Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Advertentie

Nou ja zeg…

Nu ben ik helemáál achter geraakt. En ik had nog wel twee heel prettige zondagen, waar ik best iets over had kunnen schrijven. Maar goed, het zij zo en het is niet anders. Ik doe het alsnog toch maar even maar dan in vogelvlucht.

De eerste zondag vierden wij de 12e verjaardag van kleindochter Mare. Ik zal –ook in het kort-  even vertellen hoe het met haar gaat. Zij speelt nog altijd op de dwarsfluit, maar zit even niet meer in het orkest. Zij zit in de laatste klas (de 8^e??) en gaat volgend jaar al naar de middelbare school. Zij kon zo prachtig turnen, zat in de selectie zelfs, met zo’n leuk pakje aan,  maar het werd te veel, er moest zo veel geoefend worden. En nu? Nu heel wat anders, zij voetbalt. Als dát geen heel groot verschil is, dan weet ik het niet. Zij is nu meer een stoere meid geworden in plaats van een sierlijk soort elfje, dat danste op de evenwichtsbalk. Zij holt nu met opgebonden haar en een voetbalpak aan samen met jongens en meiden achter de voetbal aan.

En dan nu het leuke van die dag. Die zondag was er in Gorkum heel toevallig een cultuurroute en of we daar misschien zin in hadden, opperden de beide ouders. Nou, dat leek iedereen wel wat en zo togen wij eerst naar het museum waar een tentoonstelling was die met eten te maken had, ‘De smaak te pakken’. Ik ga dat niet uitleggen, want het was zo divers. Maar zeker de moeite waard als je in de buurt bent. Hier zijn wat foto’s, de namen ben ik veelal vergeten, behalve van die man met de vis en dat gedicht; die zijn van Lucebert.

Verder zijn we in een galerie geweest, waar ik nog voor mijn verjaardag een cadeautje kreeg. Zoon Aron had opgevangen dat ik een vogeltje zo leuk vond –nee, was NIET de bedoeling- maar ik was er wel heel blij mee.

Daarna gingen we nog een andere ruimte binnen waar tot onze verrassing gemusiceerd werd. Twee dames zongen en speelden op diverse instrumenten. Lollige liedjes waar veel om gelachen werd.  Daarna zong een man in zijn eentje en bespeelde ook al diverse instrumenten.  En toen – helaas- kwam er een olifant met een lange snuit en blies deze middag uit.

Een geweldige vondst

Het afgelopen weekend kregen wij bezoek: uit Gorinchem zoon Aron en zijn vrouw Linda, de( klein)kinderen Mare en Rein en uit Hoorn zoon Martijn.  De boel was compleet dus. Het was tevens  in ons dorp de intocht van Sinterklaas en hoewel er geen gelovigen meer onder ons zijn, vond iedereen dat toch heel leuk. Temeer daar hij twee keer door de Hoofdstraat komt, één keer gaat hij naar rechts  en na een tijd komt hij weer terug. Bijzonder hè? Zaterdagavond zette men de schoenen klaar, wij zongen de bekende liederen, heel zuiver maar ook veelstemmig vals. Enfin, de Sint heeft het ons niet kwalijk genomen want ’s ochtends had iedereen wel muizen en ander snoepgoed in zijn of haar schoen.

En dan de optocht, alles gezellig ouderwets, alsof hier geen protesten zijn doorgedrongen. De Pieten pikzwarte gezichten. Het enige nieuwe –nou ja, van de laatste twee of drie jaar- is de vrouwelijke versie, Pieten met leuke jurkjes en lang haar. Er is ook geen wanklank gevallen of iets naars gebeurd, nee, vrolijkheid troef. Mare stond buiten met haar mooie blonde haren los en menige Piet zag ik kijken. Zij werd ook royaal bedeeld met pepernoten, hartjes en schuimpjes, tot haar grote plezier.

Maar wat is nu die schat, zult u denken? Wacht maar, ik leg het uit. Al heel lang waren wij een deel van de Lego en de Play Mobiel van vroeger kwijt. Tot afgelopen zondag dus. Op een verborgen hoekje van een van de zoldertjes in onze school vonden Rein en zijn papa een heleboel van dat spul terug. En niet alleen dat maar ook veel andere dingen van vroeger: prijzen en medailles voor het badminton, ladingen autootjes, een kasteel (ook Play .Mobiel.) zonder gebruiksaanwijzing, riddertjes en nog van alles wat. “Zullen we nóg een keer gaan, Oma?” vroeg Rein. Zo gezegd, zo gedaan. Binnen de kortste keren lag alles vol. Er was meer opwinding dan de Sint ons kon brengen, de tafels lagen vol met spullen uit een ver verleden. Het leek wel een beetje op de schat van de Graaf van Monte Christo of van Scharlaken Rackham. Ik was ook heel verrast, want ik had de moed om het nog terug te vinden al lang opgegeven. En dan opeens … haha, dat was nog eens een vondst, zeg!

 Dank je voor de bijdrage aan foto’s. Martijn.

Het vollemaansfeest 2018

Zaterdag om 6 uur zou het beginnen, het Vollemaansfeest bij onze gastheer Gerrit dat we om niet nader genoemde reden uitbundig zouden gaan vieren. Kwaster had de dag tevoren al een gedeelte van zijn inmiddels vermaarde vissalade klaargemaakt en in de koeling gezet. De volgende ochtend begon met een regentje, gevolgd door een stortbui. Heerlijk natuurlijk, maar wel vroegen wij ons af onder het voltooien van de  salade hoe het weer die avond zou zijn.

onze gastheer in djellabah

Ik zal het u zeggen: het was een heerlijk temperatuurtje, de zon scheen en veel later een prachtige maan, maar… het waaide keihard. Onze gastheer heeft bij het IJsselmeer een grote boom staan én ratelpopulieren aan de voorkant en beiden deden hun best om elkaar te overstemmen. Daarbij voegde zich het IJsselmeer met echte golven in zijn normaal gladde water.  

New-Foundländer

De musici die er waren om Gerrit  en ons allen te plezieren, konden er maar nauwelijks boven uit komen. We hebben toen de hele boel verplaatst naar een meer geluidsarme plaats. Daar klonk de muziek veel beter. Wij kregen lekkere wijn van Gerrit en iedereen had wat klaargemaakt. Bij elkaar was dit een tafel vol. Wij zagen veel oude kennissen en vrienden, wij aten een hap en namen een slok, wij zongen en praatten volop, kortom het was een heerlijke feestavond. Ik heb ontzettend genoten en Hans op zijn manier ook. Dank je wel, lieve Gerrit.

Wat een weertje, koekepeertje

Dat was het gisteren én eergisteren. Ideaal weer, zonnig, niet te warm en een klein briesje ter verkoeling. Onze zoon Martijn was er, heeft aardig wat in de tuin gedaan en later zaten wij heerlijk te luieren onder de parasol met een koele witte wijn onder handbereik. Ook Boeli kwam ons gezelschap houden.

Tuinieren is niet zijn sterkste zijde, maar hij laat wel merken dat hij donders goed ziet wat ‘wij’ gedaan hebben, zie foto van B. in de grijze vaas, kijkend naar de bladeren die daar gesnoeid en wel liggen, alsof hij zeggen wel:  “Nu dit nog even opruimen en dan is het wel weer genoeg voor vandaag”.

Wij staan allemaal op de foto –niet helemaal op zijn voordeligst – alleen Martijn zelf ontbreekt. Zijn voeten zijn nog wel te zien en ik zelf (de maakster) vind het een aardige sfeerfoto. Ik wens u en ons nog veel van zulke dagen deze zomer.

De zomer nadert…

Gisteravond zat ik heerlijk wat te lezen.  Een boek van Tommy Wieringa: ‘Ga niet naar zee’.  Een prettig boek.  Ik had eerst wat in de krant gekeken maar dat is beter van niet, denk ik. Je wordt maar bang van de toestand in de wereld en ik wil nu juist genieten van de lente en de zomer. Het was nog een heerlijk temperatuurtje en er stonden nog twee ramen open.

Opeens vliegt er iets geels langs mij: een mot of een vlinder? Ik denk een verdwaalde vlinder. Is iemand hier onder de lezers een kenner? En zo ja, wat voor eentje is het, denkt u?  Ik werd er helemaal blij van: zo’n mooi geel fladderend beessie die zich door ons liet bewonderen. Ja, het is toch een stukje natuur in je huiskamer. Daarna kwamen er nog andere kleine vliegjes, van klein tot héél klein. Ik liet de ramen mooi openstaan, want ik was benieuwd wat er nog meer zou komen.

En ja… er kwam iets groters aan, iets vliesvleugeligs, zeg maar. Ik kon hem niet fotograferen, want hij (of zij) zoefde zo snel in het rond. Vanochtend vond ik hem, liggend op de grond, met zijn lange poten helemaal in de war. Het arme dier. Al die haast is nooit goed, dat heb ik laatst zelf ook ondervonden. Op dat bruggetje, weet u nog wel? Misschien heeft hij ook wel geschaafde knietjes… ik kan het niet zien. Maar hij bewoog niet meer, dus een pleister plakken zal niet meer nodig zijn.  Maar misschien heeft hij toch nog een jolig leven gehad, laten we het hopen.

Dolce far niente

“Kwaster”, zeg ik, na een enorm waterballet veroorzaakt te hebben, door een vaas te vullen, die al heel vol wás, “dit wordt echt zo’n dag waarop ik beter helemaal niets kan doen”.  “Ja, dat lijkt mij ook beter” beaamt hij. Een heerlijk geluksgevoel stroomt door mij heen. Ik ben daar niet zo rouwig om. Dolce far niente, daar ben ik eigenlijk heel goed in.

Een lollig weekend

Onze familie was weer eens compleet dit weekend en het was beregezellig, kan ik u zeggen. Daar het nogal stormde en regende, hoefde niemand er op uit te trekken. Ieder vermaakte zich lekker binnen  op zijn of haar eigen manier. Mare ging onmiddellijk aan het knutselen; ze wist alle spullen van de vorige keer zelf te vinden en ze kon het zelf. Rein ging in de gang wat voetballen. Linda (schoondochter) vond het heerlijk lekker wat te lezen. Aron (oudste zoon) ging wat schrijven voor een historisch tijdschrift. Zijn werk in een archief is tevens iets wat hij heel graag doet. Wat een bofferd, niet?

Tegen de avond werd er gevraagd of het schoentje gezet mocht worden. Ja, dat mocht, maar dan eerst zingen. Ik keek vragend naar mijn schoondochter en zij meldde zonder woorden dat de kinderen niet meer ‘geloofden’.  Toch werd met groot enthousiasme ieders schoentje gezet en we gingen zingen. Niet één liedje, nee het hele repertoire deden wij en het viel alles mee hoe goed wij onze bundel nog kenden. Toen wij alles gehad hadden, werd er gevraagd of iemand misschien nog een nieuw liedje kende. En ja hoor, er kwamen er nog wat. De volgende ochtend werden wij dik beloond: voor de kinderen een zakje gouden munten en voor iedereen, ook voor ons, een letter van chocola-ha. Voor iedereen de juiste, voor mij bijvoorbeeld niet de O van oma, maar de T van Thérèse. Rein las het met veel plezier voor.  Zo grappig dat niemand uit zijn rol viel, echt geen moment, alsof het afgesproken was. Misschien bestaat Sint ook wel –ik heb dat altijd gedacht- de Pieten niet natuurlijk, dat zijn wij  inmiddels wel aan de weet gekomen, de kinderen waarschijnlijk ook door al die discussies. Het beste zal zijn het volgend jaar de Pieten af te schaffen en vrijwilligers te gebruiken. Nou ja, het was een heel gezellig weekend, de Pieten zijn veelal daarbij in het geheel niet nodig. Dat ziet u.

 

Rommelmarkt Nesbos

Ik was voor het eerst weer eens op een rommelmarkt. Dat was lang geleden. En ik vond het leuk. We hielden het droog. Er was best veel antiek en curiosa, een klein beetje zoals vroeger het Waterlooplein was. Ik vond het zelfs zo fijn, ook om er weer eens uit te zijn trouwens, dat ik bijna vergat om foto’s te maken. Op het ‘scheiden van de markt’ maakte ik gauw- gauw er nog een paar. Bij één van de eerste kramen zag ik al meteen iets heel leuks, maar …op wat plaatsen beschadigd maar netjes gelijmd, enfin even over nadenken dan maar.

Ik zag een fruitschaal die paste bij de fruitbordjes die ik van mijn oma geérfd maar die mijn jongens ooit kapot hebben laten vallen. Voor 2 euro’s mocht ik hem meenemen. Mooi toch? Maar intussen liep ik toch over ‘dat leuke ding’ te denken. “Zal ik toch maar eens …? piekerde ik. En ik besloot het te doen, als het er nog was. “Kwaster, nog even langs die kraam, dat had je beloofd, riep ik. En ja, het stond er nog. ik deed een tegenbod en jawel, ik had het. Nou kijk eens, is dit niet een heel erg leuk ding? En hij kan open en dicht… is nog praktisch ook dus.

Dacht ik het niet?

Ja ik had toch gelijk. Ik was echt aan vernieuwing toe. Niet voor de kunstwereld  om indruk op te maken maar puur voor mijzelf  om het nog boeiend te vinden en dan bedoel ik het schilderen. En DIT wordt het, denk ik. Zeker,  het kan nog veranderen en ik weet nog niet precies hoe en wat, maar er begint voor het eerst weer wat te gloren. Ik kan mijn weg vervolgen. Zie, het komt niet vanzelf, die inspiratie, je moet eraan werken. En dat deed ik een beetje de afgelopen paar jaar en consequent sinds eind september  iedere dag. En nu ben ik even heel gelukkig en dat moet ik dus vertellen. En al interesseert het niemand in die dunne kunstscene (kunstsien)  – dat stadium heb ik gehad- ik kan weer verder en nu echt, hoop ik. Het is dat mijn arm moet genezen, anders zette ik er toch een vaart in en van je hela hola houd er de moed maar in …