Een tijd geleden kreeg ik van echtgenoot Hans een prachtige in bloei staande plant cadeau, de zogenaamde Stephanotis. “O wat mooi Hans, maar uh… hij is wel moeilijk, hè?” “Och” zei echtgenoot, “je moet het gewoon zien als een bloemetje; dat hou je ook niet maanden goed”. Ja, dat was zo. Ik genoot van de mooie witte bloemen maar al na een weekje hield hij het voor gezien. De bloempjes vielen af en toen was het een doodgewone groene plant. Ik gaf hem geregeld water, keek af en toe of er nog wat aan zat te komen en toen dat niet kwam, vergat ik hem min of meer. Hij kreeg wel samen met de andere planten water en soms mest, hoor. En op een dag –zag ik het goed?- kwamen er nu knopjes aan of gewoon nieuwe blaadjes?
Ik wachtte af. En ja, het werden bloemknopjes en niet eentje maar nog meer. Had ik dan toch een klein beetje groene vingers? Opeens moest ik denken aan mijn schoonmoeder, lang geleden. Ik ontmoette haar voor het eerst. Wij bekeken de tuin en daarna gingen we naar de serre. “Hans, de Franciscea bloeit weer”, zei ze. “Kom maar eens kijken, Thérèse”. Ik stelde mij een prachtplant voor, maar al wat ik zag, was een sprieterig geval met één paarse bloem. Mijn schoonmoeder en Hans keken allebei bewonderend naar het ding en Hans vertelde trots wat voor een prestatie dit was. “Mama is heel goed met planten” zei hij.
Nu had ik zelf ook aardig wat planten die het goed deden, maar deze was een moeilijke, begreep ik wel. Al die jaren heb ik gedacht dat ik helaas geen groene vingers had en ook heb ik nooit een Franciscea gekocht. En nu?? Hela hola falderaldera het is mij gelukt, een moeilijke plant opnieuw in bloei te krijgen. Hoera, hoera! Later zullen mijn kinderen vast zeggen: “Mama kreeg zelfs een Stephanotis weer in bloei, met heel veel bloemen. Mooi joh!”
Thérèse Aarts 
Mij is het in ieder geval nog nooit gelukt. Maar ik ben dan weer goed in zonnebloemen 🙂
Zonnebloemen moet je toch elke keer weer opnieuw zaaien??
Zeker. Je zaait ze voor in een pot en houdt de aarde vochtig. Dan plant ik dan na een tijdje in de volle grond. De helft van die kleine planten wordt opgevroten door slakken, maar als je er maar genoeg neerzet dan hou je er flink wat over. Eenmaal over de dertig centimeter heen is het slakkengedoe afgelopen.
Ja, omdat je natuurlijk zo gelukkig getrouwd bent is de Bruidsbloem bij jou in goede groene handen, hulkje Thérèse ! Deze Madame van Madagaskar is bij zo een Grande Dame als jij bent eh U bedoel ik ! goed passende. En U heeft haar intuïtief goed en juist behandeld! met RUST laten ! Eenmaal op haar plaats : niet meer aankomen of draaien, want dan laat ze beledigd haar knoppen vallen. En ze heeft echt behoefte aan RUST RUST RUST: ook winterrust – anders geeft ze er de bruid aan ! Groets uit het verre zuiden [ = lees = Grote Waal op weg naar Scharwoude bij het droogvallende Landje van Naber, en het verDwaalpark \ Liefs, en een bruidegomskus –
Dank je Herman E,
Wonderlijk he, dat de natuur zo sterk is, dat ze elke keer weer opbloeit!
Nee, dat zijn mijn goede zorgen, Margriet.
Mijn oma was dol op de Stephanotis. En wist hem jaren te handhaven.
Jeugdsentiment.
Dus nu moet je dat ook maar doorgeven aan je kleinkinderen.👍🏻🍀
Ik zal het proberen, Joyce, maar het is mij pas één keer gelukt, hoor. Liefs!
Nog meer Pippi Langkous worden: “ik denk dat ik het kan want ik heb het nog nooit geprobeerd”. Ik zou nu gelijk een Franciscea aanschaffen en ervoor gaan!!
…want je kan het!!
Is een goed idee, Iens.
Geweldig, Thérèse!
Ik weet van mezelf dat ik geen groene vingers heb.
Toch mooie prestatie heb je geleverd met dat plantje.
Ik vind jou niks geen tiep voor lastige kamerplanten, en de stephanotis is een berucht lastpak, maar beeldschoon. Zijn huis- tuin- men keukennaam is bruidsbloem en zijn wasachtige bloempjes verspreiden een verrukkelijk geur. Mooie foto, je nonchalance is dus beloond.
Eigenlijk is het een subtropische liaan waar je de ruimte voor moet hebben, die heb ik niet en daarom heb ik de nieuwe scheuten vorige jaar niet opgebonden maar afgeknipt, wat zeg ik, scheuten, hele lange slierten waren er aangegroeid. Verder met rust gelaten, in maart een scheutje mest en buiten gezet in de warme schaduw. Deze grove behandeling heeft nieuwe bloemknoppen opgeleverd, als ze bloeien krijg je een foto.
Ja, wil ik graag.
Misschien zonder te beseffen heb je het helemaal goed gedaan. Chapeau!
Je kunt er zo’n mooi rond rekje bij zetten dan krult hij zich met een beetje hulp helemaal omheen.
Zo´n plant wordt door kwekers met grof geweld en doping in bloei gedwongen. Je moet hem gewoon de tijd geven om daarvan bij te komen en af te kicken.
Mijn oma was dol op de Stephanotis. En wist hem jaren te handhaven.
Jeugdsentiment.
Dus nu moet je dat ook masr doorgeven aan je kleinkinderen. 😀🍀