Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Advertentie

Het staartje van 2018

Hoe gaat u het oude jaar uit?  Ik heb dit jaar o.a. beëindigd met een bijzonder feest,beste mensen.  Een WINTERFEEST bij onze lieve vriend Gerrit (die van het IJsselmeer  en de volle maan, weet u nog?)  Alle genodigde paren worden verzocht wat lekkers voor 3 personen mee te nemen, in dit speciale geval winterkost en Gerrit trakteert dan op een voortreffelijke wijn. Hans (Kwaster)  had ‘draadjesvlees’ gemaakt en ‘Waalse raasdonders’.  Nee,doet u geen moeite,  het is in geen enkel kookboek te vinden.  Kent u het boek Otje van Annie Schmidt? Daarin staan Kaapse raasdonders en Hans zijn gerecht is een variatie erop, met allerlei bonen, meer weet ik ook niet. Het is een voortreffelijk recept. Wij waren ietwat verlaat en toen wij binnen kwamen, stond de grote tafel al bijna helemaal vol. Het leek op ‘water naar de zee dragen’. Je wist bijna niet waar je aan moest beginnen, zeg. Men zag mij met verbazing rondkijken, waarop iedereen probeerde zijn eigen kook- of baksel het meest aan te bevelen, haha. Dat maakte het er niet gemakkelijker op. Eerst dan maar een slokje wijn, proosten op onze gastheer en een toastje met eiersalade. En muziek? Ja hoor, die was er ook. Hoe die mensen toch aan zulke prachtige stemmen komen… en zo mooi op een concertina kunnen spelen, om maar één voorbeeld te noemen… geweldig hoor.

Na het feest kwam Kerst –dat heb ik al beschreven – en verder ach een beetje tekenen, een beetje dit en een beetje dat, ik weet het niet precies meer. Wel weet ik dat het vandaag Oudjaar is. We zijn maar met z’n drietjes, want morgen op 1 januari is er al weer een kleinzoon jarig en gaan wij naar Gorinchem. Welnu lieve mensen, een heel prettige avond gewenst en dit is mijn wens voor het nieuwe jaar.

Voor vrienden en familie,
Laten we allemaal zoals dit schaap, om 12 uur voorzichtig onder het hek doorkruipen, naar een nieuw jaar met groener gras, met wittere wolkjes, met geregeld ’s nachts een buitje regen en vooral veel dingen waar hartelijk om te lachen valt. Zo’n 2019 dus.

Het vollemaansfeest 2018

Zaterdag om 6 uur zou het beginnen, het Vollemaansfeest bij onze gastheer Gerrit dat we om niet nader genoemde reden uitbundig zouden gaan vieren. Kwaster had de dag tevoren al een gedeelte van zijn inmiddels vermaarde vissalade klaargemaakt en in de koeling gezet. De volgende ochtend begon met een regentje, gevolgd door een stortbui. Heerlijk natuurlijk, maar wel vroegen wij ons af onder het voltooien van de  salade hoe het weer die avond zou zijn.

onze gastheer in djellabah

Ik zal het u zeggen: het was een heerlijk temperatuurtje, de zon scheen en veel later een prachtige maan, maar… het waaide keihard. Onze gastheer heeft bij het IJsselmeer een grote boom staan én ratelpopulieren aan de voorkant en beiden deden hun best om elkaar te overstemmen. Daarbij voegde zich het IJsselmeer met echte golven in zijn normaal gladde water.  

New-Foundländer

De musici die er waren om Gerrit  en ons allen te plezieren, konden er maar nauwelijks boven uit komen. We hebben toen de hele boel verplaatst naar een meer geluidsarme plaats. Daar klonk de muziek veel beter. Wij kregen lekkere wijn van Gerrit en iedereen had wat klaargemaakt. Bij elkaar was dit een tafel vol. Wij zagen veel oude kennissen en vrienden, wij aten een hap en namen een slok, wij zongen en praatten volop, kortom het was een heerlijke feestavond. Ik heb ontzettend genoten en Hans op zijn manier ook. Dank je wel, lieve Gerrit.

‘Een HOEFTNIXDAG’

Een  ‘HOEFTNIXDAG  Weet u wat dat is? Nee? Aan het eind van dit verhaaltje snapt u het helemaal. Ik had er zomaar gisteren zo één. Ik was een beetje laat opgestaan, ik nam een klein ontbijtje en ik begon alvast in een spiksplinternieuw boek. Een heerlijk begin van de dag. En dat voelde zo lekker, dat ik dacht: zou ik dat niet de hele dag mogen van mijzelf? Lezen, lezen, nu eens in het ene boek dan weer in het andere. De laatste tijd krijg ik wel eens zomaar slaap, beste lezers.  Dat zal de leeftijd zijn, denk ik dan en ga ik er tegen vechten. Maar nu –gisteren dus-  gaf ik er gewoon aan toe. Dat was ook al zo lekker. Dan werd ik wakker zonder enig schuldgevoel en las weer verder. En de afwas? Nou, laat die maar lekker staan!! Voor de frisse neus maakte ik wel even een wandelingetje en zakte bij terugkomst met dubbel plezier in mijn hoekje op de bank.  *gesnurk*

 

Kwaster vond het er zo aantrekkelijk uitzien dat hij hetzelfde kwam ‘doen’, een beetje nix, een puzzeltje maken, een muziekje lezen, een tijdschriftje doorbladeren, een hoofdstukje boek lezen en … een tukkie doen.  *snurk snurk*

 

Wilt u het ook graag eens proberen? Ik zal u wat tips geven. a. Je moet zo iets niet vooruit plannen, het overkomt je. b. Je zoekt je eigen lievelingsluiïgheden uit, niet die van mij dus. c. Degenen die nog moeten werken, kunnen het op een vakantiedag doen natuurlijk. Heerlijk midden op de camping gaan zitten, zodat je in alle rust (haha)  alle bedrijvigheid vanuit je stoel ongegeneerd kunt bekijken. Men komt dan geheid een praatje met je maken, tenminste ik had het er maar druk mee. Wordt het je te veel, ga dan lekker in je tent op je bedje liggen en doe de rits dicht van de slaapcabine. Roept men je toch (ja, heel onbeleefd) geen antwoord geven, desnoods alleen een snurkje.

Een lollig weekend

Onze familie was weer eens compleet dit weekend en het was beregezellig, kan ik u zeggen. Daar het nogal stormde en regende, hoefde niemand er op uit te trekken. Ieder vermaakte zich lekker binnen  op zijn of haar eigen manier. Mare ging onmiddellijk aan het knutselen; ze wist alle spullen van de vorige keer zelf te vinden en ze kon het zelf. Rein ging in de gang wat voetballen. Linda (schoondochter) vond het heerlijk lekker wat te lezen. Aron (oudste zoon) ging wat schrijven voor een historisch tijdschrift. Zijn werk in een archief is tevens iets wat hij heel graag doet. Wat een bofferd, niet?

Tegen de avond werd er gevraagd of het schoentje gezet mocht worden. Ja, dat mocht, maar dan eerst zingen. Ik keek vragend naar mijn schoondochter en zij meldde zonder woorden dat de kinderen niet meer ‘geloofden’.  Toch werd met groot enthousiasme ieders schoentje gezet en we gingen zingen. Niet één liedje, nee het hele repertoire deden wij en het viel alles mee hoe goed wij onze bundel nog kenden. Toen wij alles gehad hadden, werd er gevraagd of iemand misschien nog een nieuw liedje kende. En ja hoor, er kwamen er nog wat. De volgende ochtend werden wij dik beloond: voor de kinderen een zakje gouden munten en voor iedereen, ook voor ons, een letter van chocola-ha. Voor iedereen de juiste, voor mij bijvoorbeeld niet de O van oma, maar de T van Thérèse. Rein las het met veel plezier voor.  Zo grappig dat niemand uit zijn rol viel, echt geen moment, alsof het afgesproken was. Misschien bestaat Sint ook wel –ik heb dat altijd gedacht- de Pieten niet natuurlijk, dat zijn wij  inmiddels wel aan de weet gekomen, de kinderen waarschijnlijk ook door al die discussies. Het beste zal zijn het volgend jaar de Pieten af te schaffen en vrijwilligers te gebruiken. Nou ja, het was een heel gezellig weekend, de Pieten zijn veelal daarbij in het geheel niet nodig. Dat ziet u.

 

Mare haar eerste concert

O wat leuk was het gister. Wij woonden een heus concert bij, waarin onze kleindochter mee mocht spelen op haar dwarsfluit. Wij hadden laatst wel gehoord dat ze mee mocht doen met een groepje beginnende strijkers, maar dit was een compleet orkest met ook hobo’s, klarinetten, fagotten, hoorns , heuse pauken en ander slagwerk. Er waren niet alleen beginnende strijkertjes maar ook volwassen violisten, cellisten en een bassist. Ik hoop dat ik niemand vergeet. O ja, een heel leuke dirigent én een vertelster. Zij gingen Het tinnen soldaatje spelen voor een publiek van voornamelijk papa’s en mama’s, broertjes en zusjes en opa’s en oma’s. Dat stond ook op een scherm waarop later de bijpassende plaatjes zouden komen. “Dag Opa’s en Oma’s” stond er allerleerst en daaarna de rest, begrijpt u wel? Dus wij voelden ons heel welkom.

De vertelster begon het verhaal te vertellen en telkens klonk er een bijpassend muziekstuk. Op een gegeven moment vertelde zij van een jarige prins en dat iedereen voor hem ging zingen en… de dirigent draaide zich om en nodigde ons allen uit mee te zingen en bij het ‘hoera hoera hoera’ ging hij op de grond zitten, tilde een grote teddybeer omhoog terwijl vooraan de broertjes en zusjes hun meegebrachte knuffels ook omhoog tilden. Dat was geweldig, vond ik. Later in het verhaal ging hij voor in de polonaise en die kleinen achter hem aan. Zo ontstaat vanzelf de liefde voor muziek.Ik heb grote bewondering voor zo iemand.

En weer later, toen het concert onder donderend applaus afgelopen was, mochten de kinderen en de grote mensen ook zelf proberen hoe dat nu was, op een viool spelen, op een fluit blazen en op de pauken slaan.  Kortom ik denk dat er niemand is die niet ontzettend genoten heeft.