Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Advertentie

De tweede zomergast

De tweede zomergast was Louis van Gaal. Hans verheugde zich er enorm op. Ik was wel benieuwd maar vreesde ook dat hij misschien de hele avond over voetbal zou praten. Dus vol verschillende verwachtingen zaten wij om kwart over acht klaar voor de buis. En? Wij hebben een héél boeiende avond beleefd. Misschien wel een van de meest boeiende in lange tijd. Beiden, zowel Jeanine als Louis, hadden zich goed voorbereid. Jeanine wist waarschijnlijk veel meer van voetbal dan zij ooit geweten heeft.

En Louis had zich in zijn hele leven verdiept, beginnend bij zijn jeugd tot aan de de dag van vandaag. Hij is een bedachtzaam spreker en hij laat zich niet onderbreken.  Hij zegt doodleuk maar beleefd dat hij iets niet kan uitleggen als zij hem niet laat uitpraten of hem telkens in de rede valt. Jeanine zegt dan dat zij op de klok moet letten. Waar is toch die tijd gebleven, dacht ik opeens, dat een mooi programma rustig kon uitlopen? Daarom ratelen ze allemaal zo, ging mij opeens een licht op, Eva en Mathijs en noem maar op.  Een verademing om naar deze man te luisteren. Hoe hij vertelde over zijn jeugd, de ziekte van zijn eerste vrouw, zijn kinderen, zijn voetballers, zijn tweede vrouw, Truus en het meest recent zijn stoppen met werken. Dit is heel kort samengevat. Enfin, als u het niet gezien heeft, het kan nog, dacht ik. Heeft u het wél gezien, dan ben ik benieuwd hoe u het ervaren heeft.

Hollen of stilstaan

Hollen of stilstaan, that’s the question. Dat is lastig bij webloggen namelijk. Doe ik niks – alleen de gewone dingen dan, waar je niet over schrijft-  dan valt er ook niks te melden op het log. Voor mij dan. Doe ik daarentegen wél wat door de hele dag weg te gaan – ik geef maar een voorbeeld – dan heb ik plots helemaal niet de tijd voor bloggen. “Vanavond…” denk ik, maar dan gebeurt er zo’n hels ongeluk. Ik zat wezenloos naar die ellende te kijken en hoewel ik steeds bijna dezelfde woorden hoorde, bleef ik het ‘nieuws’ verbijsterd volgen.  Echtgenoot ook trouwens. Alsof er héél misschien toch nog de bevrijdende woorden zouden kunnen komen, dat het niet echt was. Dat de hoofdredacteur totaal overspannen zo iets raars de ether in heeft gezonden, maar dat nu gebleken is, dat er helemaal niemand dood is, echt helemaal niemand. Dat de ‘nabestaanden’ opgelucht naar huis mogen. Hun geliefden zijn gewoon in Kuala Lumpur gearriveerd en gaan door naar Bali of naar Australië. Ze gaan normaal zaken doen, nee niet over wapens natuurlijk.  Of ze gaan genieten van een lang gewenste vakantie op Bali. De hoofdredacteur is in een dwangbuis afgevoerd en vanzelfsprekend hierbij onze welgemeende excuses. Er is een noodnummer ingesteld voor mensen die toch in een soort van trauma zijn gekomen, omdat hun vermeende dode té geliefd was. Zij konden een leven zonder hem (of haar) niet voorstellen en nu kunnen zij het tegendeel niet meer verwerken of geloven. Maar helaas, zo gaat dat niet. Wij leven niet in een sprookjeswereld waarin op het eind meestal alles tóch weer goed komt. En zij ‘nog lang en gelukkig leefden…’

De Olympische Spelen

Ik bedenk opeens dat ik nog geen woord gewijd heb aan die Spelen. En ik ben dat bij nader inzien ook helemaal niet van plan.  Dat schaatsen is mooi, hoor en al die oranje triomfen. Maar wat moet ik met die rare sporten: langlaufen en dan schieten? Ik vind het geen gezicht. Wel grappig vind ik al die door de lucht buitelende skiërs, maar ik dacht dat het eigenlijk de bedoeling was met beide skilatten op de piste te blijven en gewoon snel naar beneden te komen. In die winterse bergachtige gebieden is dat ooit een mooie uitvinding geweest, want zo iets red je niet op je fietsje. Je gewoon laten glijden, wie zou dat ooit bedacht hebben? Een zeer praktisch type ongetwijfeld.  Of toch een ongedurig iemand, zo iemand die  niet rustig op zijn gemak kan blijven zitten, met een glaasje Schnapps en een mooi boek met de geruststellende gedachte: “Ik ben heerlijk ingesneeuwd. Lekker! Ik kan niet naar kantoor, het is overmacht, hiep hoi!” Nee, ik vind dat een beetje genante sport, dat kopje duikelen op ski’s. Ik weet niet eens hoe het heet. Dat snowboarden heeft nog iets logisch, dat zie ik tenslotte ook in ons eigen dorp, maar dan zonder sneeuw en op wieltjes. Schaatsen is ook praktisch. Men gaat lekker hard ergens naartoe. Hier niet natuurlijk, want de baan is rond en leidt dus nergens heen. Maar wie er het snelst is, heeft dan toch maar gewonnen en dat is weer logisch. En dan … ik vind Poetin gewoon een heel nare man. Dus beter is het er helemaal niet over te hebben.  

Televisie

En nu zijn we ook al door de zomergasten heen… jammer, hoor. We zouden toch best zo door kunnen gaan. Na  de zomer gaan we over tot de herfstgasten en daarna komen dan de wintergasten, met als 1^e gast Harry de Winter, ik zeg maar wat.  In de lente en een stuk van de zomer nemen we dan een ruime pauze en iedere vier of beter nog zes weken  komt er een andere gastheer/vrouw aan bod. Nou VPRO, neemt u mij als adviseuse? Ik barst altijd van de goede ideeën. 

En ook de zomer begint zijn einde te naderen. Gelukkig merken we er nog niks van, behalve wat spinnewebben en voor mij mag die o zo mooie herfst nog best een hele tijd wegblijven. Want –hoe men het ook draait of keert- de herfst is toch de voorbode van de winter en die zou ik het liefst heel anders zien en ook veel korter. Maar mij wordt in deze niks gevraagd. Nou ja, we zullen wel zien.

P.S.1 Hebt u de rebus al opgelost in de VPRO gids?

P.S. 2  Nog 3 nachtjes slapen, hiep hoi! Ik zal het morgen of zo wel vertellen.

Het songfestival

Hebben jullie ook zo vreselijk gelachen? Nou, wij wel. Niet dat wij alles gezien hebben, want mijn twee mannen zaten naar een akelige spionagefilm te kijken, die iedereen al 2 of 3 keer gezien had trouwens, maar ertussen zat reclame (de commerciëlen ja…) en dan schakelde men even naar dit merkwaardig gebeuren. Wat een show en wat een gedoe! Lichten , spots en kleuren, iedereen sprong zich een slag in de rondte, totdat er een stel vrolijke Grieken het toneel op kwamen gedanst. Ik schoot in de lach en vind eigenlijk dat die grapjassen hadden moeten winnen. Maar waardoor wij vooral de slappe lach kregen, waren onze eigen herinneringen tussendoor aan die ouwe liedjes. ‘Een beetje’ van Teddy Scholten, ‘Kleine kokette Katinka’ van de Spelbrekers (o punten) en vooral ‘Ik ben zo blij” van Rudy Carrell. En dapper zongen wij het zowaar opnieuw : “…Ik ben zo blij dat ik een stukje van de wereld ben, dat ik de wijsjes van de sijsjes en de merels ken…en dat ik méé mag doen met al wat leeft en mee mag ademen met al wat adem heeft…lalalalalalalalalalalal…ik ben zo blij enz. dat er in mei altijd narcissen zijn en dat er vruchten vlinders veulens vogels vissen zijn ….lalalalalalalalaalalala…enz. Eerlijk gezegd ging het vannacht nog steeds door mij heen, toen ik probeerde in slaap te komen, haha.  En vanochtend aan een tamelijk laat ontbijt hadden wij het er weer over.  Dat ik vroeger dacht dat ‘der Rudy’ narcissen in zich had, ‘in mij’ verstond ik namelijk.  Dat we eindelijk weer mee mochten doen met onze Anouk. Dat het vroeger in die goeie ouwe tijd veel leuker was en dat er veel minder landen meededen ook al. Kan iemand mij bijvoorbeeld vertellen waarom Azerbeidzjan meedeed?  En Armenië?? Enfin, wij zijn verschrikkelijk aan het nostalgeren geslagen tussen de lachbuien door. Nogmaals mijn vraag dus: “Heeft u ook zo tot huilens toe gelachen?” 

De abdicatie, de inhuldiging en het feest

 

Tjonge jonge wat een dag was dat gisteren. Ja, ik moet er toch even een stukje over schrijven. Hoewel ik het niet van mijzelf gedacht had, heb ik toch heel veel  televisie zitten kijken. Ik ben niet zo’n Oranjeklant, maar tegen ben ik ook weer niet. Eigenlijk –ik durf het niet zo goed te zeggen- heb ik wel genoten om dat spektakel eens goed te kunnen zien. Die Zweedse prinses bijvoorbeeld met haar fitnessleraar met die zwarte bril. Zij had haar grote hoed precies naar de goede kant scheef opgezet zodat hij er gezellig naast kon lopen. En die Japanse prinses, zou zij komen? Jawel, zij zag er heel verlegen uit. En Philip van België met zijn prinses Mathilde (prinses Tutje heb ik wel eens horen noemen) waren er. En prins Charles met zijn Camilla, al weer bij een ‘inhuldiging’ en nog steeds zelf geen koning. Ik ben helemaal niet zo’n kenner, maar daarom juist was het misschien zo leuk. En vooral onze eigen –nu niet meer- koningin Beatrix, die lekker met haar kleindochters zat te babbelen, haha. Ze werd opeens weer veel menselijker. Alexander viel alles mee, zal ik maar zeggen; hij zal het wel redden. Maxima zag er prachtig uit en gedroeg zich uitermate bescheiden, zo van: “Nee nee, ik weet het, ik ben maar de koningin, het stelt niks voor….”. En dan de drie prinsesjes A. A. en A. Ze zagen er mooi uit, eerst met gele bloempjes op de kop en later in het zgn. koningsblauw met een blauw strikje. En dat alles zo goed verlopen is, dat is toch wel heel erg fijn. Ik vond het in ieder geval een hele opluchting. Want eerlijk gezegd, toen ik al die Arabieren zag in die wijde witte jurken, dacht ik: “Daar zou gemakkelijk een terrorist met een bom onder kunnen zitten…zou er wel goed gefouilleerd zijn? En is zo’n man wel die hij zegt dat hij is?”  Maar het is allemaal goed verlopen. Wat had er godallemachtig niet voor akeligs kunnen gebeuren en dáár houd ik zeker niet van. Maar het is nu klaar. We kunnen overgaan tot de orde van de dag. Mijn complimenten voor de organisatie en vooral voor alle hoofdrolspelers een luid applaus. Ik ben wel benieuwd trouwens wat u ervan vond.

 “Het was stil op straat”

Van dittum en van dattum

Dat heb ik wel eens: zal ik nu hierover schrijven of juist niet of wat wel dan? U herkent het vast. Daarom maar even over dit en dat en deze en gene, een allerleitje zeg maar.  Ik ben nog steeds in de ijverige bui. Ik heb hard gewerkt en niet alleen in de tuin. Goed zo, Theresia. *klopt zichzelf ook maar eens op de schouder*. Tot de kleinkinderen er waren dan. Die kwamen in de loop van zaterdagmiddag. Gek is dat: dan doe je niks meer, maar intussen ben je doorlopend in de weer. We hebben dit keer niet gekleid, maar wel veel getekend. Mare heeft een mooi ‘iets’ voor mij gemaakt; ik denk een soort doosje in de vorm van een schelp, die open én dicht kan.  Ik zal er zo dadelijk een foto van maken. Degenen die slecht in hun ideeën zitten, mogen het namaken, bijvoorbeeld als u  een envelopje moet geven (met inhoud natuurlijk) voor een feest ofzo. U hoeft er ook geen schelpje van te maken, het kan ook heel iets anders worden, bijvoorbeeld een tasje of een schoen, ik noem maar wat. TIP dus.

Zondagmiddag hebben andere zoon en ik samen een uitgebreide wandeling gemaakt in ons bos. Het was er drrrrrrrrúk! Vooral op het water. Ik zag constant van die Bert Haanstra taferelen. De sloten liggen namelijk lager en dan zie je bijvoorbeeld opeens koppen (van mensen dan) voorbijkomen. Ik hoop dat u mij begrijpt, want ik was mijn camera vergeten mee te nemen. Gebeurt mij bijna nooit. Zonde, zonde! Ik zag zo veel leuke en mooie dingen.

En dan ’s avonds het hoogtepunt of het dieptepunt van de avond: de VPRO zomergast Lidewij Edelkoort. Gefascineerd zat ik naar haar raar gepraat te luisteren, daarbij rijkelijk geïllustreerd met ‘grootse’ gebaren. Ook ging zij heen en weer alsof zij ook in een bootje zat, dat op en neer deinde op de golven en nogal scherp de bochten nam. Wat zei zij nu precies? De gekste dingen, volgens mij. Zij maakte haar zinnen niet af of zij mompelde opeens aan het eind van de zin iets onduidelijks. Ik wil er niet te veel over schrijven, want er is al een interessante discussie gaande op mijn facebook. Toch is het heel rrrrrrrraar dat zo’n autoriteit op cultuurgebied zo’n onzin uitkraamt. Althans zo kwam het mij in ieder geval voor. Zoon Martijn heeft voor mij wel wat foto’s van het scherm genomen. Krijgt u toch nog een indruk als u het gemist heeft. Toen moesten wij er namelijk nog hartelijk om lachen en keken wij elkaar geregeld met grote verbaasde ogen aan. Maar op een gegeven moment kreeg Kwaster een woedeaanval en zoon zag het ook niet meer zitten. Alleen ik zag het aan, deed haar gebaren na, oefende haar spraak, alsof ik binnenkort de rol van de grote Lodewij, sorry Lidewij toebedeeld zou krijgen. En dat leidde mij weer af van wat zij eigenlijk zei. Soms herhaalde zij ook zinnen zoals de Midden-Oostendeskundige Klavan deed, Kees v. Kooten, weet u nog? Guttegut, het was me het avondje wel, zeg!