Afscheid

Thérèse zal hier niet meer schrijven.
Op mij rust de taak om hier wat te schrijven.
Vanochtend hebben we afscheid genomen van haar lichaam.
Haar persoonlijkheid leeft voort. Voor sommigen zal zij een vage herinnering blijven. Voor mij blijft zij mijn wederhelft.
De ongelooflijk vele reactie op internet en de tientallen brieven en kaarten die wij hebben ontvangen blijven misschien nog enige tijd onbeantwoord. Maar laat ik alle schrijvers verzekeren dat het haar heel goed heeft gedaan en mij nog steeds troost.

Ik houd deze pagina nog zo lang mogelijk “in de lucht” zodat ook nieuwe bezoekers kunnen genieten van haar bijzondere kijk op het leven en de wereld waarin zij geleefd heeft.

Hans Christiaan de Vries

Nou ja zeg…

Nu ben ik helemáál achter geraakt. En ik had nog wel twee heel prettige zondagen, waar ik best iets over had kunnen schrijven. Maar goed, het zij zo en het is niet anders. Ik doe het alsnog toch maar even maar dan in vogelvlucht.

De eerste zondag vierden wij de 12e verjaardag van kleindochter Mare. Ik zal –ook in het kort-  even vertellen hoe het met haar gaat. Zij speelt nog altijd op de dwarsfluit, maar zit even niet meer in het orkest. Zij zit in de laatste klas (de 8^e??) en gaat volgend jaar al naar de middelbare school. Zij kon zo prachtig turnen, zat in de selectie zelfs, met zo’n leuk pakje aan,  maar het werd te veel, er moest zo veel geoefend worden. En nu? Nu heel wat anders, zij voetbalt. Als dát geen heel groot verschil is, dan weet ik het niet. Zij is nu meer een stoere meid geworden in plaats van een sierlijk soort elfje, dat danste op de evenwichtsbalk. Zij holt nu met opgebonden haar en een voetbalpak aan samen met jongens en meiden achter de voetbal aan.

En dan nu het leuke van die dag. Die zondag was er in Gorkum heel toevallig een cultuurroute en of we daar misschien zin in hadden, opperden de beide ouders. Nou, dat leek iedereen wel wat en zo togen wij eerst naar het museum waar een tentoonstelling was die met eten te maken had, ‘De smaak te pakken’. Ik ga dat niet uitleggen, want het was zo divers. Maar zeker de moeite waard als je in de buurt bent. Hier zijn wat foto’s, de namen ben ik veelal vergeten, behalve van die man met de vis en dat gedicht; die zijn van Lucebert.

Verder zijn we in een galerie geweest, waar ik nog voor mijn verjaardag een cadeautje kreeg. Zoon Aron had opgevangen dat ik een vogeltje zo leuk vond –nee, was NIET de bedoeling- maar ik was er wel heel blij mee.

Daarna gingen we nog een andere ruimte binnen waar tot onze verrassing gemusiceerd werd. Twee dames zongen en speelden op diverse instrumenten. Lollige liedjes waar veel om gelachen werd.  Daarna zong een man in zijn eentje en bespeelde ook al diverse instrumenten.  En toen – helaas- kwam er een olifant met een lange snuit en blies deze middag uit.

Het staartje van 2018

Hoe gaat u het oude jaar uit?  Ik heb dit jaar o.a. beëindigd met een bijzonder feest,beste mensen.  Een WINTERFEEST bij onze lieve vriend Gerrit (die van het IJsselmeer  en de volle maan, weet u nog?)  Alle genodigde paren worden verzocht wat lekkers voor 3 personen mee te nemen, in dit speciale geval winterkost en Gerrit trakteert dan op een voortreffelijke wijn. Hans (Kwaster)  had ‘draadjesvlees’ gemaakt en ‘Waalse raasdonders’.  Nee,doet u geen moeite,  het is in geen enkel kookboek te vinden.  Kent u het boek Otje van Annie Schmidt? Daarin staan Kaapse raasdonders en Hans zijn gerecht is een variatie erop, met allerlei bonen, meer weet ik ook niet. Het is een voortreffelijk recept. Wij waren ietwat verlaat en toen wij binnen kwamen, stond de grote tafel al bijna helemaal vol. Het leek op ‘water naar de zee dragen’. Je wist bijna niet waar je aan moest beginnen, zeg. Men zag mij met verbazing rondkijken, waarop iedereen probeerde zijn eigen kook- of baksel het meest aan te bevelen, haha. Dat maakte het er niet gemakkelijker op. Eerst dan maar een slokje wijn, proosten op onze gastheer en een toastje met eiersalade. En muziek? Ja hoor, die was er ook. Hoe die mensen toch aan zulke prachtige stemmen komen… en zo mooi op een concertina kunnen spelen, om maar één voorbeeld te noemen… geweldig hoor.

Na het feest kwam Kerst –dat heb ik al beschreven – en verder ach een beetje tekenen, een beetje dit en een beetje dat, ik weet het niet precies meer. Wel weet ik dat het vandaag Oudjaar is. We zijn maar met z’n drietjes, want morgen op 1 januari is er al weer een kleinzoon jarig en gaan wij naar Gorinchem. Welnu lieve mensen, een heel prettige avond gewenst en dit is mijn wens voor het nieuwe jaar.

Voor vrienden en familie,
Laten we allemaal zoals dit schaap, om 12 uur voorzichtig onder het hek doorkruipen, naar een nieuw jaar met groener gras, met wittere wolkjes, met geregeld ’s nachts een buitje regen en vooral veel dingen waar hartelijk om te lachen valt. Zo’n 2019 dus.

Even over december…

Sinterklaas hebben we gelukkig achter de rug. De kop is eraf, zeg maar, van die zogenaamde feestmaand. Vroeger dacht ik nog wel eens:  “Ja hela hola, ik doe er niet aan mee, ze kunnen mij wat”. Maar ja, dan krijg je kinderen en die willen een boom met opeetbare kerstkransjes en eigenlijk ook wel een cadeautje eronder. En nu zijn er kleinkinderen, die vonden onze kunstboom al helemaal niks en aan mijn zelf gebreide prachtige figuren in de kerststal vonden zij ook niet zo veel aan, omdat ze er van mij niet mee mochten spelen. Nou ja, ik hou er niet van,van al die drukte. En hoe kom ik nu de kerstdagen door? Dit jaar dacht ik weer eens heel positief, zo van: “ik pak het groots aan, ik koop weer een echte boom –de kunstboom heeft het trouwens begeven- ik heb mijn profielfoto op Face Book met sterretjes versierd, ik zet de kerststallen op, ook die van Hans en plaats alle kerstversierselen die ik in de loop der jaren verzameld heb door de hele school”.  Ik doe dus de hele tijd alsof het dolle pret is en er vrede in mijn hartje is gedaald. Zo gaf ik de orgelman vandaag nog 50 cent bij wijze van een echte kerstgedachte. Dit alles hoop ik vol te houden tot en met Rein zijn verjaardag op 1 januari en dan ga ik misschien met echtgenoot op mijn verjaardag  (4 jan.) er even tussen uit. Zo had ik het ongeveer gedacht. Het kan zijn dat ik toch een keertje in huilen uitbarst; zeer waarschijnlijk zelfs, maar ook dat is niet erg, MITS men mij dan heel lief komt troosten. Enfin, samengevat de boom staat in de gang; die gaan wij morgen opzetten en versieren. De rest kan ik  wel alleen, lijkt mij. Misschien sla ik het zelf maken ener kerstkaart wel over dit jaar. Anders wordt het mij nu al te veel. Hoe doen jullie dat met de feestdagen? Vertel het mij maar rustig.

Een geweldige vondst

Het afgelopen weekend kregen wij bezoek: uit Gorinchem zoon Aron en zijn vrouw Linda, de( klein)kinderen Mare en Rein en uit Hoorn zoon Martijn.  De boel was compleet dus. Het was tevens  in ons dorp de intocht van Sinterklaas en hoewel er geen gelovigen meer onder ons zijn, vond iedereen dat toch heel leuk. Temeer daar hij twee keer door de Hoofdstraat komt, één keer gaat hij naar rechts  en na een tijd komt hij weer terug. Bijzonder hè? Zaterdagavond zette men de schoenen klaar, wij zongen de bekende liederen, heel zuiver maar ook veelstemmig vals. Enfin, de Sint heeft het ons niet kwalijk genomen want ’s ochtends had iedereen wel muizen en ander snoepgoed in zijn of haar schoen.

En dan de optocht, alles gezellig ouderwets, alsof hier geen protesten zijn doorgedrongen. De Pieten pikzwarte gezichten. Het enige nieuwe –nou ja, van de laatste twee of drie jaar- is de vrouwelijke versie, Pieten met leuke jurkjes en lang haar. Er is ook geen wanklank gevallen of iets naars gebeurd, nee, vrolijkheid troef. Mare stond buiten met haar mooie blonde haren los en menige Piet zag ik kijken. Zij werd ook royaal bedeeld met pepernoten, hartjes en schuimpjes, tot haar grote plezier.

Maar wat is nu die schat, zult u denken? Wacht maar, ik leg het uit. Al heel lang waren wij een deel van de Lego en de Play Mobiel van vroeger kwijt. Tot afgelopen zondag dus. Op een verborgen hoekje van een van de zoldertjes in onze school vonden Rein en zijn papa een heleboel van dat spul terug. En niet alleen dat maar ook veel andere dingen van vroeger: prijzen en medailles voor het badminton, ladingen autootjes, een kasteel (ook Play .Mobiel.) zonder gebruiksaanwijzing, riddertjes en nog van alles wat. “Zullen we nóg een keer gaan, Oma?” vroeg Rein. Zo gezegd, zo gedaan. Binnen de kortste keren lag alles vol. Er was meer opwinding dan de Sint ons kon brengen, de tafels lagen vol met spullen uit een ver verleden. Het leek wel een beetje op de schat van de Graaf van Monte Christo of van Scharlaken Rackham. Ik was ook heel verrast, want ik had de moed om het nog terug te vinden al lang opgegeven. En dan opeens … haha, dat was nog eens een vondst, zeg!

 Dank je voor de bijdrage aan foto’s. Martijn.

Het Zuiden roept … 3.

Aan ons ontbijt vroeg ik aan Hans:  “Wat zullen we gaan doen op onze laatste dag? Zullen we de rest van het van Abbe museum gaan bekijken? Zo vaak komen we niet in Eindhoven. Of eerst nog wat wandelen in een ander stuk bos?”  Hans hoefde al niet meer na te denken. Hij lachte geheimzinnig. “Nee Hans, we gaan nog niet naar huis. We hebben nog een hele dag! “ Hij lachte nog ondeugender en zei: “Je zult het misschien gek vinden, maar ik zou het liefst naar Jip en Janneke gaan kijken”. Nou, dat had ik inderdaad niet gedacht. “Heel leuk Hans, wil ik ook. Weer naar Zaltbommel!”

We waren snel ingepakt en gingen op weg. En al gauw waren wij ter plekke. Wij parkeerden de auto aan de Waal en bewonderden de allernieuwste brug. Daarna liepen wij het stadje in. Het begon met een beetje pech, want het Stadskasteel (museum) ging pas om 1 uur open, onze IJsmeneer was ook nog dicht, maar “de kerk is open” zei Hans opgetogen. Hij heeft iets met kerken vooral sinds hij een boek geschreven heeft over zijn overgrootpa, een kunstschilder,  die veel voor neogotische kerken geschilderd heeft. Wij gingen dus naar binnen en daar was iets aan de gang met groente en fruit, alles bio en gezond, dat soort dingen. Overal lagen pakken stro om het landelijk te maken. Hans kon toch de kerk nog wel bekijken, al vond hij dat gedoe wel raar en ik ging daar maar eens een rondje maken. Ook die markt of wat het ook voorstelde, was eigenlijk nog niet open.

Men was nog druk aan het inrichten, maar goed, toen wij alles gezien hadden gingen wij naar het grote Stadskasteel, vooral voor Fiep moet ik zeggen. En Fiep wás leuk. Het was niet zo’n grote expo, maar wel reuze gezellig.

Wij zagen ook Fiep haar tekenbureau, krijtjes en pennen. Ik begon mijn eigen Fiepverzameling weer meer te waarderen. Daarna liepen wij de tuin nog rond en dronken wat fris. En toen was het afgelopen; we gingen naar huis. We hadden prachtige dagen gehad, Hans evengoed, hoor.  Een romantische mini-huwelijksreis, zo voelde ik het. Dag dag.

Het vollemaansfeest 2018

Zaterdag om 6 uur zou het beginnen, het Vollemaansfeest bij onze gastheer Gerrit dat we om niet nader genoemde reden uitbundig zouden gaan vieren. Kwaster had de dag tevoren al een gedeelte van zijn inmiddels vermaarde vissalade klaargemaakt en in de koeling gezet. De volgende ochtend begon met een regentje, gevolgd door een stortbui. Heerlijk natuurlijk, maar wel vroegen wij ons af onder het voltooien van de  salade hoe het weer die avond zou zijn.

onze gastheer in djellabah

Ik zal het u zeggen: het was een heerlijk temperatuurtje, de zon scheen en veel later een prachtige maan, maar… het waaide keihard. Onze gastheer heeft bij het IJsselmeer een grote boom staan én ratelpopulieren aan de voorkant en beiden deden hun best om elkaar te overstemmen. Daarbij voegde zich het IJsselmeer met echte golven in zijn normaal gladde water.  

New-Foundländer

De musici die er waren om Gerrit  en ons allen te plezieren, konden er maar nauwelijks boven uit komen. We hebben toen de hele boel verplaatst naar een meer geluidsarme plaats. Daar klonk de muziek veel beter. Wij kregen lekkere wijn van Gerrit en iedereen had wat klaargemaakt. Bij elkaar was dit een tafel vol. Wij zagen veel oude kennissen en vrienden, wij aten een hap en namen een slok, wij zongen en praatten volop, kortom het was een heerlijke feestavond. Ik heb ontzettend genoten en Hans op zijn manier ook. Dank je wel, lieve Gerrit.

Goed plan

Gisteravond dacht ik opeens: ”Weet je wat, Thé? Je gaat gewoon ALLES leuk vinden. Dat feestje in een deftig hotel, je gaat erheen, bangerd die je bent, je gaat erheen én je vindt het LEUK!  Geen zin? Dan maak je maar zin!  Dat andere grote feest, waar heel veel mensen komen:  je mooi aankleden en GAAN. Je zult zien dat je ECHT geniet, je doet je vrienden er een plezier mee (hoop je dan) en je bent later trots op jezelf dat je toch maar mee bent gaan feesten, zoals normale mensen dat doen.

En als iemand je vraagt: “Heb je daar wel zin in, Thé?’ dan heel dapper zeggen: “Nou en of. Zeker wel. Een feest is toch zeker altijd leuk?”  Ja, zo ga ik dat doen en wie weet, ga ik er zelf ook nog wel in geloven, hahaha. Kijk, zo ben ik gelijk mijn eigen zielenknijper, is dat niet mooi? Hebben jullie nog tips wellicht?

Een bijzonder weekend

Toevallig – nee, niet speciaal voor Moederdag- was dit weekend iedereen thuisgekomen. De kleinkinderen kwamen pas aan het eind van de zaterdagmiddag want er moest eerst nog gevoetbald worden en hun moeder moest ook nog tajsji lesgeven, maar rond half vijf waren ze er dan toch. “Oma” riepen zij in koor, “wij willen knutselen…” Dat was leuk, want ik had die week met opruimen juist een heleboel knutselspullen in een grote doos gedaan, dan konden ze maar kiezen, dacht ik. En dat was goed gedacht. “Oma, mama mag niet in de gang komen, hoor! Voor Moederdag, snap je wel?” Wij  knikten allemaal heel geheimzinnig en ze gingen meteen met iets aan de slag. En ik moet zeggen, dat ze allebei iets ontzettends leuks gemaakt hebben. Mare een varkentje in een hokje met stro  (getekend en met kralen geplakt) en Rein een afbeelding van zijn moeder met goudkleurig haar, een tasje en een bad met badschuim. Kijk, hier zijn de foto’s.

Ze hebben alles zelf verzonnen en binnen een uurtje gemaakt. Ik ben trots op ze en hun moeder natuurlijk ook de volgende dag. ’s Avonds kletsten wij wat en iemand zette even het songfestival op.  “Hè nee toch, niet dat stomme gedoe” en dat vond eigenlijk iedereen ook. Maar na een tijdje kijken, gebeurde er zo iets als een wonder. Onze beide zoons zagen de humor er van in en kregen de slappe lach. En bij ieder nieuw nummer moesten zij nog harder lachen en riepen: “Wij zijn helemaal omgeturnd….hahahahaha…wat een stom gedoe !”  Zij leverden samen commentaar wat wij niet verstonden maar het was zo’n aanstekelijk gelach, dat wij net zo moesten meelachen en bij iedereen liepen de tranen over de wangen. Ik denk niet dat dát de bedoeling was maar wij hadden ondanks dat songfestival een geweldige avond.

Een klein optochtje

Gisteren waren we in Enkhuizen om een boodschapje te doen en plotseling hoorden wij in de verte muziek . Zou hier sprake zijn van Carnaval? Jawel, er stond iemand te wijzen dat wij naar links moesten, niet rechtdoor, want daar kwam een stoet aan. Zoon Martijn was zo slim om onmiddellijk zijn camera te pakken en maakte deze foto’s. Het bleek  maar een klein stoetje te zijn, in feite het kleinste Carnavalsoptochtje dat ik ooit gezien heb. Nu ben ik van oorsprong een Brabantse, dus ik heb veel heel grote stoeten gezien, zelfs zo groot dat zij ergens in de stad bleven steken. Maar toch was ik heel blij zomaar onverwacht dit stoetje gezien te hebben.  Ze hadden hun best gedaan, het was mooi weer en men toeterde er lustig op los.