Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Advertentie

Een verheugende mededeling

Het zal u vast plezier doen dat de naam van Mr.Bingley veranderd is. Hij heet niet meer Bing of Binges, zeker geen Bink, maar met algehele instemming (behalve één klein stemmetje ’n beetje tegen dan) Boeli. Afgelopen zondag heb ik hem persoonlijk herdoopt. Ja ach, weet u hoe dat gaat bij mij? Ik had besloten voet bij stuk te houden, maar er werd algemeen geklaagd. Het was een stomme naam en het ‘bekte’ niet lekker. Toen verzon ik Binges. Maar nee, men kon er niet mee instemmen. Plots kwam Kwaster (Hans) met het verlossende woord: “Boeli, hoe vinden jullie dat?” En ja, het klonk leuk, het riep lekker, dus vandaar. Het gaat nu niet meer veranderen. U kunt er gerust op zijn. Het is maar even dat u het weet. Leuk hè mensen? Boeli zelf maakt het niet zo veel uit. Het is een ruimdenkende kat.

En natuurlijk denken wij nog heel veel aan die lieve Koos. 

Bing, Bing en … Bing

Sinds wij weer in het dolgelukkige bezit van een kat zijn, hebben wij bijna nergens anders oog voor. En Bing (Mr. Bingley officieel) die houdt niet alleen ons goed in de gaten, maar tegelijk kijkt hij zijn ogen uit, want er is zoveel te zien bij ons. Dat is nog eens een verschil met dat praktisch lege kamertje in het asiel. Hij zat daar overigens maar 14 dagen, maar toch … En de mogelijkheden zijn legio.  Ren je bijvoorbeeld een balletje achterna, kan je zo leuk onder de banken door glijden. Lig je heerlijk bovenop een bank, ontdek je opeens een zwarte staart, die gepakt moet worden. En wij maar lachen, alsof we nog nooit een jonge kat hebben zien uh…doen. Dat hij zo snel gewend is, verbaast ons ook al zo.  Hij komt enthousiast naar ons toe, als wij de kamer binnen komen, ’s ochtends maar ook als wij maar heel even weg zijn geweest. Wij zijn dermate gefascineerd, dat wij niet eens gemerkt hebben wat er zoal pal voor onze neus heeft afgespeeld en dat was niet niks, hoor. U kent die prachtige treurwilg, waarop wij uitzicht hadden

. Nou, dit is er van over en eigenlijk nóg minder. Het lijkt wel alsof men wist dat onze aandacht ergens anders was. En zou dit de hele zomer ons uitzicht zijn?? Nu vraag ik u. Een dag later begon men onze hele stoep ondersteboven te woelen. Een lawaai dat ze maakten. Het is dat ‘onze’ Bing zô’ne stoere is, maar leuk vond hij het niet.

Kijk, ik heb een foto van die lui gemaakt en gevraagd of het niet wat zachter kon. Maar nee hoor, ze stonden daar zo’n beetje mij uit te lachen en zeiden dat ze met katten absoluut geen rekening konden houden. Maar inmiddels zijn ze naar huis en is de rust wedergekeerd. Bing is er moe van geworden en doet momenteel een fikse dut. Wel heeft hij gemerkt dat achter de deuren nog een veel grotere wereld is, maar die wordt steeds voor zijn neus dichtgedaan. Hij zal het allemaal nog mogen ontdekken, maar vier weken moet hij binnenblijven is ons gezegd en dat doen we dan maar.