Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Advertentie

Een impressie van Artis

Zo, dan zullen we weer eens een stukje schrijven, voordat meer mensen zich ongerust gaan maken. Er is namelijk met mij niets aan de hand; ik heb het alleen druk. Ik moet al iedere dag een klein uur lopen, om mijn etalagebeen te genezen. Nou reken maar uit: stel dat ik dat iedere week haal, is dat al bijna een werkdag per week. En behalve de gewone huishoudelijke dingen, ben ik aan een tentoonstelling aan het werken die over de dierentuin gaat. Ik weet nog niet hoe het geheel gaat worden, maar ik bekijk de tuin in ruime zin, niet alleen de dieren, maar ook de bezoekers zijn de moeite waard. Bovendien is de beplanting prachtig in Artis: voor het voorjaar zijn enkele duizenden bollen de grond ingegaan, er zijn veel eetbare planten, dus versere hapjes kunnen de dieren, die er van houden niet krijgen.  Maar kijk, dit alles heb ik nog niet op papier of doek gezet. Omdat ik vroeger juist min of meer abstract werkte, is dit wel een grote overgang naar een realistischer stijl en gaat het veel langzamer. Bovendien is daar de twijfel: kan dat wel tekeningen met kleurpotloden? Je ziet dat niet zo vaak op een expositie.  Maar daartegenover staat dat ik heel veel etsen heb gemaakt; dus te weinig zal het niet snel zijn. En zodoende vliegen de dagen voorbij en is het tot mijn verbazing al maart geworden. Veel etsen heb ik al eens laten zien, maar één zo’n grote potloodtekening zal ik u laten zien.

Waar blijft de tijd?

Er is een klimaatverandering op komst –dat weet iedereen- maar de laatste tijd vraag ik mij af of het mogelijk is dat er ook een tijdverandering  bezig is. Zo heb ik een logje geschreven over een fijn weekend, zo is het al bijna een week verder en nú, donderdag, is het al weer bijna zo ver. En in die tussentijd heb ik niks geschreven. Wát heb ik eigenlijk wél gedaan? Wat huishoudelijke dingessen, maar dat mag geen naam hebben. Gelezen, het boek Job van Josef Roth, heel mooi, een aanrader. Ik was met KwasterHans in Amsterdam om wat verfbenodigdheden te kopen. Ik heb wat getekend, maar ook al niet veel. Ik heb vaak gewandeld en foto’s gemaakt, dat neemt tijd,  bij mij dan.En verder? Ik zou het niet meer weten. Het komt erop neer, dat ik steeds minder doe op een dag en daarom denk ik zo maar dat de tijd harder gaat. O ja, een collega/vriendin Floor M. kwam een ets bij mij kopen voor haar zoon en natuurlijk hebben we meer etsen bekeken en nog gezellig gekletst. Maar…die middag was ook al zo voorbij. Zie je nu wel dat de tijd sneller gaat dan vroeger? Neem nu onze schilder die ons beloofd had de buitenboel af te komen schilderen in maart en volgens mij is het nu mei en nog steeds geen schilder.  Daarom belde ik hem maar eens. “Ja, er kwam wat tussen, weet u wat, even kijken m… mmm…, ja, ik kom de eerste of tweede week van juni”. “Echt waar?” vroeg ik ongelovig. “Dan ziet u mij verschijnen, mevrouw” beloofde hij. Dat kan dan wel wezen en ik moet hem wel geloven, hoewel… maar toen ik het gesprek beëindigd had, dacht ik: waar zijn dan die maanden gebleven???  Te weten maart, april én mei, die al bijna om is. Zien jullie nu dat de tijd vliegt? Die schilder weet ook vast niet meer wat hij allemaal uitgespookt heeft en zo zal het met de timmerman ook gegaan zijn, vermoed ik. Dat jullie nog aan bloggen toekomen en sommigen nog wel iedere dag, dat mag wel een wonder heten… Maar misschien gaat de tijd in Zeeland (Ria), Friesland (Wieneke) en Groningen (ReneSmurf) wel langzamer. Het is daar tenslotte ook rustiger en kalmer en minder stress enzo. Maar ja, ik blijf toch lekker in Noord Holland wonen, hoor. Tenslotte is het overal wát, nietwaar?

Jaarplan 3

Het werkt fantastisch zo’n jaarplan, voor mij dan. Het afgelopen jaar –want ik was in half oktober begonnen – zou ik minstens 2 etsen per week maken en ook dat is weer gelukt. De meeste mensen hier vinden ze nog mooi ook, want ik heb er toch al aardig wat verkocht. Dus nu ga ik aan jaarplan drie beginnen. Dat wordt voornamelijk schilderen, met acryl en met olieverf op doek. Wat groot en wat klein, we zullen zien hoe het bevalt. Ik dacht dan één schildering per week te maken. Verder ga ik ook door met etsen, want dat is toch een techniek die mij erg bevalt. Misschien breid  ik het wat uit, met zuurbijten en aquatint; ik leg u dat t.z.t. wel uit, hoe dat gaat.  Eén ets per week moet ook lukken. Dat zijn zo ongeveer de plannen. Als het net zo goed gaat als de vorige twee, ben ik dik tevreden. Het geeft veel voldoening als je tot de conclusie kan komen dat je hard aan het werk bent.  Misschien ook wat grotere tekeningen… ho ho Thé, niet té veel, hè!

een wat ouder schilderij.

Kunstideeën

Ik heb even niks te schrijven. Ik ben druk bezig met tekenen en etsen en er begint een ideeënstroom op gang te komen. Voordat ik nu alles vergeet, want ja, ik begin een dagje ouder te worden of ik had dat altijd al, dacht ik het hier maar te noteren. Kan ik altijd nog eens terugkijken. Slim hè? Dit wordt idee numero één. U zult er misschien niks in zien, maar ik stel mij daar een heleboel bij voor. Ik noem het ‘waterkunst’. Ik heb al eens een expositie over water gehad, dus het past in mijn ‘oeuvre’ zoals dat zo deftig heet. Het is nu nog maar een simpel rijtje foto’s, maar wie weet wat het zal worden!

 

 

 

Nieuw plan

Ha hoera!  Het gaat goed met de etsen. Ik had mij voorgenomen er twee per week te maken of één als het een meer bewerkelijke is. Ik ben nú al boven de vijftig en dat is ruim genoeg voor een half jaar. “We zitten nu pas net in maart”, zult u zeggen, maar ik ben begonnen in oktober. Als ik mij iets voorneem, begin ik ook meteen. Dat is het beste, is mijn ervaring. Het aantal is natuurlijk niet echt belangrijk – ik krijg geen boete als ik te weinig produceer -maar ik heb zo iets gewoon nodig. Een stok achter de deur of mijzelf achter mijn broek zitten, zo iets begrijpt u wel? Omdat het zo goed gaat, ga ik mijn plannen voor het tweede half jaar een tikkeltje wijzigen. Als de maand maart om is (een half jaar) ga ik eventueel minder etsen, groter tekenen en één schilderij per week maken. Dat is het plan. “Wat hebben wij ermee te maken, jij doet toch wat je zelf wilt…”, zult u zeggen. Nou, ik hoop eigenlijk op een beetje aanmoediging, dat is het enige wat u hoeft te doen. Dat wilde ik maar even zeggen. Ik plaats er een kleine ets bij, die ik vanmiddag gemaakt heb. Ik vond hem zelf zo leuk geworden. ‘Een vrouwen-onderonsje’ is de titel..

 

Weet u nog …

Weet u nog dat spelletje “Alle vogels vliegen…?”   IK zal uw geheugen even opfrissen. Eén iemand had de leiding en riep: “Alle vogels vliegen” en als je vond dat het klopte, stak je gauw je handen omhoog. En dat ging in een rap tempo verder: “Alle mussen vliegen, alle eenden vliegen, alle apen vliegen…”enz. Stak je bij alle apen vliegen je handen omhoog was je AF. Tot er eentje overbleef en die was de winnaar. Wat er verder dan gebeurde, weet ik niet meer zo goed. We deden dat spelletje e.a. vooral op verjaardagsfeestjes en een lol dat we hadden…. ! Ja, dan verlang ik wel eens naar die tijd, dat je geweldig plezier had om de kleinste dingen. De leraren en leraressen vonden dat minder, hadden daar weinig begrip voor en stuurden wat giechelkonten de klas uit. Regelmatig stond ik dan ook in de gang, maar goed, ik kon nu eenmaal slecht mijn lachen inhouden.  En mijn lachen was ook nogal aanstekelijk en dus zat er niks anders op.

Dat alles kwam opeens in mij op, toen ik vanmiddag braaf een sneeuwuil zat te etsen. Misschien kunt u dat spelletje ook weer eens doen, is echt heel leuk. Ik ga nu even kijken hoeveel vogels ik in mijn etsenverzameling tot nu toe heb. Ze staan namelijk allemaal in een album op Facebook, maar… niet iedereen doet aan FB, dus speciaal voor jullie ‘de vogels’.

…en een dood vogeltje (Boeli zijn schuld)

Klik op foto voor groter

Niet alles tegelijk

Boeli, wat een model!

Hoe meer ik teken én ets, hoe minder ik schrijf. U heeft het vast wel gemerkt. Voordat jullie nu misschien gaan denken, dat er iets met mij is, zal ik proberen gauw een stukje te schrijven.

Het komt zo, lieve lezers, dat een mens nu eenmaal niet alles tegelijk kan. En áls ik met  iets bezig ben, werp ik mij er ook helemaal in. Dat zit nu eenmaal in mijn aard. Dat had ik als kind al, heb ik van mijn moeder gehoord. Een beetje rustig de boel aanpakken is er niet bij. Daarom kom ik nu bijna niet tot schrijven. Jammer misschien, maar het is nu eenmaal zo. Ik had ook wat foto’s gemaakt om Wieneke en Hanscke het etsprocédé uit te leggen, maar ik kan ze even niet meer vinden. De foto’s dan, hè? Nou ja, komt nog wel eens en anders is daar nog altijd die heerlijk handige Google.

Ik zal u mijn laatste etsen laten zien, ik lig helemaal op schema, (zelfs erboven) nl 1 of 2 per week. Ik zit nu op 23 stuks. Het aantal doet er helemaal niet toe, maar het is goed voor mij, heb ik gemerkt. Nu mensen, ik leef nog en ik heb tijd te kort. Hier wat gezellige plaatjes.

Tja…?

Tja, wat is er allemaal gebeurd sinds mijn laatste logje van 7 november? Kennelijk voor mij niet de moeite om er over te gaan schrijven. O ja toch, ik schrok mij wezenloos woensdag ochtend toen ik op FB zag dat die Trump toch gekozen was.  Hoe is het mogelijk?  Maar goed, daar hebben al veel mensen het nodige over geschreven.

De vorige week ben ik begonnen mijn atelier weer eens goed op te ruimen; het was er een bende. Ik begon maar ergens, ik zal het u vertellen. Eerst had ik mijn etspers al ontdaan van doosjes, schilderijen en allerlei spullen. Dat was een logisch begin natuurlijk, want anders had ik geheel geen etsen kunnen drukken. Toen ruimde ik een baan vrij naar de etspers, zodat ik er gemakkelijker bij kon komen.

En zo ging ik verder, de hele week, mensen. Het is nog lang niet klaar, maar het vordert. Ik heb bijvoorbeeld een grote werktafel uitgegraven en schoongemaakt. Hij ligt er nu stralend en vol verwachting bij. Zondag zijn wij, zoon M. en ik, even naar de aankomst van Sint gaan kijken. We hadden ook gewoon thuis kunnen blijven, want hij rijdt voorbij ons huis, één keer heen én één keer terug (wat een luxe, niet?)  maar je hebt dan weer eens andere foto’s, dachten wij.  En dat was goed gedacht. Verder ga ik stug door met etsen, veel van de dieren van Artis.  Ach, had u gehoord dat er een girafje was geboren en dat hij heel gauw al dood was?  Zo jammer is dat. Tot slot zal ik u mijn nieuwste etsen laten zien en neem mij voor de zoveelste keer voor wat vaker iets te schrijven, maar ja???  We zullen zien.

Jaarplan 2

Aangezien ik op 21 september klaar was met mijn vorige jaarplan , het mij goed bevallen is en ik zelfs  414 stuks gehaald heb (i.p.v. 366) , wordt het nu tijd voor jaarplan nr. 2. Dat wordt het ETSjaar. Mijn plan is 1 á 2 etsen per week te maken, al naargelang de bewerkelijkheid. De rest van de week ga ik door met tekenen, want ik vind het veel te leuk, ook al is het niet altijd gemakkelijk. Daarnaast begin ik weer rustig met schilderen. Nou, is dat geen mooi plan? Voor mij wel, want ik ben een mens van ‘uitstellen, van “morgen maar” … enz.’  En dit werkt!  Zo goed zelfs dat ik gisteren al mijn eerste etsje gemaakt heb. Een droge naald, d.w.z. dat je de tekening met een etsnaald erin krast (zwaar werkje, vind ik) en dat de plaat niet in het zuur gaat. Een vogeltje is het geworden, een beetje dood want het was een cadeautje van Boeli. Ik heb het destijds gefotografeerd en zo kon ik het nu gebruiken.

P,S. Het valt nog niet mee om precies de goede druk te krijgen.