Bijna een 'poezieplaatje' geworden, maar dan zonder die eeuwige glitter van tegenwoordig (foto TA)
Een luxeprobleem in onze samenleving , dat is het eigenlijk. ‘Iedereen heeft alles al of zou het bij God of de baard van de profeet ‘ niet weten, als je hen vraagt of ze nog verlangens hebben. Ik bedoel natuurlijk met verlangens, die dingen, die je in een winkel of zo kan kopen, dat begrijpt u wel. Wij hebben in de familie én in de vriendenkring veel december- en januari -jarigen. Ik zal u zeggen, dát is piekeren, hoor! En ik ben niet iemand die met een envelopje aan kom zetten. Zo van: ‘nou, koop dan zelf maar wat…ben ik er af’. Nee, dan ga ik er tóch iets van maken, tóch in winkels kijken, enfin, het geeft een hoop onrust en soesa. “Psssssssssssst, kom eens dichterbij”, even wat verklappen: mijn moeder is het ergste. Al jááááááren eigenlijk. Heel vroeger toen het bij ons nog een huishouden van Jan Steen was, hoewel wij allemaal al de deur uit waren, was het voor Kwaster en mij gemakkelijk. Niet leuk maar je wíst tenminste wát. Mijn moeder zei eens : “Ja, het is …uh ik vind het moeilijk om te zeggen en…uh ik schaam mij wel, maar van de kopjes die jullie mij vorig jaar gaven, is veel gebroken…en uh…” “Goed idee Mam, we kopen nieuwe, hoor! Gelukkig weten we dan wat…..” Geen probleem. Wij kochten nieuwe kopjes en zij was weer blij. Natuurlijk hadden wij er nog wel een leuk verrassinkje erbij, want alweer kopjes….. Het jaar daarop was er weer veel gesneuveld, ook veel kopjes –ik zei u al een huishouden van Jan Steen- en ja gezellig wij kochten weer eens andere bakkies voor de koffie. De laatste keer echter begingen wij een grote fout –een onherstelbare- wij kochten zonder het te weten ONBREEKBARE dingen. Het jaar daarop waren dus alle koppies nog heel , potverblomme. Nu wordt zij 94, ja echt waar en we gaan het zeker vieren. En wij piekeren ons weer een ongeluk. “Koop gewoon een mooie plant of een boeket” opperde zoon Martijn. Nee, dat kan ook niet, want water geven gaat niet zo goed meer en zij wil het de zusters niet steeds vragen. “Weet je Kwaster”, zei ik, “misschien heb je wel een leuk droog Kerstboeket of zo iets, dat je helemaal geen water hoeft te geven; je ziet soms best mooie….”. Kwaster schudde glimlachend van nee. “Dan staat het er volgend jaar nog..” zei hij. En wij dachten allebei aan de onbreekbare kopjes en zo was de cirkel weer rond.
Thérèse Aarts 
Ik heb ergens eens iets gelezen over een oude mevrouw, die ook nooit iets wist voor haar verjaardag. Zij woonde in een verzorgingstehuis en was altijd vol lof over de mensen, die haar verzorgden. Toen hebben de kinderen voor haar verjaardag een grote mand gemaakt en die volgedaan met kleine, heel mooi ingepakte aardigheidjes. Stukjes lekkere zeep e.d. Die kon die mevrouw toen leuk uitdelen aan de verzorgers de dag na haar verjaardag. Ze vond het prachtig!
Wieneke, is echt een geweldig idee. Maar mijn moeder -ondanks haar leeftijd- maakt nog steeds iets, al jaren en nu nog steeds, een iets van haarzelf (geboetseerd, geschilderd..) met daarin een aardigheidje, voor de verzorgers en verzorgsters. Zelfs dat kunnen wij dus niet doen. Mijn zaliger papa zei steeds: “Zij heeft de regie nog in handen” en dus niet alleen de regie. Maar ik onthoud het zeker.
Een sjaaltje, er zijn zulke leuke tegenwoordig en dat vind ik nou echt iets voor oude dames en dan voor de gezelligheid een chocolaatje erbij 😉
Goed idee Ria. Ik heb gelukkig nog de tijd, de 27e dec. pas. Dank je voor het meedenken.
Kun je niet een kopje schilderen of tekenen? Stilleven van een theekopje, dampend en wel. Maak er een lijstje omheen en dan zeg je erbij: ‘Moeder, deze had je nog niet’ :-))
Ontzettend goed bedacht, Bertie. Maar mijn moeder schildert al een paar jaar zelf, heeft les in een groepje en wie gaat er het snelst én het beste? Jawel. Wij hebben haar ook al massa’s doekjes en verf en penselen gegeven…..je snapt: heel moeilijk voor mijn moeder iets te bedenken. (Een e-reader is zij tegen, dus dat wordt ook niks.) Hans (Kwaster) heeft wel een leuk boekje gemaakt over haar familieafkomst. Desnoods, maar dan ook echt desnoods krijgt zij een dikke plakkerige vettige lekkere KUS en verder niks.
Een kado is altijd lastig.
Ik zou een scheurkalender doen!
ik zou haar een foto-album maken met al haar herinneringen uitgebeeld.
Mijn moeder kan zich nu al uren bezig houden met oude foto’s.
Dat lijkt mij ook een zeer goed idee.!
Of een foto op canvas voor aan de muur met alle kinderen en kleinkinderen erop.
zo’n lekker ouderwets geurtje: 4711, Maja
Ze zal blij zijn als jullie komen met een hart vol liefde en misschien een bloemetje….
Met dat probleem zaten wij ook voor mijn vader. Ik heb maar een geurtje gedaan. Het was alleen wel een beetje sneu dat het Hugo Bosch geurtje vergeleken werd met de Fresh up die hij vorig jaar van een nichtje gekregen had en dat nog mooi ingepakt stond….
We komen allemaal met goede invallen maar wat ìs het moeilijk om een passend presentje te bedenken. Loes’ idee is misschien nog het beste.
Of je viert haar verjaardag zoals de grieken als zij eens extra uitbundig willen uitpakken, dan gooien ze een heel servies kapot. Twee vliegen in een klap.
(um, dit is serieus, dat doen ze echt. Dit is geen stukje dat het eigenlijk weer over de euro en schuldenlasten enzo wil hebben)
Hahaha, ja, ik weet dat de Grieken dat doen, Lijkt mij ook heerlijk en bevrijdend om dat eens te doen.
Duimpje op!
Wat Irene schrijft is erg pratisch. Ga naar de kringloop, haal daar een berg afgrijselijke kopjes en laat die bij aankomst uit je handen vallen. 🙂
Zelf weet ik al jaren niets. Ik wil dan ook geen cadeaux en geef ze ook niet. Komen is veel belangrijker dan geven.
Ximaar, is ook geweldig, een pracht van een openingsact.