Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Advertentie

Druk

Nu pas heb ik tijd om een stukje te schrijven.  Afgelopen vrijdag kreeg ik hier vanuit Nijmegen mijn jeugdvriendin op bezoek. Wij hebben nog samen op de lagere school gezeten vanaf de 5^e en 6^e klas en zijn ons hele leven bevriend gebleven. Wij hebben elkaars ouders gekend en broers en zussen. Dat is vooral nu zo bijzonder. Normaal ontmoeten wij elkaar in Amsterdam maar nu kwam zij naar mij toe. Normaal praten  wij over van alles en nog wat, dus niet alleen over vroeger, maar nu hebben wij –“rebbeldebebbeldebebbel” – enorm veel herinneringen opgehaald. Wij waren even als het ware weer een beetje jong, leuk hè?

Zaterdag en een stuk zondag kwam mijn andere zoon Aron met zijn gezin, zijn vrouw Linda en de kleinkinderen Mare en Rein. Dat is altijd nogal druk, want ze kletsen allemaal door elkaar en toen ze later met z’n allen naar de kringloop waren, ben ik een tukje gaan doen. Zoon Martijn was er ook en heeft deze foto’s gemaakt. Maar goed, het was toch gezellig. Ze hebben allemaal met van alles geholpen, heel aardig van ze. 

Van onze dokter heb ik afgelopen week een nieuw pilletje gekregen naast de paracetamollen, een heel klein pilletje, dat wonderen verricht. Ik moet het ’s avonds voor het slapen innemen en … ik sliep niet alleen heerlijk maar hij werkte wel tot in de middag. En nog steeds, wat heel fijn is, want ik heb vaak pijn in de rug. Nu lieve lezers, geniet van het leven, zou ik zeggen.

Een geweldige vondst

Het afgelopen weekend kregen wij bezoek: uit Gorinchem zoon Aron en zijn vrouw Linda, de( klein)kinderen Mare en Rein en uit Hoorn zoon Martijn.  De boel was compleet dus. Het was tevens  in ons dorp de intocht van Sinterklaas en hoewel er geen gelovigen meer onder ons zijn, vond iedereen dat toch heel leuk. Temeer daar hij twee keer door de Hoofdstraat komt, één keer gaat hij naar rechts  en na een tijd komt hij weer terug. Bijzonder hè? Zaterdagavond zette men de schoenen klaar, wij zongen de bekende liederen, heel zuiver maar ook veelstemmig vals. Enfin, de Sint heeft het ons niet kwalijk genomen want ’s ochtends had iedereen wel muizen en ander snoepgoed in zijn of haar schoen.

En dan de optocht, alles gezellig ouderwets, alsof hier geen protesten zijn doorgedrongen. De Pieten pikzwarte gezichten. Het enige nieuwe –nou ja, van de laatste twee of drie jaar- is de vrouwelijke versie, Pieten met leuke jurkjes en lang haar. Er is ook geen wanklank gevallen of iets naars gebeurd, nee, vrolijkheid troef. Mare stond buiten met haar mooie blonde haren los en menige Piet zag ik kijken. Zij werd ook royaal bedeeld met pepernoten, hartjes en schuimpjes, tot haar grote plezier.

Maar wat is nu die schat, zult u denken? Wacht maar, ik leg het uit. Al heel lang waren wij een deel van de Lego en de Play Mobiel van vroeger kwijt. Tot afgelopen zondag dus. Op een verborgen hoekje van een van de zoldertjes in onze school vonden Rein en zijn papa een heleboel van dat spul terug. En niet alleen dat maar ook veel andere dingen van vroeger: prijzen en medailles voor het badminton, ladingen autootjes, een kasteel (ook Play .Mobiel.) zonder gebruiksaanwijzing, riddertjes en nog van alles wat. “Zullen we nóg een keer gaan, Oma?” vroeg Rein. Zo gezegd, zo gedaan. Binnen de kortste keren lag alles vol. Er was meer opwinding dan de Sint ons kon brengen, de tafels lagen vol met spullen uit een ver verleden. Het leek wel een beetje op de schat van de Graaf van Monte Christo of van Scharlaken Rackham. Ik was ook heel verrast, want ik had de moed om het nog terug te vinden al lang opgegeven. En dan opeens … haha, dat was nog eens een vondst, zeg!

 Dank je voor de bijdrage aan foto’s. Martijn.

Waar blijft de tijd?

Er is een klimaatverandering op komst –dat weet iedereen- maar de laatste tijd vraag ik mij af of het mogelijk is dat er ook een tijdverandering  bezig is. Zo heb ik een logje geschreven over een fijn weekend, zo is het al bijna een week verder en nú, donderdag, is het al weer bijna zo ver. En in die tussentijd heb ik niks geschreven. Wát heb ik eigenlijk wél gedaan? Wat huishoudelijke dingessen, maar dat mag geen naam hebben. Gelezen, het boek Job van Josef Roth, heel mooi, een aanrader. Ik was met KwasterHans in Amsterdam om wat verfbenodigdheden te kopen. Ik heb wat getekend, maar ook al niet veel. Ik heb vaak gewandeld en foto’s gemaakt, dat neemt tijd,  bij mij dan.En verder? Ik zou het niet meer weten. Het komt erop neer, dat ik steeds minder doe op een dag en daarom denk ik zo maar dat de tijd harder gaat. O ja, een collega/vriendin Floor M. kwam een ets bij mij kopen voor haar zoon en natuurlijk hebben we meer etsen bekeken en nog gezellig gekletst. Maar…die middag was ook al zo voorbij. Zie je nu wel dat de tijd sneller gaat dan vroeger? Neem nu onze schilder die ons beloofd had de buitenboel af te komen schilderen in maart en volgens mij is het nu mei en nog steeds geen schilder.  Daarom belde ik hem maar eens. “Ja, er kwam wat tussen, weet u wat, even kijken m… mmm…, ja, ik kom de eerste of tweede week van juni”. “Echt waar?” vroeg ik ongelovig. “Dan ziet u mij verschijnen, mevrouw” beloofde hij. Dat kan dan wel wezen en ik moet hem wel geloven, hoewel… maar toen ik het gesprek beëindigd had, dacht ik: waar zijn dan die maanden gebleven???  Te weten maart, april én mei, die al bijna om is. Zien jullie nu dat de tijd vliegt? Die schilder weet ook vast niet meer wat hij allemaal uitgespookt heeft en zo zal het met de timmerman ook gegaan zijn, vermoed ik. Dat jullie nog aan bloggen toekomen en sommigen nog wel iedere dag, dat mag wel een wonder heten… Maar misschien gaat de tijd in Zeeland (Ria), Friesland (Wieneke) en Groningen (ReneSmurf) wel langzamer. Het is daar tenslotte ook rustiger en kalmer en minder stress enzo. Maar ja, ik blijf toch lekker in Noord Holland wonen, hoor. Tenslotte is het overal wát, nietwaar?

Een bijzonder weekend

Toevallig – nee, niet speciaal voor Moederdag- was dit weekend iedereen thuisgekomen. De kleinkinderen kwamen pas aan het eind van de zaterdagmiddag want er moest eerst nog gevoetbald worden en hun moeder moest ook nog tajsji lesgeven, maar rond half vijf waren ze er dan toch. “Oma” riepen zij in koor, “wij willen knutselen…” Dat was leuk, want ik had die week met opruimen juist een heleboel knutselspullen in een grote doos gedaan, dan konden ze maar kiezen, dacht ik. En dat was goed gedacht. “Oma, mama mag niet in de gang komen, hoor! Voor Moederdag, snap je wel?” Wij  knikten allemaal heel geheimzinnig en ze gingen meteen met iets aan de slag. En ik moet zeggen, dat ze allebei iets ontzettends leuks gemaakt hebben. Mare een varkentje in een hokje met stro  (getekend en met kralen geplakt) en Rein een afbeelding van zijn moeder met goudkleurig haar, een tasje en een bad met badschuim. Kijk, hier zijn de foto’s.

Ze hebben alles zelf verzonnen en binnen een uurtje gemaakt. Ik ben trots op ze en hun moeder natuurlijk ook de volgende dag. ’s Avonds kletsten wij wat en iemand zette even het songfestival op.  “Hè nee toch, niet dat stomme gedoe” en dat vond eigenlijk iedereen ook. Maar na een tijdje kijken, gebeurde er zo iets als een wonder. Onze beide zoons zagen de humor er van in en kregen de slappe lach. En bij ieder nieuw nummer moesten zij nog harder lachen en riepen: “Wij zijn helemaal omgeturnd….hahahahaha…wat een stom gedoe !”  Zij leverden samen commentaar wat wij niet verstonden maar het was zo’n aanstekelijk gelach, dat wij net zo moesten meelachen en bij iedereen liepen de tranen over de wangen. Ik denk niet dat dát de bedoeling was maar wij hadden ondanks dat songfestival een geweldige avond.

Kerstmis 2017

Ze slapen niet echt, hoor. De boeven, ze kunnen zo bij het toneel.

Zo, dat hebben we weer gehad. Hoewel het heel gezellig was uiteindelijk,  de hele familie compleet was, hadden wij in de aanloop naar het feest allerlei tegenslag. Ik noem maar wat dingen: wegens tijdgebrek besloten wij de kerstpost voor het eerst van ons leven met de mail te doen, in de veronderstelling dat wij van de hele familie én van onze vrienden alle mailadressen wel zouden hebben. Maar nee, dat was dus niet het geval. Het kwam er toen op neer, dat wij, in de zenuwen geschoten,  sommige mensen die wij áltijd stuurden vergaten nota bene. Inmiddels waren wij te laat voor Kerst en behoorlijk stressig geworden, terwijl wij net gedacht hadden dat het zoveel gemakkelijker zou zijn. Bovendien waren wij telkens wat kwijt, het laatst mijn nieuwe verse agenda, die ik juist tijdig gekocht had, Nou ja, nog vóór de Kerst stortten wij al bijna in en was ik geneigd om te gaan kijken of er voor ons nog plaats was ergens in een herberg in een of ander land.

Maar dapper besloten wij thuis te blijven en het Kerstfeest gewoon te vieren net als héél véél andere mensen, boodschappen te gaan doen, bedden te dekken, de ergste rommel te ruimen en menu’s voor vegetariërs door te kijken. Een boompje en mijn mooie kerststal stonden er al een tijdje. Nou ja, wij vergaten wat en Kwaster ging nóg maar eens naar de winkel. Maar ik geloof dat het toen wat rustiger werd in onze gemoederen. En toen werd het Kerstmis, wij lagen bij nacht in ons bed. Wij sliepen heerlijk en hoorden d’engelen nauwelijks zingen. Verder was er geen pech meer, iedereen vermaakte zich, er is niets aangebrand, noch eten, noch mens of kind en dat, lieve mensen, was het wel zo’n beetje. Hoe was uw Kerst, als ik  vragen mag?

Een doorloopverhaal

Is weer eens wat anders, maar of het lukt? We zullen zien. Een paar uurtjes geleden zijn de kleinkinders gearriveerd, Mare en Rein, samen met hun vader Aron en hun moeder Linda. Ze hebben met de nieuwe viltstiften de ramen versierd, in kerstsfeer gebracht dus. Straks zullen ze er wel mee doorgaan,. Ze hebben wat gedronken en een broodje gegeten en daarna gingen we meteen aan de appeltaart. Intussen zocht ik voor iemand, die dat nodig had ijzerdraad. Daarna werd mij gevraagd of ik blauw garen had. Gelukkig wist Mare het zelf te vinden, dat scheelt weer. Daarna ‘deden we een spelletje waarbij je gewoon kon blijven zitten op je stoel’. Het spelletje heet: ‘Neem een persoon in je gedachten”. Kent u het? Het was de Kerstman en toen prinses A a A… hoe heet ze nou? De oudste, die!’ Ah, prinses Amalia! Ja,ja, moeilijk hoor. Ze zijn nu even naar de Kringloop en ik kan jullie berichten van de stand van zaken hier. Tot later. O ja, ik heb in de sneeuw een foto gemaakt van Mare.

Steeds maar de deur uit

Net had ik nog geschreven, dat ik in zo’n prettige saaie tijd zat, waarin je veel voor jezelf kunt doen of de uitnodigingen en afspraken stroomden binnen. Een tweede vollemaansfeest bij Gerrit aan het IJsselmeer, met een ander gezelschap want het werden er te veel, geloof ik. Wij horen kennelijk bij beide categororieën en natuurlijk voelen wij ons gevleid. Hans gaat zijn visschotel maken waar iedereen zo dol op is. Ik hoop nu maar dat het mooi weer is, want dan ga ik misschien wel zwemmen. Dat heb ik nog niet gedaan sinds die kwestie met de gebroken arm.

Ik kreeg een uitnodiging van iemand die gaat promoveren in de filosofie. Zij heeft vele talenten, zij heeft al wat boeken geschreven, zij is kunstenaar en illustreert, zij maakt performances en theater  én zij studeerde ook nog en nu gaat zij promoveren zelfs. Knap hoor.

Verder heb en had ik afspraken voor de diabetescontrole. Binnenkort ontmoeten mijn jeugdvriendin en ik elkaar in Amsterdam; dat was al weer een tijd geleden. Afgelopen dinsdag was ik trouwens ook al in Amsterdam, in Artis. Het was er druk, heel veel toeristen en scholieren vanwege de vakantie.  Ik trek mij daar weinig van aan; ten slotte kom ik voor de dieren.

Nou ja, zo heb ik nog ’t een en ander, maar we zullen wel zien. Ik plaats hier gezellig een tekening bij en dat is dat.

Een vroeg vollemaansfeest

Ik bedoel maar dat het water van het IJsselmeer nog te koud is om te zwemmen. Wij zijn tenslotte niet zo dapper/gek (vult u maar in) als veel Russen.

Maar wij hebben wél een groot gedeelte van de avond lekker buiten gezeten. Alleen al dat kijken over het water is zo heerlijk en rustgevend.

Daarbij schenkt onze vriend Gerrit een goede wijn en … wordt er gemusiceerd. Wat later op de avond werd er een heerlijke maaltijd verzorgd en nog steeds konden wij buiten zitten. Wij zagen oude bekenden terug en maakten kennis met nieuwe. Kortom een heel bijzondere avond. Gerrit maar ook Maartje, onze hartelijke dank.

PS klik op deze foto voor een filmpje 

Mare 9 jaar

Gisteren reisden wij opgewekt richting Gorinchem (Gorcum), want onze kleindochter Mare werd 9 jaar. Wij hadden ons voorzien van een mooie doos Lego met elfjes én extra oorbelletjes, want zij heeft sinds een tijdje gaatjes. Ik vond bij de juwelier heel passende: muzieksleuteltjes. U weet nog dat zij dwarsfluit speelt? Toepasselijk dan, hè? Zij mocht ze ruilen maar dat hoefde niet. Als u ooit in een klein orkest een blond meisje dwarsfluit ziet spelen en zij heeft toevallig in ieder oor de welbekende g-sleutel, dat is dat vast onze Mare.