Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Advertentie

Eindelijk hier weer een stukje

Dan kunt u  lezen hoe het momenteel met mij gaat. Ik zal u zeggen: “Het gáát… , dan een beetje beter, dan een beetje minder” Ik kan niet erg goed meer lopen, alleen kleine stukjes, want anders is het te vermoeiend. Gelukkig blijven er nog veel dingen over die ik wel kan. En ook uitgaan lukt met hulp van Hans en een rolstoel. We zijn dan ook al 2 keer naar Artis geweest, een keer naar het Rijksmuseum én naar het museum in Alkmaar. Die musea waren er tot dan toe niet van gekomen.
Tussendoor lees ik veel en teken en ets met plezier. U ziet dat ik mijn dagen wel doorkom. Bovendien krijg ik heel vaak visite, is wel druk, maar het doet mij ook heel goed. En KAARTEN, KAARTEN ook al in grote getale, kortom ik word zwaar in de watten gelegd, lieve mensen.
 
Soms heb ik het wel moeilijk, hoor, maar ja, het blijft moeilijk, nietwaar?

Eindelijk in Artis

Even terug in de week: afgelopen donderdag was ik samen met Hans in Artis. Eindelijk. Het scheen eerder maar niet te mogen: óf ik moest naar een dokter óf er kwam iemand aan huis en dan vooral die hittegolf hè? IK ga echt niet met 40 gr. door Amsterdam lopen. Maar donderdag kon het zowaar. Wij hadden een heerlijke dag. We zagen het jonge gorillaatje heel goed én de babygibbon.

Verder dwaalden wij op ons gemak door de tuin, zowel de dieren bekijkend als de prachtige bloemen en planten. Daar zijn ze goed in, hoor bij Artis. In ieder seizoen, ook ’s winters, is er van een prachtige aanplant te genieten, waaronder veel eetbaars voor de dieren. Verser kunnen ze het niet krijgen en je ziet ze dan ook smullen. En wij? Wij hadden een geweldige dag. Wel een beetje stijf geworden, maar je moet er iets voor over hebben, nietwaar?

Een bestraling

Gisteren ben ik bestraald geworden.  (Een  paar dagen eerder waren er al foto’s gemaakt van mijn onderrug) . Dat zou heel goed helpen tegen de pijn, was mij verteld. Er waren toen dikke lijnen op mijn lijf getekend waar er precies bestraald moest worden. Hans bracht mij –hij gaat overal mee naar toe, de lieverd- en daar zaten wij, ruim op tijd, in een grote wachtkamer…  te wachten. Ik was al wat zenuwachtig maar toen het duurde en duurde … minstens een half uur en dát is dan lang, werd ik steeds nerveuzer. Raar, want het doet geen pijn en waarom dan, zou je denken.

Eindelijk was ik aan de beurt en lag ik onder een groot apparaat. Heel vriendelijk werd mij uitgelegd wat er ging gebeuren. Wat waardeer je in mijn toestand al die vriendelijkheid, temeer als je anders hebt meegemaakt. Dat vertel ik misschien nog wel een keer. Ik had kennelijk goed stil gelegen, want alles was in één keer goed gegaan en ik mocht weer naar huis. Het was een eenmalige bestraling, dus ik was opgelucht maar nog steeds bloednerveus. Misschien dat nu de waarheid pas echt goed tot mij doordringt??

Druk

Nu pas heb ik tijd om een stukje te schrijven.  Afgelopen vrijdag kreeg ik hier vanuit Nijmegen mijn jeugdvriendin op bezoek. Wij hebben nog samen op de lagere school gezeten vanaf de 5^e en 6^e klas en zijn ons hele leven bevriend gebleven. Wij hebben elkaars ouders gekend en broers en zussen. Dat is vooral nu zo bijzonder. Normaal ontmoeten wij elkaar in Amsterdam maar nu kwam zij naar mij toe. Normaal praten  wij over van alles en nog wat, dus niet alleen over vroeger, maar nu hebben wij –“rebbeldebebbeldebebbel” – enorm veel herinneringen opgehaald. Wij waren even als het ware weer een beetje jong, leuk hè?

Zaterdag en een stuk zondag kwam mijn andere zoon Aron met zijn gezin, zijn vrouw Linda en de kleinkinderen Mare en Rein. Dat is altijd nogal druk, want ze kletsen allemaal door elkaar en toen ze later met z’n allen naar de kringloop waren, ben ik een tukje gaan doen. Zoon Martijn was er ook en heeft deze foto’s gemaakt. Maar goed, het was toch gezellig. Ze hebben allemaal met van alles geholpen, heel aardig van ze. 

Van onze dokter heb ik afgelopen week een nieuw pilletje gekregen naast de paracetamollen, een heel klein pilletje, dat wonderen verricht. Ik moet het ’s avonds voor het slapen innemen en … ik sliep niet alleen heerlijk maar hij werkte wel tot in de middag. En nog steeds, wat heel fijn is, want ik heb vaak pijn in de rug. Nu lieve lezers, geniet van het leven, zou ik zeggen.

Na lang aarzelen …

 … heb ik besloten om door te gaan met mijn weblog, want hoewel ik het al bijna zeker wist, hoorde ik het officieel van de specialist: ik word niet meer beter. Om het heel duidelijk te zeggen: ik heb longkanker met uitzaaiïngen naar de lever en de botten.  Waarom zou ik dan niet meer schrijven, zou je denken? Wel, misschien omdat het ‘not done’ is? Ik althans lees het nergens op een blog. Maar ik ga het toch maar doen. Ik heb er behoefte aan. Bovendien hoeft het lang niet allemaal over ziekte te gaan. We zullen wel zien, ik ga het in ieder geval proberen. Dit was een kort stukje, maar u hoort nog verder van mij.

Héél heel hartelijk bedankt

Bij deze wil ik iedereen ontzettend bedanken voor alle kaarten, bloemen, berichten op FB en Weblog en hoe dan ook. Het deed mij erg goed. En nu… wil iedereen graag weten hoe het nu met mij is. Het lijkt net of ik thuis aan het opknappen ben, maar alles is onzeker. Van het ziekenhuis hoorde ik officieel nog niets, behalve dat er met mijn hersens alles in orde is. A.s. vrijdag heb ik een afspraak met een specialist en dan zal ik alles te horen krijgen, lijkt mij. Wel ziet het er somber uit, naar wat ik hier en daar opving. Fijn was dat onze huisarts bij ons thuis gekomen is en daar hadden wij een heel goed gesprek mee. Hans zorgt zo lief voor mij, onze kinderen zijn bezorgd, kortom over liefde en steun heb ik niets te klagen, integendeel.  En daarom , lieve mensen, proostte ik gisteren met man en zoon Martijn toch “op het leven”. Proost u met mij mee?

verzoek

Hoewel Thérèse mij daar meermaals om gevraagd heeft, kon ik, wankelend tussen hoop en vrees, niet eerder woorden vinden om aan haar verzoek tegemoet te komen. Zoals zij eerder daarover zelf schreef lag het hier al langer stil.
Vorige week vrijdag bemerkte ik tot mijn schrik dat ze problemen kreeg met spreken. Ik nam haar mee naar de huisarts, die haar naar de eerstehulppost liet brengen. Daar werden snel foto’s gemaakt. Er bleek geen sprake te zijn van een hersenbloeding, maar er waren wel diverse verontrustende afwijkingen te zien. Daarom werd zij opgenomen voor nader onderzoek. Omdat het Pinksteren was werd dat wat uitgesteld en gisteren was de MRI-scan, waarvan we nog geen uitslag hebben. Wel gaf een van de artsen te kennen dat de situatie meer dat zorgelijk is. Vanmiddag is er nog een “punctie”?? en zullen we meer weten over de aard van de aandoeningen.
Thérèse laat u allen hartelijk groeten en hoopt snel weer online te zijn.
Hans

Prachtig einde boekenweek

 

Na lang denken waar wij met de trein allemaal heen konden én wat wij alle drie leuk vonden –pa, ma en zoon Martijn- gingen wij gewoon naar Artis. Het zou heel mooi weer worden en dát gaf de doorslag. Ik gooide thuis nog mijn vest uit en deed mijn zomerjack aan, veel te optimistisch natuurlijk weer. We waren heel vroeg weggegaan en heel de ochtend was het nogal fris en stond er een koud windje. Pas ’s middags werd het wat warmer en zonniger. Maar toen werden wij al een beetje moe. Ja, wie gaat er ook zo vroeg op pad? Het was niet mijn idee, dat snapt u wel.

Maar goed, er zijn verblijven daar waar het lekker warm is, het reptielenhuis en de vlindertuin bijvoorbeeld. Het was voor het eerst dat ik die warmte echt waardeerde.

We bekeken veel dingen waar ik normaal niet zo vaak kom, maar die zoon M. waardeert, het Insectuarium en het Aquarium. Zo was het een mooi maar ander bezoek dan ik gewend ben en dat is natuurlijk ook wel eens goed. Die beesten zitten er per slot ook niet voor Jan Joker. En als je die verhalen bij de insecten gaat lezen, is dat een vreselijk gevaarlijke wereld. Men vecht en knokt, men spuugt gif naar elkaar, maden vreten een ander dier van binnen leeg om zelf groot te worden en dat doen ze zo slim dat ze de belangrijkste organen zo lang mogelijk in tact laten…akelig hè? Ik ben helemaal verbaasd dat er nog insecten over zijn gebleven. Enfin, het was een mooie dag, leerzaam ook en het is gezellig zo met z’n drieën op stap te zijn.

 

Een heel dikke boom

Dit is ‘m geworden, de héél dikke boom in Artis. Met die kinderen erin kan je zien hoe dik hij wel niet is is, dacht ik, maar toen ik een maal bezig was, kon je de kinderen wel goed zien maar bijna niet dat het een boom is. En dan is het ook nog vreselijk moeilijk een plataan te tekenen. Met allemaal dikke bobbels, van ouderdom, denk ik. Ik heb mijzelf dus nogal overschat, maar met mijn uitleg erbij zien jullie vast wel wat het moet voorstellen. En dit is nog lang niet de oudste boom van Artis maar dik is hij wel, vinden jullie ook niet?