Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Eindelijk hier weer een stukje

Dan kunt u  lezen hoe het momenteel met mij gaat. Ik zal u zeggen: “Het gáát… , dan een beetje beter, dan een beetje minder” Ik kan niet erg goed meer lopen, alleen kleine stukjes, want anders is het te vermoeiend. Gelukkig blijven er nog veel dingen over die ik wel kan. En ook uitgaan lukt met hulp van Hans en een rolstoel. We zijn dan ook al 2 keer naar Artis geweest, een keer naar het Rijksmuseum én naar het museum in Alkmaar. Die musea waren er tot dan toe niet van gekomen.
Tussendoor lees ik veel en teken en ets met plezier. U ziet dat ik mijn dagen wel doorkom. Bovendien krijg ik heel vaak visite, is wel druk, maar het doet mij ook heel goed. En KAARTEN, KAARTEN ook al in grote getale, kortom ik word zwaar in de watten gelegd, lieve mensen.
 
Soms heb ik het wel moeilijk, hoor, maar ja, het blijft moeilijk, nietwaar?

Eindelijk in Artis

Even terug in de week: afgelopen donderdag was ik samen met Hans in Artis. Eindelijk. Het scheen eerder maar niet te mogen: óf ik moest naar een dokter óf er kwam iemand aan huis en dan vooral die hittegolf hè? IK ga echt niet met 40 gr. door Amsterdam lopen. Maar donderdag kon het zowaar. Wij hadden een heerlijke dag. We zagen het jonge gorillaatje heel goed én de babygibbon.

Verder dwaalden wij op ons gemak door de tuin, zowel de dieren bekijkend als de prachtige bloemen en planten. Daar zijn ze goed in, hoor bij Artis. In ieder seizoen, ook ’s winters, is er van een prachtige aanplant te genieten, waaronder veel eetbaars voor de dieren. Verser kunnen ze het niet krijgen en je ziet ze dan ook smullen. En wij? Wij hadden een geweldige dag. Wel een beetje stijf geworden, maar je moet er iets voor over hebben, nietwaar?

Een bestraling

Gisteren ben ik bestraald geworden.  (Een  paar dagen eerder waren er al foto’s gemaakt van mijn onderrug) . Dat zou heel goed helpen tegen de pijn, was mij verteld. Er waren toen dikke lijnen op mijn lijf getekend waar er precies bestraald moest worden. Hans bracht mij –hij gaat overal mee naar toe, de lieverd- en daar zaten wij, ruim op tijd, in een grote wachtkamer…  te wachten. Ik was al wat zenuwachtig maar toen het duurde en duurde … minstens een half uur en dát is dan lang, werd ik steeds nerveuzer. Raar, want het doet geen pijn en waarom dan, zou je denken.

Eindelijk was ik aan de beurt en lag ik onder een groot apparaat. Heel vriendelijk werd mij uitgelegd wat er ging gebeuren. Wat waardeer je in mijn toestand al die vriendelijkheid, temeer als je anders hebt meegemaakt. Dat vertel ik misschien nog wel een keer. Ik had kennelijk goed stil gelegen, want alles was in één keer goed gegaan en ik mocht weer naar huis. Het was een eenmalige bestraling, dus ik was opgelucht maar nog steeds bloednerveus. Misschien dat nu de waarheid pas echt goed tot mij doordringt??

Druk

Nu pas heb ik tijd om een stukje te schrijven.  Afgelopen vrijdag kreeg ik hier vanuit Nijmegen mijn jeugdvriendin op bezoek. Wij hebben nog samen op de lagere school gezeten vanaf de 5^e en 6^e klas en zijn ons hele leven bevriend gebleven. Wij hebben elkaars ouders gekend en broers en zussen. Dat is vooral nu zo bijzonder. Normaal ontmoeten wij elkaar in Amsterdam maar nu kwam zij naar mij toe. Normaal praten  wij over van alles en nog wat, dus niet alleen over vroeger, maar nu hebben wij –“rebbeldebebbeldebebbel” – enorm veel herinneringen opgehaald. Wij waren even als het ware weer een beetje jong, leuk hè?

Zaterdag en een stuk zondag kwam mijn andere zoon Aron met zijn gezin, zijn vrouw Linda en de kleinkinderen Mare en Rein. Dat is altijd nogal druk, want ze kletsen allemaal door elkaar en toen ze later met z’n allen naar de kringloop waren, ben ik een tukje gaan doen. Zoon Martijn was er ook en heeft deze foto’s gemaakt. Maar goed, het was toch gezellig. Ze hebben allemaal met van alles geholpen, heel aardig van ze. 

Van onze dokter heb ik afgelopen week een nieuw pilletje gekregen naast de paracetamollen, een heel klein pilletje, dat wonderen verricht. Ik moet het ’s avonds voor het slapen innemen en … ik sliep niet alleen heerlijk maar hij werkte wel tot in de middag. En nog steeds, wat heel fijn is, want ik heb vaak pijn in de rug. Nu lieve lezers, geniet van het leven, zou ik zeggen.

Na lang aarzelen …

 … heb ik besloten om door te gaan met mijn weblog, want hoewel ik het al bijna zeker wist, hoorde ik het officieel van de specialist: ik word niet meer beter. Om het heel duidelijk te zeggen: ik heb longkanker met uitzaaiïngen naar de lever en de botten.  Waarom zou ik dan niet meer schrijven, zou je denken? Wel, misschien omdat het ‘not done’ is? Ik althans lees het nergens op een blog. Maar ik ga het toch maar doen. Ik heb er behoefte aan. Bovendien hoeft het lang niet allemaal over ziekte te gaan. We zullen wel zien, ik ga het in ieder geval proberen. Dit was een kort stukje, maar u hoort nog verder van mij.

Héél heel hartelijk bedankt

Bij deze wil ik iedereen ontzettend bedanken voor alle kaarten, bloemen, berichten op FB en Weblog en hoe dan ook. Het deed mij erg goed. En nu… wil iedereen graag weten hoe het nu met mij is. Het lijkt net of ik thuis aan het opknappen ben, maar alles is onzeker. Van het ziekenhuis hoorde ik officieel nog niets, behalve dat er met mijn hersens alles in orde is. A.s. vrijdag heb ik een afspraak met een specialist en dan zal ik alles te horen krijgen, lijkt mij. Wel ziet het er somber uit, naar wat ik hier en daar opving. Fijn was dat onze huisarts bij ons thuis gekomen is en daar hadden wij een heel goed gesprek mee. Hans zorgt zo lief voor mij, onze kinderen zijn bezorgd, kortom over liefde en steun heb ik niets te klagen, integendeel.  En daarom , lieve mensen, proostte ik gisteren met man en zoon Martijn toch “op het leven”. Proost u met mij mee?

verzoek

Hoewel Thérèse mij daar meermaals om gevraagd heeft, kon ik, wankelend tussen hoop en vrees, niet eerder woorden vinden om aan haar verzoek tegemoet te komen. Zoals zij eerder daarover zelf schreef lag het hier al langer stil.
Vorige week vrijdag bemerkte ik tot mijn schrik dat ze problemen kreeg met spreken. Ik nam haar mee naar de huisarts, die haar naar de eerstehulppost liet brengen. Daar werden snel foto’s gemaakt. Er bleek geen sprake te zijn van een hersenbloeding, maar er waren wel diverse verontrustende afwijkingen te zien. Daarom werd zij opgenomen voor nader onderzoek. Omdat het Pinksteren was werd dat wat uitgesteld en gisteren was de MRI-scan, waarvan we nog geen uitslag hebben. Wel gaf een van de artsen te kennen dat de situatie meer dat zorgelijk is. Vanmiddag is er nog een “punctie”?? en zullen we meer weten over de aard van de aandoeningen.
Thérèse laat u allen hartelijk groeten en hoopt snel weer online te zijn.
Hans

Even wat uitleg

 Ik zal het proberen wat kort te houden. Een poos geleden ging alles goed met tekenen en schilderen, alleen moest ik oefenen voor mijn zgn. etalagebeen en dat ging beduidend minder. Soms leek het wat te vorderen, dan weer was het of ik opnieuw moest beginnen. En langzamerhand raakte ik nogal in de put: tekenen en schilderen lukte niet meer, schrijven en reageren op weblog, totaal geen zin meer in en zelfs 10 minuten tekenen deed ik nog maar af en toe. En zo sukkelde ik door. Ik kwam bij de vaatchirurg en die had zjn apparaten bekeken en werd helemaal enthousiast. “Veel beter dan de vorige keer. U hoeft niet terug te komen, hoor”. Dat was wel het laatste wat ik verwacht had. “Maar dokter”, zei ik, “ik loop nog net zo slecht…”  “Ja, bij mij  te zien, is alles prima. Door blijven lopen en bij de fysiotherapeut voorlopig blijven. Het beste mevrouw.”  Ik besloot nog eens een dappere poging te wagen en iedere dag een aardig stuk te lopen. Maar toen kwam er iets heel vervelends. Ik gleed akelig uit in de douche –ik had net zoals altijd heel voorzichtig gedaan- en vooral mijn hoofd moest het ontgelden. Er gingen de nodige hechtingen in, die er inmiddels weer uit zijn. Wat ben ik geschrokken, echt heel erg. Nu weten jullie in ieder geval waarom jullie zo weinig van mij hoorden. Ik hoop gauw weer op te knappen en het werk waaraan ik bezig was, weer op te vatten en met plezier, hoop ik.

Speeltje met poes

U kent dat wel hè als de zon op je horloge schijnt, dat dat dan op de vloer schijnt en beweegt, snel of langzaam net zoals jijzelf wilt dat het beweegt. En wie vindt dat nu leuk? De poes. Boeli kan er geen genoeg van krijgen. Hij probeert allerlei slimmigheden om dat ding toch maar te pakken te krijgen. Hij loert, doodstil zittend en springt er dan met een snelle sprong erheen. Net mis. Jammer. Dan anders. Ja, daar komt-ie; nu een sprong uit de hoogte, er bovenop. Weg is dat ding weer. Ik moet lachen en Boeli wordt steeds feller. Tot hij in de waterbak stapt. Dat is schrikken. Nou, even uitrusten dan maar. Laat het vrouwtje de boel maar opdweilen… Kijk, daar ligt Boeli dan. Wat een prachtige schaduwen geeft dat. Jammer dat hij het zelf niet kan zien. Of toch?