste vind aan de boekenweek? Dat je bij aankoop van … helemaal gratis met de trein door het héle land mag reizen. Andere mensen vinden dit kennelijk ook, want je ziet er veel ook daadwerkelijk zitten lezen in het boekenweekgeschenk. Eerst deed ik het alleen, dat treinen; nu krijg ik wel eens een man of een zoon mee. Dat maakt het extra feestelijk. Maar dit jaar heb ik mij vreselijk vergist. Ik zag in mijn agenda START BOEKENWEEK staan zaterdag 23.

Ik ging vrijdag naar de boekhandel en kocht zowaar TWEE boeken: a. omdat ik ze allebei graag wilde hebben en geen keus kon maken  b. voor mijn eventuele medereiziger. Zo, dacht ik, ons kan niks gebeuren;  we gaan morgen gezellig met de trein ergens heen. “Het liefst ga ik naar Den Bosch, naar de tentoonstelling van Jan Sluiters” zei zoon Martijn. Ja, daar had ik ook wel zin in en Hans ook al.  Wij keken wat televisie en verheugden ons op onze reis morgen. . Om ongeveer half 12 keek ik toevallig op de kaartjes in het boekenweekgeschenk en wat zie ik? Pas volgende week zondag is het feestelijk gebeuren. Zouden wij een hoge boete gekregen hebben als wij op de verkeerde dag ingestapt waren? Ik vrees van wel. Maar goed, wij ontdekten het op tijd en omdat wij er zo’n zin in hadden, gingen wij tóch, maar dan met de auto. Wij hadden een heerlijke dag daar in dat mooie Den Bosch en wat zo leuk is? Wij hebben nu nóg een boekenweek te goed met treinreis!   Hahaha, dat zouden we ieder jaar moeten doen, vind ik. Het begin van een mooie traditie is nooit weg. En men moet het ijzer smeden als het heet is, toch?

Nou ja zeg…

Nu ben ik helemáál achter geraakt. En ik had nog wel twee heel prettige zondagen, waar ik best iets over had kunnen schrijven. Maar goed, het zij zo en het is niet anders. Ik doe het alsnog toch maar even maar dan in vogelvlucht.

De eerste zondag vierden wij de 12e verjaardag van kleindochter Mare. Ik zal –ook in het kort-  even vertellen hoe het met haar gaat. Zij speelt nog altijd op de dwarsfluit, maar zit even niet meer in het orkest. Zij zit in de laatste klas (de 8^e??) en gaat volgend jaar al naar de middelbare school. Zij kon zo prachtig turnen, zat in de selectie zelfs, met zo’n leuk pakje aan,  maar het werd te veel, er moest zo veel geoefend worden. En nu? Nu heel wat anders, zij voetbalt. Als dát geen heel groot verschil is, dan weet ik het niet. Zij is nu meer een stoere meid geworden in plaats van een sierlijk soort elfje, dat danste op de evenwichtsbalk. Zij holt nu met opgebonden haar en een voetbalpak aan samen met jongens en meiden achter de voetbal aan.

En dan nu het leuke van die dag. Die zondag was er in Gorkum heel toevallig een cultuurroute en of we daar misschien zin in hadden, opperden de beide ouders. Nou, dat leek iedereen wel wat en zo togen wij eerst naar het museum waar een tentoonstelling was die met eten te maken had, ‘De smaak te pakken’. Ik ga dat niet uitleggen, want het was zo divers. Maar zeker de moeite waard als je in de buurt bent. Hier zijn wat foto’s, de namen ben ik veelal vergeten, behalve van die man met de vis en dat gedicht; die zijn van Lucebert.

Verder zijn we in een galerie geweest, waar ik nog voor mijn verjaardag een cadeautje kreeg. Zoon Aron had opgevangen dat ik een vogeltje zo leuk vond –nee, was NIET de bedoeling- maar ik was er wel heel blij mee.

Daarna gingen we nog een andere ruimte binnen waar tot onze verrassing gemusiceerd werd. Twee dames zongen en speelden op diverse instrumenten. Lollige liedjes waar veel om gelachen werd.  Daarna zong een man in zijn eentje en bespeelde ook al diverse instrumenten.  En toen – helaas- kwam er een olifant met een lange snuit en blies deze middag uit.

Helemaal door het dolle…

Nu even niet over de kerst. Nou, eventjes dan. De bomen staan, een echte in de huiskamer, vol met gebreid en gehaakt spul. Een andere (kunst) in de gang, voor het genoegen van de andere kunstenaars, met gekleurde ballen. Een beetje op z’n Belgisch, zou mijn moeder gezegd kunnen hebben. Verder ben ik flink aan het opruimen, heb servetten en nieuwe kandelaars gekocht.

Maar wat ik u graag wil vertellen is het volgende: voor 10 minuten Schetsen, een tekenclub op FB, tekende ik voor de grap Boeli in primaire kleuren en noemde die ‘de kat van Piet’.

Mijn lieve teken- en reisvriendin Martine moest daar zo om lachen en ging meteen aan de slag en tekende een Modigliani-kat. Natuurlijk kon Hans dat niet op zich laten zetten en produceerde een prachtige slap over een tafel hangende Dali-kat. Nu was het hek van de dam. Diverse andere leden gingen een ‘kunstkat’ tekenen of schilderen. Peter F. en Hans leken wel een wedstrijd te houden en er kwamen veel kunstkatten te voorschijn. Martine en ik bleven het ook leuk vinden en diverse andere leden ook. Het eerste wat Hans en ik tegen elkaar zeiden ’s ochtends was zo iets als: “Ik ga een Degasbeest doen, ja een dansende kat” en Hans: “Leuk. Ik dacht aan een Hopper-kat, is wel moeilijk”.

En er kwamen veel kunstenaars langs, te veel om op te noemen. Een ander lid, die goed op de computer is, onze Margo  D., bood aan de katten in een album te zetten. Zij heeft momenteel haar handen vol, want de ene na de andere komt binnen. Leden, die pas lid zijn geworden, begrijpen het niet helemaal en tekenen zomaar een kat –niet geïnspireerd op- maar mooie katten, geinige katten, grapjes over katten enzovoort. Maar de kunstkatten overheersen toch nog steeds. Ik zal u hier mijn eigen katten laten zien; is leuk voor mijn weblogdagboek. De andere kunt u bij Face Book zien, want het is een openbare groep, dus iedereen kan kijken. Enige kennis van de kunstgeschiedenis is daarbij handig, maar niet noodzakelijk. Bovendien is daar altijd nog Google, in geval van nood.Een hint bijvoorbeeld Charlotte Mutsaers zit met een kat, maar is in het echt een fervent hondenliefhebster. Zo kan dat vaker zijn.

De laatste drie zijn Miro, Kees van Dongen en Picasso in zijn blauwe periode.

 

Een middagje uit

Gistermiddag kreeg ik opeens de kriebel, dat wil zeggen dat ik het dringende gevoel had, dat ik er even tussenuit moest. Voor de trein was het al aan de late kant, dus maar eens even Kwaster gepeild. “Zou jij het niet leuk vinden, Kwastertje, om even naar Alkmaar te rijden en die tentoonstelling in het Stedelijk Museum te gaan bekijken?” vroeg ik dus. Kwaster keek mij stomverbaasd aan. “Nu?” vroeg hij. Ja, hij kan weken tevreden thuis zitten, maar ik heb juist wat afwisseling nodig. Dan kom ik helemaal ‘opgeladen’ weer thuis. Ik doe dan van alles tot… de volgende uitgaansvlaag bezit van mij neemt. Het was dus weer zo ver, maar ’s ochtends had ik het nog niet zo gemerkt. Meestal voel ik het de avond tevoren al. Enfin, Kwaster vond het goed en vliegensvlug gingen wij op weg. Tenslotte hebben wij allebei een museumjaarkaart en dan moet je die gebruiken ook, maar dat tussen haakjes.

Er was een tentoonstelling van Piet van Wijngaerdt, de grondlegger van de Bergense School noemt men hem. Van wat ik begrepen heb, bleef hij eerst ‘klassiek’ schilderen in de trant van de Haagse school en wilde hij niets weten van dat moderne gedoe. Maar later sloeg hij om en experimenteerde erop los. Het legde hem geen windeieren want al spoedig was hij een van de beroemdste schilders van zijn tijd. Ik heb maar wat verschillende foto’s genomen, zodat u een indruk krijgt. Ik zelf vond het een mooie tentoonstelling.

Indische pracht

Gisteren was ik in het Westfries Museum in Hoorn. Ik had gelezen dat daar een fototentoonstelling was van de Indonesische flora en ik zag één foto, zo prachtg, dat ik er wel heen MOEST. En was de rest ook zo mooi, was het de moeite?

Ja, het was nog veel mooier dan ik mij had kunnen voorstellen. De fotograaf Dennis A-Tjak is al heel lang bezig met dit project,

Hij heeft veel foto’s gemaakt in de Hortus In Leiden en in die van Amsterdam, maar ook is hij naar Indonesië gereisd. Daar fotografeerde hij in de Hortus op Java, de oudste en meest vooraanstaande van het land en op Bali. Wat mij het meeste boeide, is dat hij niet alleen prachtige realistische bloemen en planten laat zien, maar ook vrije verwerkingen daarvan. Ik keek mijn ogen uit. Als u eens iets echt prachtigs zou willen zien, ga dan naar Hoorn en verlustig u aan deze tropische schoonheid.

Poëzie…

…of gedichten. Er staat sinds gisteren een hele doos met dichtbundels in onze huiskamer. Wij zijn in onze familie allemaal zo af en toe aan het opruimen, vooral boeken. Anders groeien onze respectieve huizen dicht. En waar gaan die boeken dan heen, vraagt u zich misschien af. Altijd naar ons, beste lezers, omdat wij tot nog toe het grootste huis hebben. Men meldt welke bewaard moeten worden en welke wij zelf mogen kiezen om te lezen of naar de Kringloop mee te nemen of om in zo’n leuk kastje te zetten.  Nieuwsgierig keek ik daarnet in de doos. O jee, ik heb ze bekeken…állemaal gedichten, duizenden. Tja, poe, ik lees zelden gedichten… soms eentje, maar zeker niet een hele bundel tegelijk zoals M. Ik heb daar wel bewondering voor, hoor. Dus pal na mijn schrik én teleurstelling maakte ik meteen een goed voornemen. Ik zal ook eens te zijner tijd  én te hooi en te gras wat poëzie gaan beleven. Feitelijk heb ik er net al 4 gehad, omdat Kwaster graag eventjes voorgelezen wilde worden. Het waren korte, maar moeilijke verzen. Het zal nog een hele kluif worden, maar ik zet mijn tanden erin. Wat U?

Expo van vrienden

Zondag gingen wij naar een expositie in Berkhout (plaatsje bij Hoorn) van vrienden- kunstenaars. We hadden een uitnodiging gekregen en ik nam mij voor er nu coûte que coûte heen te gaan, want ik had onze vrienden al een hele tijd niet gezien en hun werk dus ook niet. De expo vond plaats in een heel grote bollenschuur, geen gebruikelijke ruimte voor kunst, maar toch had het wel iets bijzonders. We gingen vooral voor het werk van Menno Bauer, Jaap Beets en Juul Bögemann. Menno schildert groot en kleurrijk, Jaap tekent voornamelijk  ‘klein maar fijn’, Juul is een duizendpoot: zij maakt litho’s en etsen, zij tekent, zij maakt objecten en zij maakt ook heel bijzondere sieraden. Er deden nog meer mensen mee, maar ik heb geen foto’s van hun werk. Ik was namelijk van alles vergeten, o.a. mijn camera. Maar goed, dankzij Menno heb ik nu toch wat foto’s.

 

Foto 1 leidt ons via de was aan de lijn rechtstreeks naar de schuur waarin de tentoonstelling plaats vond. Op handige wijze was er gebruik gemaakt van de kuubkisten, die een achterwand vormden. (foto 2 en 3) .

 

Het kamerscherm met veel roze is nieuw werk van Menno. (Foto is niet scherp, ligt aan mij, sorry).  Ook heb ik een werk van Jaap gefotografeerd, ook niet duidelijk helaas, maar het is prachtig getekend met een potlood. Van Juul hing divers werk en er stond een vitrine met sieraden van haar hand,  armbanden, halssieraden en diverse ringen.

En opeens viel mijn oog op een ring, die precies bij mij paste, al zeg ik het zelf, met de kleur van mijn haar erin. Om een lang verhaal kort te maken, ik kreeg hem van mijn lieve Kwaster. Een mooie feestring, echt een artistieke jongen, zeg maar. Ik ben er reuze blij mee. We kletsten nog wat gezellig en gingen toen naar huis om de race te zien –Kwaster en zoon M. dan-  en wat gebeurde tot blijdschap van de heren? Max werd nummer één. Hè hè, het was een mooie dag.

Avonturen in Leuven e.o.

Nu was het zo, dat ik niet alleen gordelroos had maar ook een afspraak met vriendin Martine –al lang geleden vastgelegd- om samen een paar dagen naar Leuven te gaan. Wij hadden er ons beiden ontzettend op verheugd en zou het nu wel of niet door kunnen gaan?? Ik voelde mij na een tijdje veel beter dan eerst; weliswaar nog niet helemaal je dat, maar goed genoeg om het er maar op te wagen, besliste ik. En zo deden wij.  En wat hebben we genoten. En veel moois gezien. En veel gelachen en lief en leed gedeeld. Dat alles heeft ons goed gedaan, dat denk ik zeker te weten. Ik ga nu niet alles in volgorde beschrijven maar gewoon allerlei door elkaar. Vinden jullie vast niet erg. Eerst dan maar over een pracht van een tentoonstelling in het Leuvens Museum over ene Gerhard Tytgat, een Brusselse schilder.*

Edgard Tytgat – Museum Leuven – Prezly

https://mleuven.prezly.com/edgard-tytgat

 De Brusselse kunstenaar Edgard Tytgat (1879-1957) schilderde bijna vijfhonderd doeken en maakte honderden aquarellen, houtsneden, etsen en tekeningen. Daarin trekt hij alle visuele registers open om een bitterzoete wereld neer te zetten. Typisch voor die Tytgatiaanse wereld zijn de onhandige …

Het is een heel bijzondere schilder, moet ik zeggen. Je kunt hem met niemand vergelijken. Aangezien wij beiden, Martine en ik, hevig in schilderkunst geïnteresseerd zijn, is het extra boeiend samen alles te bekijken, af en toe eens op een bankje te gaan zitten en alles op je te laten inwerken.

Later zijn wij nog naar het dakterras geklommen, om een mooi overzicht over de stad te krijgen. Een biertje konden wij daar nog niet nemen omdat het daarvoor nog te vroeg in het seizoen was.   Het was ook onverwacht zo prachtig weer; het leek al een beetje zomer zelfs. Daarom gebruikten wij wat op een van de vele terrassen, want ja, een mens leeft niet bij kunst alleen, nietwaar?

Naar Leeuwarden

Gisteren reden HansKwaster en ik –in de veronderstelling dat het redelijk weer zou zijn –  helemaal naar Leeuwarden.  Het was echter mistig en het werd steeds mistiger ook nog. Dat is niet zo goed voor mijn zenuwen, lieve mensen.  Want je moet ook weer terug, al is het maar om Boeli eten te geven. Maar het is allemaal goed gekomen, zal ik u alvast vertellen.

detail detail

We gingen naar een tentoonstelling van Pietsjanke Fokkema, die bij ons in de school een atelier heeft.  Ze had ons een tijd geleden al een voorproefje gegeven door allerlei tekeningen te laten zien en erbij te vertellen. Wij zijn dus al een beetje ‘Pietsjanke-kenners’ en dan is het extra boeiend het in het Fries Museum te zien hangen. Dat was ook nog een heel werk, want het is een installatie die uit grote tekeningen bestaat maar ook uit heel kleine en diverse voorwerpjes. Het gaat over haar jeugd in Friesland, over haar vader en moeder, haar opa en oma en het kleine dorpje daar. Dat is ook meteen de band die zij met Friesland heeft en waarom het Fries Museum werk van haar heeft aangekocht. Dat is een groot compliment voor een kunstenaar, dat begrijpt u wel. Ik vond het erg mooi gepresenteerd en het is prachtig persoonlijk werk. Bijna alles is zwart/wit, getekend met potlood. Heel bijzonder. Ik zal u wat laten zien, niet zo veel, want er moeten nog mensen gaan kijken en het is niet zo lang meer.